Pani Basia z Głuchołazów patrzy na to, co zostało z jej domu – na mokre, zbutwiałe ściany i puste przestrzenie, gdzie wcześniej stały rodzinne pamiątki. W jej oczach widać łzy i bezradność, która wydaje się cięższa niż woda, co zalała jej dobytek. Kiedy człowiek traci grunt pod nogami, szuka pomocnej dłoni i wsparcia, które pomoże mu utrzymać się na powierzchni i odbudować zrujnowane życie. To nie tylko historia powodzi, która nawiedziła nas w ubiegłym roku, ale przede wszystkim opowieść o tym, jak Kościół i Caritas stają się latarnią w najciemniejszej nocy. To historia o tym, jak w obliczu największego nieszczęścia rodzi się największe dobro.

Mieszkańcy Dolnego Śląska znali już ten strach. Przeżyli „wielką wodę” w 1997 r., a we wrześniu 2024 r. przyszło im po raz kolejny zmierzyć się z żywiołem, który zabiera wszystko, co się da: domy, szkoły, muzea, kościoły i – poczucie bezpieczeństwa. Zabiera nadzieję.