Było to wspólne dziękczynienie Bogu za wielki dar polskiego Papieża, człowieka wielkiej wiary i całkowitego zawierzenia Bogu do końca. Ks. Kardynał Stanisław Ryłko na początku Mszy świętej skierował do zgromadzonych następujące słowa: „Serdecznie Was wszystkich pozdrawiam, drodzy Bracia i Siostry i dziękuję Wam za udział w tej dzisiejszej porannej Eucharystii przy ołtarzu relikwii Św. Jana Pawła II. Dzisiaj w piątą niedzielę Wielkiego Postu, przypada dwunasta rocznica narodzin dla nieba Ojca Świętego Jana Pawła II. Była to sobota 2 kwietnia 2005 roku, wigilia Święta Bożego Miłosierdzia... Pamiętamy niezliczone rzesze, które przybywały z całego świata, aby oddać cześć temu wielkiemu Papieżowi z rodu Polaków. A my dzisiaj rano, gromadzimy się przy ołtarzu Jego relikwii w Bazylice w. Piotra, aby dziękować Bogu za ten wielki dar, jakim Jan Paweł II był i jest do dzisiaj, dla Kościoła, dla świata, dla naszej Ojczyzny i dla każdego z nas. Jesteśmy Jego dłużnikami, a jedynym sposobem spłacania tego długu jest z naszej strony ciągłe podejmowanie odpowiedzialności za duchowe dziedzictwo, jakie nam zostawił”.

Grzegorz Gałązka

W homilii Ks. Kardynał Ryłko, Archiprezbiter Bazyliki Papieskiej Matki Boskiej Większej, a także Przewodniczący Rady Administracyjnej Fundacji JPII, jako naoczny świadek pontyfikatu Jana Pawła II ukazał Świętego Papieża Polaka, jako szczególnego Apostoła Bożego Miłosierdzia. Mówił: „dnia 2 kwietnia 2005 roku, około godziny dziewiątej wieczorem nadeszła wiadomość, która wstrząsnęła światem: Jan Paweł II odszedł do domu Ojca! Była to wigilia Niedzieli Bożego Miłosierdzia, święta, które właśnie on, Jan Paweł II ustanowił w Kościele. W dni poprzedzające pogrzeb, rzesze wiernych ze wszystkich stron świata, przybywały do Rzymu, aby mu po raz ostatni podziękować za jego ofiarną posługę Kościołowi przez długich 27 lat. A potem był pogrzeb. Wokół jego skromnej trumny złożonej na ziemi, zgromadzili się wszyscy wielcy tego świata, głowy koronowane, prezydenci wielu krajów, a przede wszystkim lud Boży tak bardzo do niego przywiązany. Po pogrzebie, widzieliśmy tę niekończącą się rzeszę pielgrzymów, którzy codziennie nawiedzali najpierw grób Św. Jana Pawła II w Grotach watykańskich, a dzisiaj ołtarz kryjący jego relikwie... Jest to jedno z najbardziej omodlonych miejsc w Bazylice Św. Piotra!

Ludzie z całego świata przychodzili do niego przynosząc mu swoje radości i swoje smutki oraz cierpienia, prosząc o jego modlitewne wstawiennictwo u Boga - Jego, który za życia był wielkim mężem modlitwy, autentycznym mistykiem. Modlitwa i kontemplacja Bożych tajemnic była jego żywiołem, jego pasją życiową. Codziennie całe godziny spędzał na modlitwie... Pamiętam klęcznik w prywatnej kaplicy Ojca Świętego, który zawsze był pełen karteczek z prośbami o modlitwę, jakie napływały z całego świata. Ta modlitwa wstawiennicza Jana Pawla II trwa nadal przy tym ołtarzu! Dla wielu pielgrzymów ten ołtarz jest pierwszym “przystankiem” (pierwszą stacją) nawiedzenia tej Bazyliki - przystankiem skupienia i modlitwy. Tutaj ludzie spotykają Św. Jana Pawła II, jako żywą osobę - jako Przyjaciela, na którego można liczyć. Przy tym ołtarzu jego relikwii trwa codziennie jego niekończąca się audiencja dla tysięcy pielgrzymów, którzy tutaj klękają i nieraz wypłakują przed nim swoje bóle i smutki”.

W drugiej części homilii Ks. Kardynał Ryłko zapytał wszystkich zgromadzonych w kaplicy św. Sebastiana: Kim właściwie był Św. Jan Paweł II dla Kościoła i dla całego świata? I nie czekając na odpowiedz, sam, jako naoczny świadek Jego świętości, udzielił nam odpowiedzi: „Św. Jan Paweł II to wielki Apostoł Bożego Miłosierdzia. W życiu Św. Jana Pawla II prawda o Bożym Miłosierdziu łączyła się ściśle z doświadczeniem tajemnicy Krzyża. Cały jego długi Pontyfikat - a zwłaszcza ostatni jego etap naznaczony był Krzyżem cierpienia. Pamiętamy zamach na Placu Św. Piotra 13 maja 1981 roku, potem dotkliwe choroby, ograniczenia podeszłego wieku. Znany watykanista wyraził to pięknie: “Jan Paweł II świadomie postanowił pić z kielicha goryczy, kropla po kropli, do ostatka. Nie kryje się z tym, nie chowa w zakamarkach Watykanu, jak pokonany władca”. W przypadku Wojtyły jest inaczej. Papież, który przybył z daleka, postanowił odsłonić rany, na wzór Ecce Homo. Ze swojej Kalwarii, na którą wstępuje dzień za dniem z paradoksalnym spokojem, Jan Paweł II mówi światu, że nie boi się codziennego cierpienia, upokarzającej niemocy ani tego, że zaciera się jego dawny wizerunek. Jego oczy wystarczą, by zaświadczyć patrzącym na niego ludziom, że nikt nie żyje i nie umiera dla siebie”. Autor zakończył swoją refleksję słowami: “Atleta wstrzymał swój bieg. Aktor zawiesił głos. Dłoń, która pisała, nie ma siły nawet utrzymać kartki. A jednak swoim wycieńczonym ciałem Jan Paweł II wciąż głosi proroctwo. Ciałem i milczeniem Karol Wojtyła pisze być może najpiękniejszą swoją encyklikę”. (Marco Politi) Jan Paweł II powiedział kiedyś: “Z krzyża się nie schodzi”. I tej zasadzie pozostał wierny do końca - na wzór Mistrza.

Jan Paweł II to wielki Pielgrzym Ewangelii Miłosierdzia! Przemierzył cały glob ziemski wzdłuż i wszerz; odbył 104 podróże apostolskie, wygłosił tysiące przemówień. Miliony wiernych usłyszały z jego ust Ewangelię Miłosierdzia przepowiadaną w ich własnym języku. Już w drugim roku swego pontyfikatu napisał encyklikę o Bożym Miłosierdziu “Dives in misericordia” - o Bogu bogatym w miłosierdzie, w której znajdujemy program całego jego Pontyfikatu. Pisał Ojciec Święty: “Kościół za swój naczelny obowiązek na każdym, a zwłaszcza na współczesnym etapie dziejów, musi uznać głoszenie i wprowadzanie w życie tajemnicy miłosierdzia objawionej do końca w Jezusie Chrystusie” (n. 14). To on beatyfikował i kanonizował Siostrę Faustynę, Apostołkę Bożego Miłosierdzia, mówiąc przy tej okazji: “Co przyniosą nam lata, jakie stoją przed nami? Jaka będzie przyszłość człowieka na ziemi? Nie dane nam jest to wiedzieć. Jest jednak pewne to, i obok nowych postępów, nie braknie niestety doświadczeń bolesnych. Jednak światło Bożego miłosierdzia, jakie Pan zechciał jakby ponownie przekazać światu poprzez charyzmat Siostry Faustyny, rozjaśni drogę ludzkości w trzecim tysiącleciu...” (30 kwietnia 2000). To Jan Paweł II inaugurował Sanktuarium Jezusa Miłosiernego w Krakowie Łagiewnikach i to właśnie przy tej okazji zawierzył cały świat Bożemu Miłosierdziu, pamiętnego dnia 17 sierpnia 2002 roku, mówiąc: “Czynię to z gorącym pragnieniem, aby orędzie miłosiernej miłości Boga, które tutaj zostało ogłoszone za pośrednictwem Siostry Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniło ich serca nadzieją. Niech to przesłanie rozchodzi się z tego miejsca na całą umiłowaną Ojczyznę i na cały świat. Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać.

Trzeba przekazać światu ogień miłosierdzia...” (17 sierpnia 2002). To były słowa prorocze! Znalazły one swoje szczególne spełnienie w czasie Światowego Dnia Młodzieży w Krakowie pod hasłem - “Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5,7). Ponad dwa miliony rozmodlonych młodych ludzi z ponad 180 krajów świata, zgromadzonych pod przewodnictwem Papieża Franciszka na „Polu Miłosierdzia” pod Krakowem. To był wielki znak nadziei dla świata, iż iskra miłosierdzia zapłonęła w sercach tylu młodych chłopców i dziewcząt. Przybyli do Krakowa, aby dać się prowadzić tym dwom wielkim Apostołom Bożego Miłosierdzia: Św. Siostrze Faustynie i Św. Janowi Pawłowi II! I to wcale nie jest przypadek, że te dwa Sanktuaria: Jezusa Miłosiernego i Siostry Faustyny oraz Św. Jana Pawła II wraz z Centrum “Nie lękajcie się” są tak blisko siebie, bowiem obydwoje poświęcili swe życie służbie tej samej sprawie - sprawie Bożego Miłosierdzia, którego świat i każdy z nas tak bardzo potrzebuje!

Na zakończenie homilii Ks. Kardynał Ryłko przypomniał nam o kontynuacji nauczania Jana Pawła II o Boży Miłosierdziu przez Ojca Świętego Franciszka oraz zachęcił do głębszego przeżywania Wielkiego Postu, jako czasu Miłosierdzia Bożego. Mówił: „Tak niedawno, z inicjatywy Ojca Świętego Franciszka, obchodziliśmy w Kościele Jubileusz Miłosierdzia! Ile razy słyszeliśmy jego słowa: “Miłosierdzie to pulsujące serce Ewangelii”, “Jezus nie tylko głosił miłosierdzie! On sam jest Miłosierdziem”. Ojciec Święty jest jednak świadom, iż to był właśnie Św. Jan Paweł II, który jako pierwszy uwrażliwiał Kościół na tajemnicę miłosiernej miłości Boga. Papież Franciszek podkreślał: “To była intuicja Jana Pawła II. On wyczuł, że czas w którym żyjemy jest czasem miłosierdzia.

Dzisiaj zbyt szybko zapominamy nawet to, czego Kościół naucza! Po części jest to nieuniknione, jednak wielkich treści, ważnych intuicji oraz ważnych pouczeń przekazanych ludowi Bożemu zapomnieć nam nie wolno. I właśnie to nauczanie, dotyczące Bożego miłosierdzia, jest jednym z nich. To przesłanie On (Jan Paweł II) nam zostawił, choć w rzeczywistości, to ono przyszło z góry od Boga samego”. Przeżywamy okres Wielkiego Postu. Wchodzimy w jego ostatni i decydujący etap. Jest to szczególny czas Bożego Miłosierdzia - czas, którego zmarnować nie wolno! Na tym ostatnim etapie naszej wielkopostnej pracy nad sobą, staje przed nami Św. Jan Paweł II, jako duchowy przewodnik, świadek Bożego miłosierdzia. Przez jego wstawiennictwo prośmy Pana, abyśmy rozważając w tych dniach tajemnicę naszego Odkupienia przez Krzyż i zmartwychwstanie Chrystusa, pozwolili się dotknąć miłosiernej miłości Boga - jedynej, która zdolna jest przemienić ludzkie serca i uwolnić je z niewoli grzechu - i dawali jej świadectwo wobec naszych braci i sióstr”.

Msza święta w 12 rocznicę odejścia Ojca Świętego Jana Pawła II do Domu Ojca była nie tylko refleksją nad świętością jego życia, ale też szczególnym dziękczynieniem Bogu za dar Świętego Papieża Polaka oraz wezwaniem do dawania świadectwa o miłosiernej miłości Boga.