„Potrzeba nieustannej odnowy umysłów i serc, aby przepełniała je miłość i sprawiedliwość, uczciwość i ofiarność, szacunek dla innych i troska o dobro wspólne, szczególnie o to dobro, jakim jest wolna Ojczyzna”.
(Telegram Ojca Świętego z okazji 25. rocznicy pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny)

W czerwcu br. minęła 25. rocznica pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny, 7 czerwca upłynęła 5. rocznica wizyty Ojca Świętego w Toruniu. Minęło 5 lat od historycznej chwili, gdy Papież Polak podczas swojej kolejnej pielgrzymki do Ojczyzny przebiegającej pod hasłem: „Bóg jest Miłością” stanął na toruńskiej ziemi, gdy na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika skierował do świata nauki polskiej refleksję o służbie prawdzie, a na toruńskim lotnisku beatyfikował ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego oraz zostawił przesłanie pokoju i pojednania, zaś młodą diecezję toruńską powierzył Chrystusowi w myśl słów św. Pawła: Twoją jesteśmy własnością i do Ciebie należeć chcemy.
Organizacji toruńskich obchodów owej okrągłej 5. rocznicy papieskiej podjął się w tym roku Urząd Miasta Torunia, wszak od 1998 r. Jan Paweł II jest Honorowym Obywatelem miasta. W piątek 4 czerwca br. o godz. 12.00 w Sali Wielkiej Dworu Artusa odbyła się uroczysta Sesja Rady Miasta pod honorowym patronatem biskupa toruńskiego Andrzeja Suskiego, na której byli obecni przedstawiciele władz miasta, duchowieństwa, uniwersytetu, wojska, oświaty, administracji województwa oraz zaproszeni goście.
Przewodniczący Rady Miasta Józef Jaworski przywołał wspomnienie niepowtarzalnej atmosfery świętowania sprzed 5 lat oraz podsumował owoce pielgrzymki Papieża, wyrażające się przede wszystkim w ożywieniu działalności charytatywnej. Rektor UMK, prof. Jan Kopcewicz, nawiązując do spotkania ze światem akademickim, podkreślił, że Jan Paweł II niestrudzenie chroni uniwersalne wartości będące istotą trwania wielkiej rodziny ludzkiej. Wykład o pasterskim aspekcie pontyfikatu Jana Pawła II wygłosił bp Zbigniew Kiernikowski, natomiast prof. Bogdan Burdziej z UMK skoncentrował się na twórczości literackiej Papieża w jego służbie Bogu i człowiekowi, zaznaczając, że każde spotkanie z Ojcem Świętym przebiega poprzez „Słowo”, którego jest on szczególnym użytkownikiem i znawcą.
Od kilku lat dzięki zaangażowaniu młodzieży, która pod kierunkiem swoich pedagogów przyswaja i wciela w słowo i czyn to, co stanowi istotę nauczania papieskiego, udaje się uchronić owe jubileuszowe wspomnienia przed swoistą „martwotą”, co słusznie zauważył prof. Marian Grabowski z UMK podczas ubiegłorocznych uroczystości. Młodzieńcza wrażliwość, skierowanie na dobro w ludzkim działaniu, chęć niesienia pomocy drugiemu człowiekowi oraz talent literacki sprawiły, że młodzi ludzie twórczo i w sposób niezwykle imponujący uświetniają rocznice spotkania z Ojcem Świętym w Toruniu. Począwszy od 2001 r., Gimnazjum i Liceum Akademickie w Toruniu organizuje konferencje naukowe dotyczące wybranych aspektów nauczania Jana Pawła II. Młodzież gimnazjalna, licealna i akademicka co roku bierze udział w konkursie literackim poprzedzonym cyklem wykładów o określonej tematyce. Najlepsze prace konkursowe zostają opublikowane. Dotychczas ukazały się cztery pozycje w serii wydawniczej Biblioteki GiLA, związane z nauczaniem papieskim: Młodzi wobec encykliki „Fides et ratio” pod red. prof. Mariana Grabowskiego (2001 r.), Przez słowa do Słowa pod red. prof. Bogdana Burdzieja (2002 r.), Dar miłości w nauczaniu Jana Pawła II. Mężczyzną i kobietą stworzył ich... pod red. prof. Mariana Grabowskiego (2003 r.) oraz najnowsza - Bogactwo miłosierdzia w kontekście nauczania Jana Pawła II pod red. prof. Zofii Mocarskiej-Tycowej (2004 r.).
Dr Jerzy Wieczorek, dyrektor Gimnazjum i Liceum Akademickiego w Toruniu, podsumowując tegoroczny konkurs literacki dla młodzieży, z radością stwierdził, że zakreśla on coraz większy krąg i wykracza już daleko poza granice regionu. W tym roku napłynęło 37 prac konkursowych. Zespół redakcyjny, w składzie: Zofia Mocarska-Tycowa, Jadwiga Magryta-Łapicz, ks. Krzysztof Dorosz SJ, Agnieszka Grzelak, Izabela Deptuła i Edyta Bugaj-Brauze, miał zatem kolejny raz niemało pracy, aby wybrać do druku i opracować najciekawsze wypowiedzi młodych ludzi na trzy zaproponowane tematy skupione wokół myśli o miłosierdziu.
Rolę młodzieży w jubileuszowych obchodach rocznicy papieskiej docenił bp Andrzej Suski, który podczas swojego wystąpienia w Dworze Artusa zacytował fragmenty wypowiedzi dwojga uczniów szkół toruńskich, zamieszczone w najnowszej publikacji GiLA.
Tegoroczną konferencję tradycyjnie już poprzedził cykl wykładów zainicjowanych w bieżącym roku szkolnym przez Biskupa Toruńskiego. Tematyka skoncentrowana była wokół miłości miłosiernej, działalności charytatywnej, wolontariatu i ewangelicznego wezwania: „Idź, i ty czyń podobnie!” (Łk 10, 37).
Ci, którzy od kilku lat uczestniczą w rocznicach wizyty papieskiej organizowanych przez młodzież GiLA, mieli pewien niedosyt, że podczas tegorocznych obchodów rocznicowych w Dworze Artusa młodzież została odsunięta na dalszy plan, choć to ona właśnie podjęła główny wysiłek zmierzenia się z myślą papieską. Ojciec Święty upominał nas już przed laty, byśmy go raczej bardziej słuchali, niż mu klaskali. Szkoda również, że zabrakło tym razem fotela papieskiego z pąsową różą - tradycyjnego dla rocznicowych konferencji symbolu obecności Ojca Świętego wśród nas...
Młodzież szkolna przygotowała natomiast świetną oprawę artystyczną akademii. Wystąpili uczniowie Zespołu Szkół Muzycznych (Paweł Wakarecy - fortepian i Aleksandra Janowska - flet przy akompaniamencie mgr. Wojciecha Sarby), uczniowie GiLA pod kierunkiem Edyty Bugaj-Brauze wystawili na kanwie tekstów z dzienników wolontariuszy głęboko poruszający spektakl pt. Garnuszek i wiadro, podopieczni Pracowni Rozwijania Twórczości Osób Niepełnosprawnych przygotowali refleksyjne, alegoryczne widowisko teatralne w reż. Jolanty Klauze pt. Pozytywka oraz wystawę prac plastycznych zatytułowaną Obecność.
Wspaniale, że pozostanie owoc kolejnej rocznicy - nowa, piękna książeczka Bogactwo miłosierdzia..., gdzie w postaci esejów, rozprawek, dzienników wolontariuszy, także wierszy, opowiadań, modlitwy, a nawet przepisu na miłosierdzie odnajdujemy teksty wzruszające autentyzmem, bo wynikające z osobistych doświadczeń, przemyśleń i twórczego zaangażowania wrażliwych młodych ludzi. Jej treść dopełnia ponadto subtelna szata graficzna - ilustracje na temat wątków ewangelicznych zostały wykonane przez podopiecznych Pracowni Rozwijania Twórczości Osób Niepełnosprawnych Instytutu Pedagogiki UMK. Jest to dowód na to, że nauczanie Jana Pawła II trafia do serc i umysłów młodzieży wyczulonej na ludzką niedolę i reagującej żywo na problemy świata - także w sensie globalnym, bo przyjmowane za pośrednictwem mediów. Oddajmy zatem głos młodym, cytując fragmenty dzienników wolontariuszy: Karolina Kuźmicz, lat 17, GiLA, wolontariuszka w hospicjum: „Tak dawno nie myślałam o sobie... O n i pomogli mi się otrząsnąć, spojrzeć na życie z nutką optymizmu... Ciekawe, czy wiedzą ile dla mnie zrobili... A to Oni d z i ę k u j ą za każdą spędzoną z nimi chwilę! (...) Poznałam panią Elę. Ona nie mówi nic poza niezrozumiałym „ga ga ga”. Ale ja wiem, widzę, że przez to swoje gaworzenie chciała mi tak wiele przekazać... Napełniła mnie pozytywną energią, pierwszy raz od tak dawna czuję, że mogłabym przenosić góry! Czuję, że... żyję! (...) O n a płakała, a ja nie miałam pojęcia, co robić... W ten sposób wyraziła swoje uczucia - wzruszenie spowodowane przyjęciem Pana Jezusa do serca... Ja z N i ą pierwszy raz od tak dawna modliłam się szczerze, prosząc Boga o J e j zdrowie i siłę pozwalającą zwyciężyć cierpienie...”.
Monika Przybylska, lat 17, VI LO w Bydgoszczy - wolontariuszka w szpitalu onkologicznym dla dzieci: „Za każdym razem przychodzę do szpitala z garnuszkiem, a wychodzę z wiadrem. Dostaję tam więcej, niż mogę przynieść. (...) Każde z tych dzieci w pewnym momencie, na pewnym etapie zostaje samo. I samo, nie zupełnie jeszcze świadome, musi stoczyć walkę. Mama i tata są tak dobrzy i potrzebni. Pomagają. Ale nie sprawią, że zabieg przestanie boleć. Nie schowają do kieszeni strachu i tęsknoty za domem, za szkołą, za normalnością. Największe cierpienie pokonuje się samemu. (...) Zastanawiam się, kto komu bardziej jest potrzebny... Zawsze, kiedy tam jestem i patrzę na te nieustające walki o każdy nowy dzień, przypominam sobie, jak wielkim darem jest życie. Jaka to radość, że ono jest moje. Tylko moje. Mogę przeżyć je, jak chcę. I mogę się nim z innymi dzielić”.