Kilka tygodni temu przetoczyła się przez media dyskusja na temat używania przez dziewczęta muzułmańskie chust we francuskich szkołach. Władze francuskie, z właściwą sobie finezją, cechującą ich ujmowanie relacji Kościół - państwo, zakazały wszystkim, nie tylko muzułmankom, noszenia „ostentacyjnych symboli religijnych”. Co ciekawe, taki zakaz nie objął symboli politycznych, światopoglądowych itp. Kolejny znak zwycięstwa sił „postępu” na odcinku walki z „ciemnogrodem”. Kolejny dowód na swoiste rozumienie tolerancji religijnej: religia jest poglądem anormalnym, można go tolerować, ale na zewnątrz należy zachowywać się zgodnie ze standardami ateizmu, który też - jak widać - jest poglądem religijnym, skoro sprowadza się do głębokiej wiary w fakt, że Boga nie ma.
Problem nie dotyczy tylko symboli religijnych. Przecież negatywny stosunek do religii leży u podstaw chęci sfałszowania europejskiej przeszłości i wykreślenia z preambuły traktatu konstytucyjnego nawet wspomnienia o chrześcijaństwie. Że taka postawa przekłada się na praktykę, francuska awantura o chusty to ilustruje. Zresztą warto przy okazji wspomnieć sądowe nakazy zdejmowania krzyża ze ścian klas szkolnych w Niemczech i Włoszech czy burzenie w USA w majestacie prawa pomników Dekalogu ustawionych w miejscach publicznych. To wszystko towarzyszy wymierzonym w rodzinę zmianom prawnym, mającym na celu zmianę mentalności i wyznawanego w społeczeństwie systemu wartości.
W IV niedzielę Wielkiego Postu, w seminariach warszawskich: metropolitalnym i praskim, odbywają się obłóczyny. Klerycy II roku zaczną chodzić w sutannach. To jest ważny moment w formacji, bowiem od obłóczyn będą przez wielu ludzi postronnych traktowani jak księża. Teraz już mogą na własnej skórze doświadczyć, w jaki sposób ludzie odnoszą się do księży. To doświadczenie pomoże im w identyfikacji z drogą, na którą wkroczyli. Dobrze, że warszawskie obłóczyny są na tyle wczesne, że kleryk doświadczy zarówno odświętności chodzenia w sutannie, jak i tego, że strój mu spowszednieje. Potrzeba bowiem czegoś więcej niż ekscytacji, że człowiek ubrał się w tak niezwykłe ubranie.
Ale jest jeszcze ważniejszy wymiar tego stroju: funkcja ewangelizacyjna, jaką ma on spełniać. To właśnie ów „ostentacyjny znak”, który zapewne niepokoi i będzie niepokoić ludzi chcących, aby o religii i Bogu zapomniano, żeby chrześcijaństwo zniknęło z krajobrazu naszej cywilizacji. Gdy chce się budować „miasto bez Boga” - jak ten proces określił ostatnio Jan Paweł II - to sutanna staje się „znakiem sprzeciwu”. I dobrze. Trzeba, aby również klerycy doświadczyli goryczy złorzeczeń, złośliwych komentarzy.
Obłóczyny to wydarzenie bardzo wzruszające i przez to ważne. Wzruszające i ważne dla samych zainteresowanych, dla ich rodzin i przyjaciół, dla starszych kolegów i dla wychowawców, czyli przełożonych, ojców duchownych i profesorów seminaryjnych. W czasie tego obrzędu śpiewa się słowa: „Niech Pan zwlecze z ciebie starego człowieka z jego uczynkami, a przyoblecze cię w nowego człowieka, stworzonego według wzoru Boga, w sprawiedliwości i świętości polegającej na prawdzie”. Dobrze, gdy obłóczyny mają charakter otwarty, gdy mogą przyjść wszyscy, którzy chcą uczestniczyć w tej ważnej uroczystości. Przecież to dzień nie tylko tych kandydatów do kapłaństwa, ich rodzin i seminarium. To dzień znaku, który przypomina i upomina. Nie warto ograniczać liczby modlących się wówczas o błogosławieństwo dla kandydatów do kapłaństwa.
W tym roku obłóczyny warszawskie zbiegają się z pierwszym dniem wiosny. To tradycyjny „dzień przebierańca”. Można żywić jednak nadzieję, że nikomu z tych, którzy przyjmują sutannę i którzy będą uczestniczyć w obłóczynach, nie przyjdzie do głowy niemądre skojarzenie i że dostrzegą zasadniczą różnicę między sutanną a dziwacznym ubraniem. Sutanna to nie „modny ciuszek”, to nie „szata czarodzieja”, to strój księdza, który sam ma być znakiem. Klerykom przypomina o celu, ku jakiemu idą, ludziom na ulicy, w szkole czy gdziekolwiek spotkają księdza - o tym samym - o najgłębszym celu naszego życia. Bo sutanna to ostentacyjny znak Dobrej Nowiny o Zbawieniu. I niech pozostanie ostentacyjnym znakiem wierności.