Głosił w mocy Ducha

W jaki sposób głosił Dobrą Nowinę, a tłumacząc dosłownie ewangelizował? Pierwszy występ ewangelizacyjny w rodzinnym Nazarecie sam Jezus określił słowami: Evangelizare paperibus misit - „posłał Mnie ewangelizować ubogich” (Łk 4,18). Jest to pierwszy, prymicyjny występ Jezusa. W inauguracyjnym występie ujawnia się w sposób szczególny treść i styl ewangelizacji. Jak ewangelizował Jezus? Żeby na to pytanie odpowiedzieć, należy najpierw zwrócić uwagę na kontekst prymicyjnej ewangelizacji Jezusa. Św. Łukasz nic nie wspomina o szkole retorskiej Jezusa. Dwa misteria poprzedziły ewangelizację ubogich w Nazarecie: chrzest w Jordanie i kuszenie na pustyni. W momencie chrztu, „gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego” (Łk 3,22). U początków ewangelizacji Jezusa jest modlitwa i Duch Święty. Drugie misterium poprzedzające ewangelizację to próba na pustyni. Pustynia w języku biblijnym nie tylko jest miejscem próby, lecz również doświadczenia Boga, odosobnienia i ciszy. Dopiero po tych dwóch misteriach zaczyna się ewangelizacja: „Potem powrócił Jezus w mocy Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał ich w synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł Dobrą Nowinę [tj. Ewangelię], więźniom głosił wolność, a niewolnikom przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana. Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł: oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pana, któreście słyszeli»” (Łk 4,14-21). Św. Łukasz wyraźnie namaszczenie Duchem Świętym łączy z głoszeniem Dobrej Nowiny. Duch Święty, modlitwa i posłanie przez Ojca były szkołą ewangelizacji Jezusa. Kiedy Jezus będzie posyłał Apostołów z Dobrą Nowiną w świat, to nakaże, żeby nie opuszczali miasta, tj. Jerozolimy, do momentu, aż otrzymają „moc z wysoka”, tj. Ducha Świętego (por. Dz 1,8). Apostołowie posłuchali Jezusa, zamknęli się w Wieczerniku na modlitwie. Dopiero, gdy Duch Święty z hukiem otworzył drzwi wieczernika, Apostołowie ruszyli w świat z Dobrą Nowiną zbawienia (por. Dz 2,1-47). Ewangelizacja ma wymiar pneumatyczny i zakorzeniona jest w modlitwie.
Po wystąpieniu w synagodze nazaretańskiej następuje dzień w Kafarnaum (zob. Łk 3,31-42), w czasie którego Jezus czyni znaki: uzdrawia opętanego i teściową Piotra. Po słowach pełnych Ducha Świętego następują czyny miłości pełne mocy: „Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jego było pełne mocy (…) z władzą i mocą rozkazuje nawet mocom nieczystym, i wychodzą” (Łk 4,32). Źródłem mocy Jezusowego słowa był Duch Święty, którym został namaszczony. Czyny te były równocześnie wyrazem miłości i dobroci Jezusa. Słowa pełne mocy Ducha łączył z czynami miłości i dobroci. Jest to druga cecha ewangelizacji Jezusa: słowo orędzia zbawienia łączy z czynem miłości. Zasługuje w pełni na określenie „prorok potężny w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu” (Łk 24,19).
Co było tworzywem Jezusowej ewangelizacji? Jezus w synagodze nazaretańskiej z szacunkiem wyjaśnia Pismo Święte. Treścią ewangelizacji było słowo Boże. Św. Marek pisze, że Jezus „głosił Ewangelię Bożą” (Mk 1,14). Posyłając uczniów, nakaże im, by głosili Ewangelię (Mk 16,15). Słowa Jezusa Ewangelizatora nazywa św. Łukasz „słowami łaski” (Łk 4,22) logoi tes charitos (tłumaczenie BT nie jest ścisłe). Oznacza to, że słowa te przyjęte z wiarą niosą łaskę zbawienia. Słowa Jezusa nie tylko informują, uczą, ale również zbawiają. Posyłając uczniów na cały świat, nakaże im głosić nie ludzką mądrość, lecz Ewangelię (por. Mk 16,15). Jezus określił tworzywo ewangelizacji. Ewangelizuje się wtedy, gdy się głosi Ewangelię. Jeżeli tworzywem nie jest Ewangelia, to nie można mówić o ewangelizacji. Tylko słowa Ewangelii mają moc zbawczą.