Przygotowaniem do Liturgii, w wypełnionej lubelskimi wiernymi bazylice jasnogórskiej, był wspólnotowy śpiew prowadzony przez ks. Ryszarda Juraka z towarzyszeniem Orkiestry Garnizonu Lublin. Komentarze liturgiczne i ogłoszenia głosił ks. Krzysztof Podstawka - dyrektor biura prasowego peregrynacji. Oprawę liturgiczną uroczystości przygotowali klerycy naszego seminarium prowadzeni przez ks. Macieja Staszaka. Mszy św. koncelebrowanej przez ponad 80 kapłanów przewodniczył abp Józef Życiński w asyście bp. Artura Mizińskiego oraz ks. inf. Kazimierza Bownika. Przeor, o. Marian Lubelski witając w domu Matki, wspomniał ponad 600 lat obecności Maryi na Jasnej Górze. Pielgrzymki naszych przodków i obecne są wyrazem wiary w orędownictwo Maryi - ostoi, mocy i ratunku dla ducha narodu. Maryja, nawiedzając od 1957 r. polski lud, umacnia wiarę, nadzieję i miłość. Przychodzi do wszystkich, by dać nam Jezusa Chrystusa. Ojciec Paulin wspomniał na udzielenie przez Ojca Świętego specjalnego błogosławieństwa dla obecnych „duchem i sercem” w codziennym Apelu Jasnogórskim. Na znak jedności z Matką i Królową Polski oraz łączności z Jasną Górą przekazana została do archikatedry lubelskiej świeca apelowa.
Abp Życiński zadeklarował umiejscowienie u stóp „Płaczącej Pani” wspomnianej świecy, symbolizującej „stągwie naszych serc przygotowane na wyborne wino Chrystusowej prawdy i łaski”. Obecność Maryi na szlaku nawiedzin ma nam pomóc dostrzec w naszych wspólnotach, czego najbardziej potrzebujemy. Następnie pozdrowił pielgrzymów tworzących wspólnotę modlitwy, słuchaczy Radia Jasna Góra oraz obecne na Liturgii dzieci w ich święto. Metropolita Lubelski wskazał na przygotowania serc na przybycie Maryi i Jej Syna oraz zaakcentował konieczność podążania szlakiem pątników do Maryi i oczekiwania „na lubelską wersję godów w Kanie”. W rocznicę historycznej pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II, doprowadzającej do wielkich zmian w naszej Ojczyźnie, wspomniał na ciemny czas komunizmu i rolę Jasnej Góry w doświadczeniu godności człowieka. U tronu Maryi ludzie poniżeni, mający poczucie bezdomności, zagubieni, przeżywający lęk odnajdywali swój dom i doświadczali bycia „królewskim szczepem, dziedzicami mocy i pięknem stworzenia”. Postawa Maryi w Kanie jest dla nas dzisiaj zadaniem. Ona, Panna o wrażliwym spojrzeniu, pierwsza zauważyła braki w Kanie i przez to uczy nas „dobrego patrzenia na nasz horyzont zatroskania”. Ona nie panikowała i nie dramatyzowała, lecz ufała Synowi - „krzykiem nie można nadrobić niewiedzy, lecz tylko poprawić samopoczucie”. Czując się dziećmi wtulonymi w Matczyne objęcia, chcemy trwać na szlaku odnowy, walczyć z pesymizmem, aby żadne przeciwności nas nie zniechęciły i tylko „Chrystusowi zawierzyć, czyniąc wszystko cokolwiek nam powie”.
Przed błogosławieństwem Metropolita Lubelski podziękował wszystkim za śpiew i modlitwę. Szczególne podziękowania zostały skierowane do ks. Stanisława Sieczki - koordynatora peregrynacji. Stwierdził następnie, że choć świat PRL-u już odszedł - dobrze, aby odeszły wraz z nim inne polskie absurdy. Polska zmieniła się od czasów poprzedniej peregrynacji i trzeba prosić, aby „wicher Ducha Świętego dalej oczyszczał, prowadził i kierował”. Pasterz zachęcił wszystkich do modlitwy w intencji nowo wyświęconego bp. Artura sprawującego na Jasnej Górze swą Mszą św. prymicyjną.
Po Mszy św. procesja przeszła do kaplicy Matki Bożej i uczestnicy pielgrzymki odmówili modlitwę Anioł Pański, a Metropolita Lubelski zawierzył nawiedzenie archidiecezji lubelskiej Matce Bożej. Następnie odprawiono na Wałach Jasnogórskich nabożeństwo Drogi Krzyżowej przygotowanej i prowadzonej przez wspólnotę ks. prał. Czesława Przecha.

Zawierzenie nawiedzenia archidiecezji lubelskiej

Maryjo! Stajemy przed Tobą jako pielgrzymi z ziemi lubelskiej i chełmskiej. Przybywamy do Ciebie, Jasnogórska Matko, aby w modlitwie pielgrzymów przedstawić nasze nadzieje i troski ludu, który oczekuje nawiedzin w peregrynującej kopii Twego Matczynego oblicza. Przybywamy ufni, że w nasze serca wniesiesz tę samą radość, którą wniosłaś w atmosferę wesela w Kanie; tę radość, którą podczas nawiedzenia przyniosłaś do domu Elżbiety, śpiewając radosne Magnificat.
Twej szczególnej macierzyńskiej trosce pragniemy polecić wszystkich naszych bliskich, których reprezentujemy tu dziś jako delegaci Kościoła w Lublinie. Zawierzamy Ci tych, którym brakuje radości, podobnie jak brakowało wina uczestnikom wesela w Kanie. Napełnij Bożym pokojem stągwie serc, w których panuje zniechęcenie i niepokój. Niechaj wyborne wino Twego zaufania Bogu pozwoli przezwyciężyć nasze codzienne obawy i lęki. Miej w Swej szczególnej opiece najuboższych, bezrobotnych, rozczarowanych, zagubioną młodzież i tych, którzy nie widzą sensu jutra. Niechaj pielgrzymi szlak spotkania z Tobą stanie się dla nich szlakiem odnalezionej nadziei. Wyzwól nowy zapał w sercach młodzieży, aby potrafiła rozpoznać swą odpowiedzialność za Kościół jutra i odważnie podjęła nowe wyzwania. Obdarz darem świętości nasze rodziny i spraw, aby duch Nazaretu jednoczył nas z Tobą i Twoim Synem. Obejmij Swoją troską wszystkie wyższe uczelnie Lublina. Spraw, niech ich otwarcie na łaskę Ducha Świętego pozwoli formować nowych apostołów, którzy niczym ewangeliczni strażnicy blasku ukażą światu piękno życia oddanego Bogu. Obejmij swoją troską nasze seminarium i spraw, aby ci, którzy tam kształtują się do kapłaństwa Chrystusowego, potrafili papieskim spojrzeniem obejmować świat, Kościół i współczesną kulturę. Rozpal w ich sercach ogień odpowiedzialności za misje, aby cały świat jawił się im jako jedno wielkie żniwo Chrystusa, na którym potrzebni są Panu. Umacniaj siostry zakonne na szlaku ich codziennej wierności Chrystusowi.
Obejmij swoim wrażliwym spojrzeniem także tych, którzy nie przygotowują się na Twe nawiedziny - wszystkich, którzy odeszli daleko od Chrystusowego Kościoła. Spraw, aby czas nawiedzin był dla nich czasem powrotu do domu Ojca, w którym można znowu odnaleźć pokój duszy i utraconą radość serca. Dziś przybyliśmy do Ciebie, aby wyrazić naszą tęsknotę za łaską Chrystusa, bez której życie traci sens i piękno. Dziękujemy Ci za wszystkie zmiany, jakie dokonały się w naszej Ojczyźnie w ciągu lat, które upłynęły od ostatnich nawiedzin. Dziękujemy za czas łaski pontyfikatu Jana Pawła II i za przemiany jakie zaszły u nas od czasu jego pierwszej pielgrzymki. Spraw, abyśmy włączeni w nurt obecnych przemian potrafili okazywać niezmiennie tę samą wierność Chrystusowi żyjącemu w Kościele. Niech Jego łaska uczyni nas prawdziwymi świadkami Ewangelii, którzy poniosą przesłanie Dobrej Nowiny naszym bliskim, Europie i światu.