Kapłaństwo

W Starym Testamencie kapłanem był ten, kto występował przed obliczem Boga, przemawiał do Niego. W rozumieniu ówczesnych żydów i pogan kapłan był pośrednikiem łaski i zbawienia, pośrednikiem pomiędzy bóstwem a człowiekiem. W odróżnieniu od pozostałej społeczności może przekraczać próg pomieszczenia zastrzeżonego dla Boga i przynosić Mu w ofierze modlitwy i dary ludu (zob. Lb 16).

Tradycje opisane w Księdze Rodzaju wspominają budowanie ołtarzy w Kanaanie przez patriarchów (Rdz 12,7; 13; 18; 26; 25) i składanie przez nich ofiar (zob. Rdz 22; 31; 54; 46,1). Mówią również o kapłaństwie rodzinnym, spotykanym u większości starożytnych ludów. Kapłani tego okresu nie spełniają żadnych funkcji sakramentalnych, są natomiast przygotowaniem i zapowiedzią kapłaństwa Jezusa.

W opisie przymierza, zawartego na Synaju z wybranym ludem Izraela, znajdujemy słowa Boga dotyczące kapłaństwa skierowane do Izraelitów za pośrednictwem Mojżesza z pokolenia Lewiego - "wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym" (zob. Wj 19, 6). Świadczą one o niezwykłej bliskości ze Stwórcą. Naród Izraela składa Bogu właściwe ofiary i jest Jemu najbliższy. Taka bliskość nakłada jednak na nich pewne obowiązki, m.in. staranie się o świętość. Na wzór kapłanów lud izraelski ma być wierny w wykonywaniu Bożych poleceń (zob. Iz 61, 6; 1 P 2, 5.9).

Nowy Testament ukazuje nam jedynego pośrednika między Bogiem a ludźmi i jednocześnie Najwyższego Kapłana - Jezusa Chrystusa ( zob. 1 Tm 2, 5), który całkowicie ofiarowuje się za nas Ojcu. Wypełnia posługę kapłana poprzez słowo i wówczas, kiedy składa swoją ofiarę. Każdego powołanego przez siebie ucznia wzywa do uczestniczenia w tych dwóch funkcjach swojego służebnego kapłaństwa (zob. Łk 9, 60; 10, 1-16).

Chrystus chcąc, by kapłaństwo, które On zapoczątkował, trwało nadal, udzielił pełnomocnictwa tym spośród swoich uczniów, którzy będą je sprawować. Powołał i przygotował Dwunastu. Przekazał im również część swojej władzy - "Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy" (Mt 10, 8), a podczas Ostatniej Wieczerzy wypowiadając słowa: "To czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22, 19), powierzył im sprawowanie Eucharystii.

Uczniowie mają wykonywać tę czynność na pamiątkę tego wydarzenia i jako kontynuację rzeczywistości, która trwa nadal - " tu i teraz" w Jego zastępstwie, niejako "rękami samego Chrystusa" . Kapłan staje przed ołtarzem in persona Christi (w osobie Chrystusa) .

Pełnomocnictwo i misję otrzymuje kapłan przez modlitwę i włożenie rąk (zob. Dz 13, 3) w sakramencie święceń kapłańskich.

Małżeństwo

W stwórczej woli Boga małżeństwo jest związkiem dwojga ludzi, kobiety i mężczyzny, opartym na jedności i miłości. Człowiek stworzony jako mężczyzna i niewiasta (Rdz 1, 27) odnajduje pełnię człowieczeństwa w związku dwojga ludzi odmiennej płci, równych sobie co do natury, którzy uzupełniają się wzajemnie i wypełniają braki.

Od zarania dziejów Bóg błogosławił małżeństwu (zob. Rdz 1, 28). Płodność stała się celem życia małżonków. Posiadanie jak największej rodziny, dzięki której wzrastał prestiż mężczyzny i jego narodu, doprowadził z czasem do szerzenia się poligamii. Boży plan względem małżonków został w ten sposób przez wieki wypaczony na korzyść mężczyzn.

W czasach Starego Testamentu mężczyźnie przysługiwało np. prawo do rozwodu, czego nie mogła uczynić kobieta.

Obraz życia małżeńskiego i rodzinnego uległ zmianie dopiero za czasów Jezusa, który przywrócił małżeństwu jego pierwotny kształt, ustanowiony przez Stwórcę. Odtąd związek dwojga ludzi, których Bóg połączył, stał się wspólnotą, w której kobieta ma w nim równe prawa z mężczyzną (zob. Mk 10, 6-9).

Religijny wymiar małżeństwa został nadany przez Jezusa Chrystusa i podniesiony do rangi sakramentu (zob. Mk 10, 6-9). Związek mężczyzny i kobiety stał się poprzez sakrament najmniejszą wspólnotą w Jezusie Chrystusie. Sakramentu udzielają sobie (są szafarzami) sami nowożeńcy poprzez wyrażenie swojej woli w formie uroczystej przysięgi, złożonej przed Bogiem. Kapłan, którego obecność wymagana jest do ważnego zawarcia związku małżeńskiego, pełni funkcję świadka, wyposażonego z urzędu w kościelną jurysdykcję.

Apostoł Paweł dostrzega w małżeństwie obraz Jezusa Chrystusa zjednoczonego z Kościołem (zob. Ef 5, 32) oraz powołanie do pokoju.

Połączeni miłością mężczyzna i kobieta powinni mieć świadomość, że sakrament, którego są uczestnikami, z własnej woli i za sprawą Boga jest bardzo ważny i doniosły. Wymaga zatem dużej odpowiedzialności za drugiego człowieka, a podejmowane decyzje nie powinny być pochopne. Zanim więc oboje wypowiedzą przed Bogiem sakramentalne "tak", czy mogliby za św. Janem Chryzostomem powiedzieć sobie:

"Wziąłem Cię w swoje ramiona i kocham Cię bardziej niż moje życie.

Albowiem życie obecne jest niczym, a moim najgorętszym pragnieniem jest przeżyć je z Tobą w taki sposób, abyśmy mieli pewność, że nie będziemy rozdzieleni i w tym życiu, które jest dla nas przygotowane...

Miłość do Ciebie przedkładam ponad wszystko i nic nie byłoby dla mnie boleśniejsze od niezgadzania się z Tobą".