Roraty kalwaryjskie, jak zaznaczają ojcowe bernardyni, mają swoisty urok i są równocześnie głębokim przeżyciem duchowym. Śpiew pieśni adwentowych w tym miejscu o wschodzie słońca nadaje kalwaryjskim roratom niepowtarzalny charakter.

Roratnie czuwania modlitewne w kalwaryjskiej bazylice rozpoczyna codziennie w dni powszednie o godz. 5.55 śpiew „Rorate caeli”, po nim następuje odsłonięcie cudownego obrazu i śpiew „Zawitaj ranna Jutrzenko”. Następnie, sprawowana jest Msza św. z krótką homilią.

Sanktuarium pasyjno-maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej jest najstarszą i największą w Polsce kalwarią. Jej nazwa pochodzi od nazwiska założyciela – wojewody krakowskiego, Mikołaja Zebrzydowskiego.

Kalwaria Zebrzydowska była ulubionym miejscem modlitwy bł. Jana Pawła II. Od najmłodszych lat Karol Wojtyła przybywał tu ze swoim ojcem z pobliskich Wadowic. Pielgrzymował też jako kapłan i arcybiskup oraz dwukrotnie (w 1979 i 2002 r.) jako papież. Rocznie przybywa tu ponad milion pielgrzymów z kraju i zagranicy.

Roraty to Msze ku czci Najświętszej Marii Panny, odprawiane codziennie, oprócz niedziel i uroczystości, przez cały Adwent, najczęściej rano, przed świtem. Uczestnicy przychodzą do kościoła z lampionami symbolizującymi czuwanie. Lampiony nawiązują do ewangelicznej przypowieści o pannach roztropnych i nierozsądnych. Ich światło wyraża radość z oczekiwanego narodzenia Jezusa. Msza roratnia rozpoczyna się przy wyłączonych światłach; jedynie świece i lampiony rozpraszają mrok panujący w kościele. Światła zapalane są dopiero podczas śpiewu „Chwała na wysokości Bogu”.

Słowo „roraty” pochodzi z łacińskiej pieśni na wejście: „Rorate coeli desuper” – „Niebiosa, spuśćcie rosę”. Pieśń ta jest zapowiedzią zbawienia, którego dokona Nowonarodzony Jezus.