Pełny rozwój człowieka wymaga, aby troską otoczyć nie tylko jego umysł i ciało, ale nade wszystko jego sferę duchową. Pamiętali o tym twórcy najstarszych i najbardziej zasłużonych polskich uczelni, przyznając
w programie nauczania należne miejsce naukom teologicznym oraz umiejscawiając obok uniwersytetów kościoły akademickie. W Rzeszowie do tej tradycji nawiązano w połowie lat 60. XX stulecia, czyli wkrótce
po utworzeniu tam szkół wyższych: pedagogicznej i inżynierskiej - powołując do istnienia duszpasterstwo akademickie.
Inicjatorem tej formy aktywności duszpasterskiej był ordynariusz przemyski bp Ignacy Tokarczuk, który w roku 1966 zlecił jej organizację i realizację ks. Walentemu Balowi, rektorowi rzeszowskiego
kościoła pw. Świętego Krzyża. Przez kilka następnych lat organizował on spotkania modlitewne i formacyjno-edukacyjne dla młodzieży akademickiej i środowisk inteligenckich. O rok wcześniej podobną posługę
zainicjowali tam również rzeszowscy Saletyni.
Z czasem zaczęto tam tworzyć struktury duszpasterstwa akademickiego. Proces ten, trwający do dziś, zintensyfikował się po 1970 r. Wtedy bowiem bp Tokarczuk oddelegował do pracy wśród studentów
osobnego kapłana, zwanego diecezjalnym duszpasterzem akademickim, a na diecezjalny ośrodek tego duszpasterstwa wyznaczył kościół pw. Chrystusa Króla. Decyzja ta pozwoliła na nadanie form organizacyjnych
posłudze religijnej wśród studentów. Utworzono więc wówczas, w roku akademickim 1970/71, ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego (DA) przy kościele pw. Chrystusa Króla (w 1975 r. nadano mu nazwę „Wieczernik”),
ośrodek DA przy parafii pw. Matki Bożej Saletyńskiej, zwany „Rotundą” oraz ośrodek DA „Getsemani” przy kościele pw. Świętego Krzyża. Do 1989 r. powstały trzy następne ośrodki
DA, a mianowicie: „Grota”, przy parafii w Rzeszowie-Zalesiu (październik 1973 r.), „Przystań”, przy parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego (październik 1978 r.) i
„Szopka”, przy parafii Ojców Dominikanów (październik 1987 r.). Kolejne dwa ośrodki DA powstały już w okresie niepodległej Rzeczypospolitej. Były to: DA „Betania”, przy parafii
pw. Podwyższenia Krzyża Świętego (styczeń 2000 r.) i DA „Emaus”, przy kościele uniwersyteckim pw. św. Jadwigi (listopad 2002 r.).
Przez te struktury duszpasterskie przewinęło się w ciągu minionych lat dziesiątki tysięcy studentów, którym posługiwało kilkudziesięciu duszpasterzy. Nie sposób wszystkich wyliczać, ale warto wspomnieć
tych, którzy zajmowali się koordynowaniem pracy wszystkich ośrodków, czyli duszpasterzy diecezjalnych. Byli nimi kolejno: ks. Kazimierz Ryczan (1970-75 r.), ks. Ireneusz Folcik (1975-95 r.),
ks. Wacław Sopel (1995/96 r.), ks. Józef Kula (1996-99 r.), ks. Piotr Steczkowski (1999/2000 r.) i ks. Andrzej Cypryś (od 2000 r.). Tym właśnie kapłanom i ich współpracownikom duszpasterstwo
akademickie w Rzeszowie zawdzięcza swe istnienie i rozwój.
Oczywiście inne były realia pracy duszpasterskiej wśród studentów w okresie PRL-owskim, kiedy prowadzono programową ateizację społeczeństwa i zwalczano wszelkie przejawy religijności, a inne w okresie
III RP - kiedy na uczelniach obecni są księża i prowadzone są wykłady z etyki. W pierwszym z nich - duszpasterstwo stanowiło antidotum na prowadzoną ateizację, zaś w drugim - jest dopełnieniem
zajęć na uczelni. Niezależnie od istniejących okoliczności starało się ono przede wszystkim aktywizować pod względem religijnym i społecznym tak studentów, jak i pracowników uczelni. W następstwie tego
zrodziło się szereg cennych inicjatyw, z których najważniejsze to: Studium Katolickiej Nauki Społecznej (1983-86 r.), Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej, Dni Społeczne, przedstawienia teatralne oraz
redagowanie własnego periodyku pt. „Opoka”. Wszystkie te przedsięwzięcia podejmowane przez środowisko duszpasterstwa akademickiego wpływały na kształtowanie postaw religijno-moralnych młodego
pokolenia polskiej inteligencji. Duszpasterstwo stało się też kuźnią kadr dla różnorakich organizacji religijnych, społecznych, a nawet politycznych, a także pomogło odczytać swe powołanie wielu przyszłym
kapłanom. Można więc postawić tezę, iż dzięki duszpasterstwu akademickiemu jedni utwierdzili swą wiarę, inni odkryli swe miejsce w Kościele, a jeszcze inni odnaleźli drogę do Boga.
Pomóż w rozwoju naszego portalu