Reklama
Światowy Dzień Chorego. Ogarniamy swoimi myślami chorych i cierpiących - często w samotności i z dala od bliskich. Ten dzień przypomina o tym,
że cierpienie zostało wpisane w nasze życie i próżno od niego uciekać.
Kilka tygodni temu odszedł do wieczności ks. Piotr Jarosz. Pan powołał go w wieku 35 lat. Nie zabrała go nagła śmierć - wiedział, że umrze i z tą myślą żył wiele
miesięcy.
Tysiące osób żegnało ks. Piotra w kościele pw. św. Józefa na kieleckim Szydłówku. Blisko dwustu kapłanów z całej diecezji modliło się w jego intencji. Eucharystii
przewodniczył bp Kazimierz Ryczan.
Czy każda przedwczesna śmierć jest niesprawiedliwością? - pytał podczas homilii Ksiądz Biskup i odpowiadał - Jak tu stawiać takie pytania, gdy mędrzec z Księgi Mądrości
mówi: „Dusza jego spodobała się Bogu. A łaska Jego nad wybranymi i nad świętymi Jego opatrzność” (4, 14-15). Ksiądz Biskup przypomniał postać ks. Piotra, który „nie
bał się pracy duszpasterskiej, trudu ponoszonego dla Chrystusa. Był z młodzieżą w kościele, w sali katechetycznej i na boisku sportowym. Zgromadził członków
śpiewu religijnego i stawał do konkursu, już był chory, już miał wyznaczony termin pierwszej operacji, ale nie zawiódł. Pan życia dołączył go do grona śpiewających wiecznie hosanna przed swoim
tronem”.
Ks. Piotra żegnali przyjaciele, znajomi, osoby świeckie i kapłani, dorośli i młodzież. Przyjechali z całej diecezji kieleckiej i z miejscowości,
w których pracował: Bodzentyna, Buska Zdroju, Kazimierzy Wielkiej i Proszowic. Zmarłego wspominał jego przyjaciel ks. Artur Skrzypek. Długo mówił o ks. Piotrze, jego pracy
duszpasterskiej, radości, którą się dzielił ze wszystkimi.
Odległe lata
Reklama
Ks. Piotra dobrze znała Anna Pierzak. Spotkali się na oazie. Byli wtedy nastolatkami. „Widywaliśmy się na Eucharystii, przy okazji wspólnego śpiewu, na modlitwie, a także na urodzinach
czy imieninach naszych przyjaciół. Piotr był zawsze duszą towarzystwa: grał, śpiewał. Dobrze czuliśmy się w jego obecności. Gdy zorganizowano w Kielcach pierwszy Sacrosong, utworzyliśmy
zespół „Gloria”. Piotr był zawsze punktualny. Przychodził na próby perfekcyjnie przygotowany, zawsze miał na nie czas. Podziwialiśmy go, gdy nosił ciężki keyboard do kościoła i z powrotem,
czasem kilka razy w tygodniu. On po prostu tym żył…”
Anna nie wie, kiedy Piotrowi przyszła myśl o pójściu do seminarium. Nigdy o tym nie wspominał. Był ministrantem i było widać, że bardzo lubił służyć do Mszy św.
Po maturze złożył dokumenty na Politechnikę Świętokrzyską na Wydział Budownictwa i został przyjęty. Wielkie było moje zdziwienie - wspomina Anna - gdy w wakacje po
powrocie z rekolekcji oazowych oznajmił mi, że idzie do seminarium.
Piotr był jednym z jej bliższych przyjaciół. Towarzyszył jej rodzinie w ważniejszych momentach życia. Był obecny na ślubie, chrzcił syna, błogosławił mieszkanie. Zawsze pamiętał
o życzeniach z różnych okazji, nawet w czasie swojej choroby. Tak trudno dziś pogodzić się z tym, że go nie ma.
Anna dodaje jeszcze: „W Stalowej Woli na Konkursie Piosenki Religijnej nasz zespół razem z Piotrkiem zajął II miejsce, pamiętam słowa nagrodzonej piosenki:
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Pan naprzeciw wyszedł mnie
ręce swe wyciągnął,
W serce spojrzał i poznał mnie
Przygarnął mnie całego.
Znając Piotra, jego dobroć, ciepło, które wszystkim okazywał, wierzę, że tak właśnie się stało - Pan przygarnął Go do siebie”.
Praca duszpasterska
Reklama
Ks. Piotr rozpoczął swoją pracę duszpasterską w Busku Zdroju w parafii Bożego Ciała. Od razu dał się poznać jako wspaniały kapłan, do którego garnęła się młodzież. Swoje talenty
muzyczne realizował w parafialnym chórze. W Busku przepracował 4 lata.
Kolejną parafią był Bodzentyn. Ówczesny proboszcz, ks. Jan Pałys, wspominał, że ks. Piotr był bardzo kochany przez całą społeczność Bodzentyna. W swej pracy bardzo gorliwy, organizował
festyny, prowadził Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży oraz chórek dziecięcy. Ten ostatni śpiewał nie tylko podczas uroczystości kościelnych, ale także i imprez organizowanych przez gminę.
Młody duszpasterz codziennie się spotykał z młodzieżą, między innymi w parafialnym klubie, który utworzył jego poprzednik i kolega ks. Sławomir Bigaj. Bardzo zżył
się z lokalną społecznością i pięknie się zapisał w Bodzentynie - podsumowuje Ksiądz Proboszcz.
Następną parafią, do której został posłany, była parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Kazimierzy Wielkiej. Tu był dwa lata. Najbardziej lubił pracować z młodzieżą, uczył religii
i w szkole podstawowej i w gimnazjum - podkreśla proboszcz ks. Jerzy Kantyka. Prowadził ze starszą młodzieżą chór i z nimi
zdobywał nagrody na konkursach i festiwalach. Przy tym doskonale wysportowany - był wicemistrzem w tenisie stołowym księży - często brał udział w meczach piłki
nożnej, gdy przeciwnikami księży byli policjanci albo przedstawiciele lokalnego samorządu. Udzielał się społecznie. Prowadził drogę krzyżową z parafii do parafii, w której brały
udział dziesiątki osób - wspomina Ksiądz Proboszcz.
Jak postrzegali go młodzi? Anna Wiśniewska poznała ks. Piotra w 2001 r., kiedy przyszedł do jej parafii. Dla niej był to ksiądz, który miał dar przyciągania do siebie ludzi, a szczególnie
młodzieży. Od razu założył zespół muzyczny, prowadził spotkania oazowe, wyjeżdżał z młodzieżą na oazy nad morze. Kochał sport, grał w piłkę nożną, tenisa stołowego i ciągle
miał wypełniony czas. Najbardziej zapadły jej w pamięć organizowane przez ks. Piotra „koncerty radości”.
W Kazimierzy Wielkiej w parku znajduje się muszla koncertowa. To właśnie tutaj ks. Piotr organizował imprezy muzyczne - na przykład z okazji Dnia Dziecka. Podczas „koncertów
radości” przygotowywano konkursy, gry i zabawy. Do parku przychodziły całe rodziny.
Bliżej nieba
„Ks. Piotr przyszedł do mnie na parafię wtedy, kiedy już był chory. Wiedziałem o jego chorobie, a mając kontakty w środowisku medycznym, chciałem mu pomóc”
- wspomina proboszcz ks. Henryk Makuła.
To z inicjatywy ks. Henryka ks. Piotr został przeniesiony na tę parafię, w której jest kilku księży wikarych. W ten sposób w razie potrzeby zawsze ktoś
mógł go zastąpić. Ksiądz Biskup przystał na tę propozycję.
Tu rozpoczęła się walka ks. Piotra z chorobą, leczenie, dwie serie chemoterapii, operacja, a następnie okres jego większej lub mniejszej aktywności. Odprawiał Mszę św., głosił
kazania - był aktywny na tyle, na ile pozwalało mu zdrowie.
Ksiądz Proboszcz wspomina, iż ks. Piotr z chorobą walczył do końca. Nie brakło chwil załamania, kiedy przyszło straszne cierpienie, ale wtedy oni byli przy nim - rodzina ks. Piotra,
księża z parafii. Szczególnie wieczorami byliśmy przy jego łóżku, by go wspierać - mówi ks. Makuła.
Potem był szpital w Krakowie. Wszyscy chcieli mu pomóc. Ja bardzo zżyłem się z ks. Piotrem - mówi Ksiądz Proboszcz. Pokochałem go jak syna. I Piotrek to czuł.
Do tego stopnia mi zaufał, że potrzebował mnie przy swoim łóżku, chciał abym był u niego każdego dnia.
W ostatnich chwilach życia ks. Piotr prosił swoją mamę, żeby zadzwoniła do ks. Henryka z Proszowic, aby przyjechał do niego i był przy nim. Dziś ks. Henryk mówi, że rodzina ks.
Piotra stała się jego rodziną i przyjaźń trwa, mimo iż Piotr odszedł. Rodzice ks. Piotra nadal przyjeżdżają do niego, a on traktuje ich jak swoich najbliższych.
Słowo o cierpieniu
Czy można wyrazić to, jak bardzo ks. Piotr cierpiał, jak przeżywał swą chorobę. Każdy człowiek chyba by się załamał - a co powiedzieć o młodym chłopaku, żywym, wysportowanym,
uśmiechniętym, do tego wszechstronnie uzdolnionym.
Choroba sprawiła, że nagle został tego wszystkiego pozbawiony. Najpierw więc było trudno, był czas załamania. Ale w ostatecznym rozrachunku ks. Piotr przyjął to, co go spotkało.
Ks. Henryk Makuła, wracając myślą do tego odejścia, mówił: „Cierpienie ks. Piotra uświadomiło mi to, że takiej dojrzałości trzeba uczyć się wcześnie - na wypadek spotkania z podobną
sytuacją, z chorobą. I to uświadamia, jak jesteśmy mali. Kiedy przychodzi jakieś cierpienie, jesteśmy nieprzygotowani. A my wszyscy, szczególnie zaś młodzi, powinniśmy
częściej o tym myśleć. Bo gdyby taka chwila nadeszła, trzeba ją przyjąć w sposób dojrzały - jak Piotrek. Trzeba nam uczyć się tego. A jeśli chodzi o zmaganie
się z cierpieniem, o tę walkę, musimy zgodzić się z wolą Bożą i przyjąć ją.” Musimy i możemy ją przyjąć, bo naszą nadzieję czerpiemy z tego,
że ziemska wędrówka jest tylko przedsionkiem wieczności: „nasze życie zmienia się, ale się nie kończy”.