Kiedy Ojciec Święty Jan Paweł II 12 maja 1982 r. odwiedził siostry klaryski, wypowiedział znamienne słowa zachęty: "Trzeba w naszej epoce powtórzyć odkrycie św. Klary, gdyż jest ono istotne dla życia Kościoła; niezbędne jest ponowne odkrycie tego charyzmatu, tego powołania. Konieczne jest ponowne odkrycie Boskiej legendy Franciszka i Klary". Przeżywając w roku obecnym 750-lecie śmierci współzałożycielki II Zakonu, pragniemy przyjrzeć się jej pięknej postaci duchowej, która nadal pociąga wiele serc do naśladowania Pana Jezusa poprzez życie według doskonałości Ewangelii.
Kim była Klara, córka Favarona Offreduccio i Ortolany? Kiedy urodziła się 16 lipca 1193 r. w Asyżu, w zamożnej rodzinie szlacheckiej, Franciszek Bernardone miał już około 11 lat. Ojciec jej był wojownikiem, często nieobecnym wśród najbliższych. Głową licznego potomstwa stała się w istocie żona i matka, która wychowała bezpośrednio swoje córki: Klarę, Katarzynę i Beatrycze. Dzieciństwo i młodość przeżywały one w rodzinnym mieście, otrzymując tam podstawowe wykształcenie, tj. umiejętność czytania i pisania. Jako dorastająca nastolatka Klara poznała swego współziomka Franciszka. Choć zamożni rodzice dwukrotnie usiłowali wydać ją za mąż, dziewczyna odrzuciła propozycje małżeńskie i poddała się kierownictwu Biedaczyny z Asyżu, postanawiając poświęcić się całkowicie na służbę Bożą. 18 marca 1212 r. opuściła potajemnie dom rodzinny, by w towarzystwie zaufanej krewniaczki Pacyfiki Guelfuccio udać się do Porcjunkuli, gdzie oczekiwał na nią Franciszek wraz ze wspólnotą zakonną. Tam złożyła obietnicę posłuszeństwa, po czym św. Franciszek obciął jej włosy i przyodział w zgrzebną siermięgę i szary welon. Osiemnastoletnia Klara zamieszkała tymczasowo w klasztorze benedyktynek, a następnie z młodszą siostrą Katarzyną Agnieszką, która przyłączyła się do niej, osiadła przy kościółku św. Damiana koło Asyżu. Na życzenie założyciela - św. Franciszka - i miejscowego biskupa Gwidona II, Klara została w 1213 r. pierwszą przełożoną asyskiego klasztoru. Założyciel Braci Mniejszych bardzo cieszył się z powstania żeńskiej rodziny zakonnej, klaryski bowiem miały stanowić dla wspólnoty męskiej zaplecze pokuty i modlitwy.
Duchowość świętej Matki Klary, oparta na postawie zakonnej św. Franciszka, zgodnej z radami Ewangelii, znalazła swój wyraz w jej pismach. Zachowały się 4 listy, które napisała do św. Agnieszki z Pragi w latach 1234-1253, jak również streszczenie posłania do siostry Ermentrudy z Burges, w którym przekazała świeżo powstałym wspólnotom klarysek niektóre zasady franciszkańskie i prawidła życia, jakich przestrzegano u św. Damiana. Spisała ona także Formę Życia, czyli Regułę dla swoich sióstr, mając za wzór Regułę Biedaczyny dla I Zakonu, jak również Testament oraz Błogosławieństwo. Za naczelną zasadę życia w swoim Zakonie Święta przyjmowała naśladowanie Pana Jezusa w duchu prostoty i pokory, nadając szczególne znaczenie umiłowaniu ubóstwa i wierności sposobowi życia Ojca Założyciela. Ośrodkiem jej życia duchowego był Zbawiciel, Bóg-Człowiek ukrzyżowany, poniżony, oczekujący prawdziwej rycerskiej służby. Kiedy zakończyła swój żywot doczesny 11 sierpnia 1253 r., żałobnym uroczystościom przewodniczył papież Innocenty IV w otoczeniu kardynałów i dworu papieskiego.
Św. Klara zaczęła odbierać cześć zaraz po śmierci, głównie w środowisku Braci Mniejszych, Ubogich Pań oraz mieszkańców Asyżu. Cieszy się ona do dziś szczególniejszą czcią u św. Damiana i w Porcjunkuli, jak również w innych miejscowościach, zwłaszcza wśród sióstr i braci rodziny franciszkańskiej. Nabożeństwo do św. Założycielki ożywiło się znacznie w połowie XX w., gdy papież Pius XII, 14 lutego 1958 r., ogłosił ją patronką telewizji, nawiązując do cudownego oglądania przez chorą Klarę obchodów Bożego Narodzenia w kościele franciszkańskim.
Jest rzeczą zastanawiającą, że wspólnoty klariańskie, należące do najsurowszych w świecie, cieszyły się zawsze licznymi powołaniami. Szybki rozwój Zakonu doprowadził do tego, że na początku XIV w. istniało 400 klasztorów z 15 000 klarysek. Do Polski klaryski przybyły z Czeskiej Pragi dzięki bł. Salomei już w roku 1245. W pierwszym klasztorze w Zawichoście siostry żyły tylko 12 lat, następnie przeniosły się do Skały pod Krakowem, a w 1316 r. do Krakowa. Drugi klasztor powstał w Starym Sączu w 1280 r., a ufundowała go św. Kinga. Klasztory w Krakowie i w Starym Sączu przetrwały wszystkie zawieruchy dziejowe i istnieją do dziś, inne bezpowrotnie uległy zniszczeniu. Stopniowe odrodzenie zakonu zaczęło się w XX w. Aktualnie istnieją klasztory w Krakowie, Starym Sączu, Miedniewicach, Sitańcu k. Zamościa i w Skaryszewie.
W 1997 r. w polskich klasztorach przebywało około 125 klarysek, na całym świecie zaś istniało około 700 wspólnot z 10 000 córek św. Matki Klary.