Nawiązując do zgorszenia faryzeuszów faktem, że Pan Jezus zasiadał z celnikami i grzesznikami Franciszek zauważył, że ta decyzja wskazywała, iż także oni mogli być uczniami Pana. Dodał jednocześnie, że bycie chrześcijanami nie czyni nas bezgrzesznymi. „Kościół nie jest wspólnotą osób doskonałych, ale uczniów w drodze, którzy naśladują Pana, ponieważ uznają siebie za grzeszników, potrzebujących Jego przebaczenia. Zatem życie chrześcijańskie jest szkołą pokory, która otwiera się na łaskę” – stwierdził papież. Zaznaczył, że zarozumiałość i pycha przeszkadzają w dostrzeżeniu miłosiernego oblicza Boga i w działaniu miłosiernym, choć także faryzeusze są zaproszeni na Bożą ucztę.

Ojciec Święty przypomniał, że we wspólnocie chrześcijańskiej stół Pański ma podwójny wymiar: jest to stół Słowa i stół Eucharystii. Słowo Boże przenika w nas i jak skalpel, działa w głębiach, aby uwolnić nas od zła, które zagnieżdża się w naszym życiu. Natomiast Eucharystia karmi nas życiem samego Jezusa i jako potężny środek, w tajemniczy sposób stale odnawia łaskę naszego chrztu. Papież zauważył, że Pan Jezus przestrzega nas także przed religijnością fasadową, a Bóg chce od nas wierności serca, które uznaje swoje grzechy, które się nawraca i staje się na powrót wierne przymierzu z Bogiem.

Franciszek zaznaczył, że bez skruszonego serca każde działanie religijne jest nieskuteczne. „Wszyscy jesteśmy zaproszeni do stołu Pańskiego. Przyjmijmy zaproszenie, aby zasiąść obok Niego, wraz z Jego uczniami. Uczymy się patrzeć z miłosierdziem i rozpoznawania w każdym z nich naszego współbiesiadnika. Wszyscy jesteśmy uczniami, którzy potrzebują doświadczenia i życia pocieszającym słowem Jezusa. Wszyscy potrzebujemy posilania się Bożym miłosierdziem, bo z tego źródła wypływa nasze zbawienie” – zakończył swoją katechezę Franciszek.

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Wysłuchaliśmy fragmentu Ewangelii o powołaniu Mateusza. Był on „celnikiem”, czyli poborcą podatkowym w imieniu Cesarstwa Rzymskiego i z tego względu uważany był za publicznego grzesznika. Jezus jednak wzywa go, aby za Nim poszedł i stał się Jego uczniem. Mateusz przyjmuje to powołanie i zaprasza Go wraz z uczniami do siebie na wieczerzę. Wybucha wówczas spór między faryzeuszami a uczniami Jezusa, ponieważ zasiedli oni do stołu z celnikami i grzesznikami. (...) Jezus bowiem nie tylko nie odsuwał ich od siebie, ale nawet chodził do ich domów i siadał obok nich. Mówili: "Ależ Tobie nie wolno chodzić do domu tych ludzi". Oznaczało to, że również oni mogli stać się Jego uczniami. Ale jest również prawdą, że bycie chrześcijanami nie czyni nas bezgrzesznymi.

Podobnie jak celnik Mateusz, każdy z nas powierza się łasce Pana, mimo swych grzechów. Wszyscy jesteśmy grzesznikami, wszyscy mamy grzechy. Jezus, powołując Mateusza, pokazuje grzesznikom, że nie patrzy na ich przeszłość, stan społeczny, na konwencje zewnętrzne, ale raczej otwiera przed nimi nową przyszłość. Kiedyś słyszałem piękne powiedzenie: nie ma świętego bez przeszłości i nie ma grzesznika bez przyszłości. Jakież to piękne i to właśnie czyni Jezus. Nie ma świętego bez przeszłości i nie ma grzesznika bez przyszłości. Wystarczy odpowiedzieć na to zaproszenie z pokornym i szczerym sercem. Kościół nie jest wspólnotą osób doskonałych, ale uczniów w drodze, którzy idą za Panem, ponieważ uznają siebie za grzeszników, potrzebujących Jego przebaczenia. Życie chrześcijańskie jest zatem szkołą pokory, która otwiera się na łaskę.

Takiego zachowania nie rozumieją ludzie zarozumiali, uważający siebie za „sprawiedliwych” i lepszych od innych. Zarozumiałość i pycha nie tylko nie pozwalają, aby uznać siebie za osoby potrzebujące zbawienia, ale wręcz przeszkadzają w dostrzeżeniu miłosiernego oblicza Boga i w działaniu miłosiernym. Zarozumiałość i pycha są murem, który uniemożliwia więź z Bogiem. A jednak misją Jezusa jest przyjście, by poszukiwać każdego z nas, aby uleczyć nasze rany i wezwać nas do pójścia za Nim z miłością. Mówi to jasno: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają” (w. 12). Jezus jawi się jako dobry lekarz! Zapowiada Królestwo Boże, a znaki Jego przyjścia są oczywiste: leczy z chorób, uwalnia od lęku, od śmierci i diabła. W obliczu Jezusa żaden grzesznik nie jest wykluczony, ponieważ dla uzdrawiającej mocy Boga nie ma choroby, której nie można wyleczyć. A to powinno dawać nam ufność i otwierać nasze serce na Pana, aby przyszedł i nas uleczył. Zapraszając grzeszników do swego stołu On ich uzdrawia, umacniając ich w tym powołaniu, które uważali za utracone, a o którym zapomnieli faryzeusze: godności zaproszonych na Bożą ucztę. Według proroctwa Izajasza: „Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win… I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!” (25,6-9). Tak mówi Izajasz.

O ile faryzeusze dostrzegają w zaproszonych wyłącznie grzeszników i nie chcą z nimi siedzieć, to Jezus - przeciwnie, przypomina im, że również oni są uczestnikami Bożej uczty. W ten sposób zasiadanie przy stole razem z Jezusem oznacza bycie przemienionym i zbawionym przez Niego. We wspólnocie chrześcijańskiej stół Jezusa ma podwójny wymiar: jest to stół Słowa i stół Eucharystii (por. Dei Verbum, 21). To są właśnie lekarstwa, dzięki którym Boski Lekarz nas leczy i karmi. Przy tym pierwszym - stole Słowa - objawia się nam i wzywa nas do przyjacielskiego dialogu. Jezus nie bał się rozmawiać z grzesznikami, celnikami, nierządnicami. Nie lękał się. Kochał wszystkich.

Jego Słowo przenika nas i niczym skalpel wnika głęboko, aby uwolnić nas od zła, które zagnieżdża się w naszym życiu. Czasami słowo to jest bolesne, ponieważ nacina obłudę, demaskuje fałszywe usprawiedliwienia, odsłania ukryte prawdy; zarazem jednak oświeca i oczyszcza, daje siłę i nadzieję, jest cennym bodźcem na naszej drodze wiary. Z kolei Eucharystia karmi nas życiem samego Jezusa i jako potężny środek w tajemniczy sposób stale odnawia łaskę naszego chrztu. Przyjmując Eucharystię karmimy się Ciałem i Krwią Jezusa, a jednak Jezus przychodzi do nas, jednoczy nas ze swoim Ciałem!

Na zakończenie rozmowy z faryzeuszami Jezus przypomina im słowa proroka Ozeasza (6, 6): „Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” (Mt 9, 13). Zwracając się do ludu Izraela, prorok napominał go, ponieważ modlitwy, jakie zanosił, były słowami pustymi i niespójnymi. Pomimo przymierza i miłosierdzia Bożego, lud często żył religijnością „fasadową”, nie przeżywając dogłębnie przykazań Pana. Dlatego prorok nalega: „Chcę raczej miłosierdzia”, to znaczy wierności serca, które uznaje swoje grzechy, które się nawraca i staje się na powrót wierne przymierzu z Bogiem. „A nie ofiary” - bez skruszonego serca każde działanie religijne jest nieskuteczne!

Jezus odnosi to prorocze zdanie także do stosunków międzyludzkich: ci faryzeusze byli bardzo religijni w formie, ale nie byli gotowi do dzielenia stołu z celnikami i grzesznikami; nie uznawali możliwości nawrócenia a zatem uleczenia; nie stawiali na pierwszym miejscu miłosierdzia: mimo że byli wiernymi strażnikami Prawa, pokazywali, że nie znają serca Bożego! Jest to tak, jakby ktoś podarował ci paczuszkę z podarunkiem w środku a ty, zamiast szukać tego daru, widzisz tylko kartkę, na której napisano: wyłącznie na pokaz, forma a nie istota łaski, daru, który został dany !

Drodzy bracia i siostry, wszyscy jesteśmy zaproszeni do Stołu Pańskiego. Przyjmijmy zaproszenie, aby zasiąść obok Niego, wraz z Jego uczniami. Uczmy się spoglądania z miłosierdziem i rozpoznawania w każdym z nich naszego współbiesiadnika. Wszyscy jesteśmy uczniami, którzy potrzebują doświadczenia i życia pocieszającym słowem Jezusa. Wszyscy potrzebujemy posilania się Bożym miłosierdziem, bo z tego źródła wypływa nasze zbawienie. Dziękuję.