Tak postąpili również po narodzeniu Pana Jezusa Maryja i Józef. Dla św. Józefa suma pięciu syklów przeznaczonych zwyczajowo jako ofiara była znaczna, sięgała bowiem wysokości 20 dni pracy. Nadto matka była obowiązana poddać się obrzędowi oczyszczenia w czterdzieści dni po urodzeniu syna i złożyć ofiarę baranka (zamożni) lub dwóch synogarlic (ubodzy).
Fakt ofiarowania Syna Bożego właściwe przeszedłby bez echa, gdyby nie postać pewnego szacownego starca o imieniu Symeon. Człowieka, który umiał wtedy dostrzec to, czego inni nie dostrzegali. W nagrodę swojej pobożności doczekał się czcigodny starzec łaski, której się zapewne nie spodziewał: nie tylko, że na własne oczy ujrzał obiecanego Mesjasza - Zbawiciela, ale miał szczęście wziąć Go na ręce i przytulić do swojego serca. Wyrazem jego ogromnej wdzięczności względem Boga stała się modlitwa nazwana kantykiem Symeona: „Teraz, o Panie, pozwól odejść swemu słudze w pokoju, bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów. Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (por. Łk 2, 29-32). Została wpisana do spisu modlitw kapłańskiego brewiarza. Stanowi część komplety, tzn. modlitwy wieczornej zamykającej cały dzień.
W kościele pw. Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny w Kożuchowie, jedynym w naszej diecezji pod takim wezwaniem, tajemnicę wydarzenia ofiarowania Jezusa w świątyni Jerozolimskiej przedstawia obraz Ofiarowanie Pańskie. Jest to ogromne płótno wypełniające lewe skrzydło głównego ołtarza świątyni. Widzimy na nim grupę ośmiu postaci. Centralną stanowi Dzieciątko Jezus, które w objęciach trzyma właśnie starzec Symeon. Obok niego widzimy postać Anny - prorokini, którą w Ewangelii przy ofiarowaniu Pana Jezusa w świątyni wspomina św. Łukasz. Ona również była tą, która wyczuła obecność w świątyni jerozolimskiej obiecanego Mesjasza - Zbawiciela. Starzec wpatrzony w niebo, pogrążony jest w modlitwie. Wziął Dziecko z rąk Najświętszej Maryji Panny, która jak każda zatroskana mama, gdy jej dzieciątko znajdzie się w rękach obcego, gotowa jest w każdej chwili je przytrzymać. Ma więc dłonie wyciągnięte, w geście wielkiego matczynego zatroskania. Cała wpatrzona tylko w małego Jezusa. Cała w Nim i dla Niego. U Jej boku znajdujemy św. Józefa, trzymającego w geście ofiarniczym dwa gołębie. Lewą część malowidła zajmują: postać kapłana gotowego za chwilę przyjąć przepisaną przez Prawo Mojżeszowe ofiarę Jezusa. Po jego prawicy stoi ubrany w komżę ministrant podtrzymujący zapaloną świecę - symbol Jezusa - „światła na oświecenie pogan”. Scenie tej przygląda się w tle kilka bliżej nieokreślonych postaci.
Wiele pokoleń zapewne nieraz spoglądało na malowidło w kożuchowskim kościele. Wiemy, że w minionych wiekach ten rodzaj sztuki określano mianem Biblia pauperum, tzn. Pisma Świętego „opowiadanego” pędzlem malarzy. To w ten sposób dotarło do świadomości ludzi minionych epok wiele perykop biblijnych. Dziś, tak samo jak dawniej, wpatrując się w ten przekaz, czujemy się wzywani, aby pielęgnować w sobie wielką wrażliwość serca na Boga i na drugiego człowieka. Tylko w ten sposób dostrzeżemy Boga przychodzącego do nas, tak samo jak uczynił to dwa tysiące lat temu. Wzorem tej wrażliwości może być przywołany tu z racji wydarzenia Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni starzec Symeon. Obecność zaś tych i innych dzieł sztuki w kościele - świątyni Nowego Przymierza ma nam przypomnieć, że najlepszym i najpełniejszym spotkaniem przychodzącego do nas Jezusa jest Sakrament Eucharystii. Tu nie tylko możemy - jak Symeon - wziąć Chrystusa na ręce. Mamy Jezusowe, Jego osobiste przyzwolenie „Bierzcie i jedzcie... Bierzcie i pijcie... Ciało i Krew moją”.