Płyną świętą monotonią,
święte słowa z ust nie świętych.

Najważniejsze sprawy w rytmie „Zdrowaś Mario...”.

Bóg dał jesień, dał Maryję, dał Różaniec niepojęty.

Bóg dał ręce, rękom palce, które krążą ruchem świętym

w świętym rytmie tych tajemnic, równie wielkich jak i świętych.

Tęcza liści drzew zbyt szarych, zachwyt wciska w głowę każdą.

A Różaniec? A modlitwa?

Przy nich nawet zasnąć warto. Jezus nas obudzi jutro

Przy Różańcu, przed ołtarzem, albo w szkole, w wolnej chwili,

kiedy siłę masz już małą, kiedy zimno i ponuro,

kiedy nagle wszystko boli, masz Różaniec!

Módl się wszędzie tam, gdzie tylko Bóg pozwoli.