Uroczystej Eucharystii w seminaryjnej kaplicy, podczas której odbył się obrzęd udzielenia posługi akolitatu, przewodniczył bp Adam Śmigielski SDB. Razem z nim Mszę św. sprawowali
ks. Włodzimierz Skoczny, rektor seminarium, ks. Wojciech Kowalski, wicerektor, ks. Paweł Nowak i ks. Andrzej Żuławiński, ojcowie duchowni i ks. Krzysztof Bendkowski, prefekt. W homilii
bp Śmigielski podkreślił dwie fundamentalne sprawy związane z posługą akolitatu, a mianowicie: zaufanie i odpowiedzialność. Zaufanie, gdyż klerycy będą rozdawać Komunię
św. na Mszach św. i chorym oraz odpowiedzialności, by rozdając Komunię św., pamiętali, że służą Kościołowi Chrystusowemu.
Akolita jest ustanawiany, aby pomagał diakonowi i kapłanowi podczas Mszy św. i innych czynności liturgicznych. Samo słowo - akolita - znaczy sługa Eucharystii. Akolita
może więc udzielać Komunii św. wiernym podczas Mszy św. lub poza nią, zanosić ją do chorych lub nawet w razie konieczności udzielić jej umierającej osobie w formie wiatyku. Wolno
akolicie dokonać puryfikacji, czyli oczyszczenia naczyń liturgicznych: pateny i kielicha. Może on także wystawić do adoracji Najświętszy Sakrament w puszce lub w monstrancji,
nie ma jednak prawa błogosławienia. Na zakończenie adoracji dokonuje repozycji, czyli schowania Najświętszego Sakramentu do tabernakulum. Każdy akolita ma dbać o prezbiterium, ołtarz, tabernakulum,
szaty mszalne, kielichy, monstrancje. Winien też znaleźć czas na częstą adorację Najświętszego Sakramentu. Właściwym strojem akolity jest alba lub komża. W Polsce akolitami ustanawia się wyłącznie
alumnów Seminarium Duchownego i czyni się to zazwyczaj podczas IV roku studiów. Funkcję akolity mogą spełniać aktualni alumni Seminarium, natomiast nie mogą tego czynić ci, którzy opuszczają
duchowną uczelnię.
Pomóż w rozwoju naszego portalu