Maryja zajmuje ważne miejsce w życiu ludzi wierzących. Nie jest Bogiem, ale z uwagi na wyróżnienie Jej przez Boga Ojca i przez fakt, że jest Matką Syna Bożego, katolicy otaczają Ją szczególną czcią. Dzięki temu w historii duchowości katolickiej zawierzenie Maryi zajmuje wyjątkowe miejsce. Nie jest to jakiś pobożny dodatek, ale to konkretna postawa serca. Pięknym przykładem zawierzenia Maryi jest zawołanie św. Jana Pawła II: Totus Tuus – Cały Twój. Papież Polak wskazywał, że zawierzenie Maryi jest drogą prowadzącą wprost do Chrystusa, bo Maryja nigdy nie zatrzymuje człowieka przy sobie, ale nieustannie kieruje go ku swemu Synowi. Inny wielki Polak – bł. kard. Stefan Wyszyński wypowiedział znamienne słowa: „Wszystko postawiłem na Maryję”. Słowa te wyrażały jego postawę – zarówno tę duchową, jak i osobistą w codzienności.

Dlaczego mówimy o zawierzeniu Maryi? Opiera się ono na przekonaniu, że Maryja jest Matką Zbawiciela, a zarazem Matką wszystkich wierzących. Warto przywołać tutaj Jezusowy testament z krzyża zawarty w Ewangelii wg św. Jana. Kościół jasno mówi, że ten moment możemy nazwać ustanowieniem macierzyństwa Maryi względem całej jego wspólnoty. Tu jednak Maryja jest nie celem, ale drogą, która jeszcze głębiej pozwala związać swoje życie z Jezusem. Trafnie określił to św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, autor Traktatu o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny: „Najpewniejszą drogą do świętości jest całkowite oddanie się Jezusowi przez Maryję”.

Przykłady zawierzenia Maryi możemy odnaleźć także w historii Polski. Wspomniany już Prymas Tysiąclecia w 1956 r. poprzez Jasnogórskie Śluby Narodu oddał Polskę w opiekę Matki Bożej. Akt ten odnowił w 1966 r. podczas obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski. Święty Jan Paweł II po zamachu z 13 maja 1981 r. zawierzył świat Niepokalanemu Sercu Maryi, a później odnowił to zawierzenie w Fatimie. Również w tej małej portugalskiej miejscowości – w 100. rocznicę objawień fatimskich – papież Franciszek dokonał aktu zawierzenia świata Maryi w duchu pokoju i pojednania. Są też przykłady prywatnych aktów zawierzeń Matce Bożej, a jednym z najbardziej znanych w ostatnim czasie jest tzw. Zawierzenie 33, które obejmuje 33-dniowe przygotowanie, aby ostatniego dnia w uroczysty sposób oddać swoje życie Maryi.

Można się zastanawiać, po co dokonywać aktu zawierzenia. Gdy przyjrzeć się życiu Maryi – od momentu zwiastowania aż po Golgotę – śmiało można stwierdzić, że jest Ona wzorem pełnego zaufania Bogu. Zawierzenie się Maryi wiąże się z uczeniem się tej samej postawy oraz zaufania woli Bożej, nawet gdyby była ona trudna do zrozumienia. Zawierzenie się Maryi to decyzja wiary i wybór drogi, na której człowiek uczy się powtarzać za Nią: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego”.