„Trump nigdy nie ukrywał, iż nie wierzy w globalne ocieplenie ani w naukowe dowody na to, że zmiany klimatyczne przypisać należy działaniom człowieka. Co ciekawe, strategia ta nie znajduje uzasadnienia we względach racjach gospodarczych, ponieważ takie kolosy, jak Exxon, Dupont, Shell, Bp od lat inwestują w prace nad odnawialnymi źródłami energii, a zwolnienie tempa odchodzenia od węgla okaże się dla nich niekorzystne" - podkreślił autor komentarza w watykańskim dzienniku.

Jego zdaniem problem polega na tym, że „w swych zasadniczych wyborach Trump nie ogląda się na lobby. Patrzy na swoją własną bazę: górników ze stanów West Virginia i Kentucky albo na robotników z Pensylwanii, dotkniętych kryzysem, którzy oczekują na sygnał zerwania z liberalnym establishmentem. Dla nich wyjście z [układu] z Paryża oznacza ocalenie miejsc pracy”.

O ile ten nowy scenariusz może być ryzykowny na płaszczyźnie geopolitycznej, zachęcając inne kraje do wzięcia przykładu ze Stanów Zjednoczonych, o tyle istnieje możliwość, że „w tej chwili odrodzić się może zainteresowanie sprawami klimatycznymi ze strony sojuszu dwóch rzeczywistości, szukających obecnie nowej tożsamości: Europy po Brexicie i Chin Xi Jinpinga”. Jeżeli ta pierwsza, zgodnie z zapowiedzią kanclerz Merkel, „weźmie swój los w swoje ręce”, nie oglądając się na sojuszników zza Oceanu, to te drugie mogą zechcieć pokazać się światu jako orędownik znośnej globalizacji, „wielki odpowiedzialny kraj”, jak powiedział Xi na ubiegłorocznym Forum w Davos. „Gra toczy się o nowy ład światowy” - przypomniał L. Possati.