Orłowo to niewielka wioska oddalona kilka kilometrów na północ od Inowrocławia. Nie odbiega zasadniczo swym wyglądem od innych polskich wsi - szkoła, dworek, trochę domów i zabudowań gospodarskich, ludzie żyjący tymi samymi problemami, co większość polskich rolników... Przez wieś przebiega niezbyt uczęszczana droga. Przy niej, w otoczeniu pięknej zieleni wznosi się kościół parafialny pw. św. Elżbiety, pobudowany z charakterystycznej dla inowrocławskiego regionu żółtej cegły. Orłowo poszczycić się może jednak niezwykle barwnymi dziejami, które mocno zazębiają się z historią Polski.

Dzieje wsi i parafii

Najstarsza wzmianka o Orłowie pochodzi z 1227 r. Wieś należała wówczas do księcia Konrada Mazowieckiego - tego samego, który sprowadził do Polski Krzyżaków celem obrony przed pogańskimi plemionami pruskimi. 23 kwietnia 1228 r. nadał on Zakonowi znaczną część swych dóbr. Wraz z ziemią chełmińską przekazał im też swe włości: gród Nieszawę oraz wsie: Siedlec, Rogowo i właśnie Orłowo. We wsi znajdował się wówczas dwór (najprawdopodobniej obronny) oraz folwark administrowany przez " Landskomtura", który podlegał komturowi nieszawskiemu. Nie można wykluczyć, że w pewnym okresie Orłowo było siedzibą niezależnej komturii. Po 1410 r. wieś powróciła na krótko w ręce polskie. W 1422 r. w okolicy doszło do bitwy wojsk polskich z Zakonem. Orłowo ponownie, tym razem już ostatecznie, zostało odbite i stało się posiadłością królewską.

Nie jest znana dokładna data erekcji parafii. Stało się to jednak najpewniej po 1128 r., a przed końcem XIV w. Parafia obejmowała wówczas tylko wieś Orłowo, a życie duchowe koncentrowało się w niewielkim, najprawdopodobniej drewnianym, domu Bożym. Przypuszczalnie stał on mniej więcej w tym samym miejscu, w którym wznosi się obecna świątynia. Zapewne już wówczas kościół ów nosił wezwanie św. Elżbiety. Krzyżacy wiele kościołów na swych ziemiach powierzali w pieczę tej właśnie Świętej. Ok. 1520 r. wieś wcielona została na krótko do parafii w Starej Nieszawie. Pod koniec XVI w. parafią zarządzali tzw. "świeccy proboszczowie", a posługę duchową pełnili podlegli im wikariusze. W 1858 r., w miejscu starego drewnianego kościoła pobudowano nowy, jednonawowy, nieorientowany (prezbiterium zwrócone ku zachodowi) kościół w stylu neogotyckim ze strzelistą wieżą, który służy parafianom do dziś. Parafia liczy obecnie ok. 970 wiernych, którzy zamieszkują nie tylko w Orłowie, ale także w sąsiednich wioskach: Ściborzu i Czystem. Opiekę duszpasterską nad nimi sprawuje od 1999 r. ks. Piotr Jóźwiak.

Dzień, który dał im Pan

W niedzielę 17 czerwca br. progi świątyni parafialnej przekroczył abp Henryk Muszyński, aby dokonać jej konsekracji, czyli w sposób szczególny poświęcić Bogu. Na początku uroczystości przypomniano krótko historię parafii oraz przebieg prac remontowych, jakim poddano ostatnio kościół. Ks. Jóźwiak podkreślił, że nie obyło się bez trudności, lecz dzięki ofiarności wiernych i łasce Boga udało się je przezwyciężyć. Ksiądz Arcybiskup w homilii przybliżył sens uroczystego poświęcenia kościoła. Wyraził też swą wdzięczność i uznanie dla Księdza Proboszcza oraz parafian za wykonaną pracę. W znaczenie poszczególnych obrzędów związanych z konsekracją kościoła (namaszczenie ołtarza i ścian, okadzenie i oświetlenie wnętrza świątyni) wprowadzali zgromadzonych lektorzy krótko przed ich nastąpieniem.

Uroczystość zaszczycili swą obecnością przedstawiciele lokalnych władz oraz kapłani z Inowrocławia i okolic, a także z innych stron archidiecezji. Obecni byli także goście ekumeniczni z Bydgoszczy: ks. Marek Loskot - pastor parafii luterańskiej, ks. Tadeusz Urban - proboszcz parafii polsko-katolickiej oraz ks. Jarosław Dmitruk - proboszcz cerkwi prawosławnej. Był to prawdopodobnie pierwszy taki przypadek w historii naszej archidiecezji, by duchowni innych wyznań uczestniczyli w tego typu obrzędzie. Stało się tak dlatego, że ks. Piotr Jóźwiak jest archidiecezjalnym referentem ds. ekumenizmu. Na zakończenie uroczystości przekazali oni parafii, na ręce Księdza Proboszcza, piękny dar - "łódkę", czyli ozdobne naczynie do przechowywania kadzidła.

"Wierzymy, że zewnętrzne piękno wyraża to, co jest w nas - naszą miłość i wiarę - mówili, dziękując Księdzu Arcybiskupowi przedstawiciele parafii. Praca nad odnową kościoła stała się okazją do zrozumienia tej prawdy. Konsekracja naszej świątyni jest dla nas wezwaniem do pełniejszego rozumienia tajemnicy Kościoła, jego świętości i wielkości". Na zakończenie uroczystości Ksiądz Arcybiskup jeszcze raz wyraził swe uznanie: "To, czego dokonaliście, jest doprawdy imponujące" . Podkreślił, że jest to wspaniały dar złożony Kościołowi. Przypomniał również najmłodszym parafianom, by świadczyli o tym wydarzeniu w przyszłości.