Jednym z oczywistych powodów wzrostu samobójstw wśród dorastającej młodzieży jest to, że w okresie dojrzewania częściej występuje depresja, problemy z alkoholem, narkotykami oraz zaburzenia zachowania - wszystkie te czynniki wiążą, się z podwyższeniem ryzyka samobójstwa. Drugim z powodów jest fakt, że dorastająca młodzież jest bardziej wrażliwa niż dzieci młodsze na poczucie braku kontroli nad sytuacją, powodowane życiem w rodzinie nieprzystosowanej. Ponadto młodzież ma ograniczone umiejętności rozwiązywania problemów oraz możliwości opracowywania strategii poprawy warunków życia w przyszłości. Oznacza to, że ma trudności z wybieganiem myślą poza rzeczywistość, z którą styka się na co dzień.
Wyniki badań zdają się dowodzić, że kontakt z samobójstwem za pośrednictwem środków masowego przekazu również przyczynia się do wzrostu liczby tych czynów, być może młodzież jest bardzo podatna na sugestię i naśladowanie zachowań. Wielu studentów szczególnie szybko motywuje się do samobójstwa. Połączenie stresorów - wymagań uczelni, problemów relacji społecznych i wyboru zawodu - być może stanowi wezwanie dla podstawowego systemu wartości studentów w widoczny sposób uniemożliwia niektórym dążenie z dostosowaniem się do zmian, których wymaga życie. Co roku w Stanach Zjednoczonych ok. 10 000 usiłuje popełnić samobójstwo, a w przybliżeniu tysiąc przypłaca życiem. Zgodnie z ogólną tendencją około trzy razy więcej studentek niż studentów usiłuje popełnić samobójstwo, ale wśród ofiar przeważają mężczyźni. Jednak znacznie częściej samobójstwo łączy się z negatywnymi zdarzeniami takimi jak brak pracy (bezrobocie), poważne trudności finansowe, wyrok więzienia lub różne kryzysy w stosunkach międzyludzkich, których wspólną cechą jest to, że prowadzą do utraty poczucia sensu życia i utraty nadziei na przyszłość.
Inną teoretyczną analizą samobójstwa, obejmującą pojęcie ucieczki przed nieznośnymi doznaniami, przedstawił w 1990 r. R. F. Baumeister. Pojmuje on samobójstwo jako ucieczkę przed sobą samym lub co najmniej przed samoświadomością oraz wyjaśnia, że osoba popełniająca ten czyn osiąga stan „destrukcji poznawczej”, na który składają się irracjonalność i rozhamowanie, prowadzące do akceptacji drastycznych poczynań.
Jakie czynniki psychologiczne doprowadzają do tego stanu? Niedawno dokonany przegląd literatury na temat etiologii zachowań samobójczych wykazał, że zjawisko to jest produktem końcowym długiego łańcucha wydarzeń, zaczynającego się jeszcze w dzieciństwie. Zebrane dowody świadczą o tym, że samobójcy często wywodzą się ze środowisk patologicznych (alkoholizm, depresja, zachowania samobójcze), w których dochodziło do znęcania się lub seksualnego wykorzystywania dzieci i/lub rozpadu rodziny. Tym wczesnym doświadczeniom przypisuje się wyrobienie niskiego poczucia własnej wartości, braku nadziei i umiejętności rozwiązywania problemów, które zabierają one z sobą w dorosłe życie. Tego rodzaju przeżycia w dzieciństwie mają bardzo negatywny wpływ na funkcjonowanie poznawcze. Jego zaburzenia tworzą pomost prowadzący do zachowań samobójczych.
Aby ustrzec młodzież przed samobójstwem, trzeba w niej rozwijać silne postawy religijne w zakresie elementu przekonaniowo-poznawczego, afektywno-dążeniowego i behawioralnego do treści uważanych za religijne, tj. do Boga. Tylko silna wiara w Boga może powstrzymać ją od tak desperackiego czynu.