Ks. Paweł Orłowski - kanonik Kolegiaty Pułtuskiej i dziekan
w Różanie, urodził się 14 października 1913 r. w Kamionce, parafia
Świecie, na Pomorzu, w rodzinie urzędniczej, jako syn Teofila i Natalii
z Maślonkowskich. Do szkoły powszechnej, a potem do gimnazjum humanistycznego
uczęszczał w Tczewie, zdobywając tam w 1932 r. świadectwo dojrzałości.
Po maturze zgłosił się do Seminarium Duchownego w Płocku. Święcenia
kapłańskie przyjął z rąk bp. L. Wetmańskiego, sufragana płockiego.
Od września 1938 r. rozpoczął pracę duszpasterską na wyznaczonym
stanowisku jako prefekt szkół podstawowych w Pułtusku. Tam zastał
go wybuch wojny. Wraz z wieloma mieszkańcami Pułtuska uczestniczył
w tzw. ucieczce na Wschód. Po zakończeniu kampanii wrześniowej aż
z Równego powrócił do Pułtuska. 6 listopada 1939 r. władza diecezjalna
skierowała go na wikariat do Drobina. Wieczorem 9 listopada tegoż
roku wraz ze swoim proboszczem - ks. kan. F. Godlewskim został aresztowany
przez miejscową policję i osadzony w areszcie gminnym. 12 listopada
rankiem wywieziono wszystkich aresztowanych do więzienia w Płocku,
gdzie przebywali uwięzieni prewencyjnie księża płoccy wraz z bp.
L. Wetmańskim. Trzy dni później zwolniono wszystkich duchownych z
Płocka oprócz trzech aresztantów z Drobina. Zostali tam za karę,
że mieszkańcy Drobina urządzili manifestację, domagając się uwolnienia
księży.
Po uwolnieniu ks. Godlewskiego, a potem rabina, w celi
nr 10 więzienia płockiego pozostał jedynie ks. Orłowski. Nie był
przez ten czas specjalnie przesłuchiwany ani szykanowany. Po trzech
tygodniach pobytu, 1 grudnia 1939 r. komendant więzienia płockiego,
Mazur z pochodzenia, mówiący dobrze po polsku, oświadczył wezwanemu
ks. Orłowskiemu, że został zwolniony. Wówczas dopiero dowiedział
się, że był podejrzany o to, że był przebranym za księdza polskim
oficerem, który miał organizować w Drobinie akcję sabotażową. Zanim
gestapo wykluczyło te niesłuszne podejrzenia, upłynęły 3 tygodnie.
Po wyjściu z więzienia ks. Orłowski tymczasowo sprawował
posługę wikariusza w Imielnicy i Bieżuniu. Potem przedostał się do
Warszawy, gdzie przez 4 lata (1941-45) pracował jako prefekt szkół
średnich zawodowych i tzw. kompletów. Od upadku powstania warszawskiego
w 1944 r. do maja 1945 r. pracował w duszpasterstwie przy katedrze
w Częstochowie. 1 maja 1945 r. powrócił do diecezji i do końca grudnia
1945 r. był wikariuszem w Brańszczyku, zaś od 1 stycznia 1946 r.
przez rok pracował jako wikariusz i prefekt w Pułtusku. Tam 6 stycznia
1947 r. został aresztowany na mocy postanowienia Wojskowej Prokuratury
Rejonowej w Warszawie, pod zarzutem przynależności do nielegalnej
organizacji. Po zwolnieniu 1 czerwca 1947 r. otrzymał administrację
parafii Woźniki i Rdzanowo, gdzie pracował do 1956 r. Od 15 grudnia
1956 r. do 1977 r. sprawował obowiązki proboszcza w Baranowie, ponadto
pełnił funkcję wizytatora religii w dekanacie przasnyskim. Od 13
października 1971 r. pełnił funkcję wicedziekana, a od 12 czerwca
1972 r. - dziekana tegoż dekanatu.
W uznaniu zasług Biskup płocki mianował go 10 sierpnia
1975 r. kanonikiem honorowym Kolegiaty Pułtuskiej. Dwa lata później,
26 marca został przeniesiony na probostwo do Różana, gdzie pracował,
piastując funkcję dziekana dekanatu różańskiego.
Ks. kan. Paweł Orłowski zmarł 12 maja 2001 r. Kilkudziesięciu
braci w kapłaństwie towarzyszyło mu 15 maja w jego ostatniej drodze.
Nabożeństwu żałobnemu przewodniczył biskup pomocniczy Płocka Roman
Marcinkowski.
Pomóż w rozwoju naszego portalu