Przewielebni Księża,
Drodzy Diecezjanie,
dnia 24 lutego br.

Ojciec Święty Jan Paweł II, realizując założenia bulli Totus Tuus Poloniae Populus, utworzył nową diecezję świdnicką. Powstała ona z wydzielonych terenów archidiecezji wrocławskiej i diecezji legnickiej. Jest to ważny i historyczny fakt. Ustanawiając nową diecezję świdnicką Ojciec Święty pragnie dopomóc nam do dalszego rozwoju Kościoła i do pogłębienia naszej więzi z Bogiem, który przez Ducha Świętego tworzy z nas jedną rodzinę dzieci Bożych.
Nowa diecezja obejmie troską duszpasterską wiernych 22 dekanatów, w tym parafie z dziewięciu dekanatów, które dotychczas wchodziły w skład terytorium diecezji legnickiej. Mając na uwadze podjęty 12 lat temu wspólny trud budowania struktur diecezji legnickiej, zaangażowanie duchowieństwa, ofiarną postawę osób świeckich, pragnę tym listem podziękować wszystkim kapłanom i wiernym za dotychczasową współpracę w budowaniu żywej wspólnoty Kościoła Legnickiego i wyrazić duchową więź z tą częścią dotychczasowej diecezji legnickiej, która z dniem 25 marca br. wejdzie w struktury nowej diecezji.

1. Fakt podziału diecezji przywołuje na pamięć wspólny trud budowania Kościoła Legnickiego.
Żywo zachowuję w pamięci to wszystko, co łączyło się z powstaniem i rozwojem powołanej w 1992 r. diecezji legnickiej. W sposób szczególny przywołuję na pamięć niezapomnianą wizytę Ojca Świętego w Legnicy w 1997 r., a także duchowe przeżycia związane z peregrynacją Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, Łaskawej i Fatimskiej. Ważnym wydarzeniem minionych lat było powołanie Legnickiej Kurii Biskupiej, Wyższego Seminarium Duchownego, a także instytucji dających możliwość kształcenia teologicznego ludziom świeckim. Życie nowej diecezji niewątpliwie ożywiła działalność diecezjalnej Caritas, a także uruchomienie Centrum Formacji Charytatywnej, domów rekolekcyjnych, Domu Księży Emerytów, Sądu Biskupiego i tyluż innych instytucji usprawniających działalność duszpasterską Kościoła diecezjalnego. Wśród tych działań diecezjalnych wspominam też wysiłki zmierzające do pogłębienia życia religijnego w parafiach oraz trud renowacji i budowy świątyń tam, gdzie potrzeby duszpasterskie tego wymagały.
Te i podobne inicjatywy były możliwe do zrealizowania dzięki odpowiedzialnej i pełnej miłości do Kościoła postawie duchowieństwa oraz szczególnemu zaangażowaniu ogromnej rzeszy ludzi świeckich. To oni potrafili wielkodusznie dzielić się tym, co posiadali, aby nowa diecezja mogła właściwie funkcjonować i służyć całemu społeczeństwu.
Życzliwa atmosfera, jaka wytworzyła się od pierwszych dni powstania diecezji, pomagała z nadzieją budować potrzebne struktury i przyczyniać się do lepszej współpracy duchowieństwa i świeckich w dziele nowej ewangelizacji.

2. Dziękuję duchowieństwu i osobom świeckim za wkład, jaki wnieśli w budowanie żywego Kościoła i struktur diecezjalnych.
Mając na uwadze wspólny trud budowania Kościoła Legnickiego, pragnę z całego serca podziękować kapłanom i wszystkim osobom świeckim, siostrom zakonnym, zakonnikom, katechetom, przedstawicielom grup, ruchów i stowarzyszeń katolickich, samorządom oraz instytucjom, które w możliwy dla siebie sposób przyczyniały się do dynamicznego rozwoju Kościoła Legnickiego. W tym, co budowało lokalny Kościół, są zarówno dary duchowe, jak modlitwa, cierpienie, życie wiarą, świadectwo miłości bliźniego, świadczone miłosierdzie, jak i różnego rodzaju dary materialne. To one przyczyniały się do wzrostu ewangelicznego zasiewu i budowania Królestwa Bożego.

3. Polecam w modlitwie Bogu nowego Pasterza, duchowieństwo i wiernych diecezji świdnickiej.
Dziś po decyzji Ojca Świętego o powołaniu diecezji świdnickiej wypraszam potrzebne Boże dary dla Pierwszego Biskupa Świdnickiego, ks. prof. Ignacego Deca, dotychczasowego rektora Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, a także dla całej wspólnoty Kościoła Świdnickiego. Ufam, że powstanie nowej diecezji nie przerwie nici jedności i przyjaźni z biskupami, kapłanami i laikatem diecezji legnickiej; przeciwnie, jestem przekonany, że te więzy duchowe i wzajemna współpraca będą nadal podtrzymywane i rozwijane. Spodziewam się, że kapłani, którzy kształcili się w tych samych uczeniach teologicznych, nadal będą spotykać się na organizowanych dniach duszpasterskich, rekolekcjach, będą służyć posługą Słowa Bożego, spotykać się na jubileuszach, odpustach, przy okazji rekolekcyjnych spowiedzi i innych okolicznościowych spotkaniach. Dzielić się też będą zdobytym doświadczeniem i poszukiwać sposobów prowadzenia owocnego duszpasterzowania.

4. Niech nas jednoczy we wspólnym budowaniu Kościoła Matka Boża Łaskawa z Krzeszowa.
Te nadzieje i oczekiwania pragnę połączyć ze stałym zaproszeniem do częstych odwiedzin Matki Bożej Łaskawej w Krzeszowie. To niezwykłe Sanktuarium, które posiada wielki skarb w postaci najstarszej w Polsce ikony Matki Bożej, ukoronowanej przez Jana Pawła II podczas apostolskiej wizyty w Legnicy w 1997 r., jest szczególnym darem Bożym ożywiającym wiarę, nadzieję i miłość wszystkich, którzy tam przybywają. Sanktuarium Krzeszowskie, które otrzymało tytuł Bazyliki Mniejszej, w ostatnich latach jeszcze bardziej wypiękniało i otworzyło się na przyjmowanie coraz liczniejszych grup pielgrzymów. Wielka w tym zasługa naszego duchowieństwa i diecezjan. Niech to Sanktuarium nas jednoczy i odnawia. Szukajmy w nim siły do przyjmowania Bożych planów i odważnego podejmowania posłannictwa Kościoła.
Na trud realizacji nowych zadań postawionych przez Jana Pawła II wypraszam Wam, drodzy Księża oraz Siostry i Bracia, obfitości Bożych łask, szczególnej opieki Matki Bożej Łaskawej i z serca Wam wszystkim błogosławię: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Wdzięczny za współpracę w budowaniu Kościoła Legnickiego

Legnica, 25 luty 2004