Być może wzajemnie popsuliśmy sobie humory? Oto nasi serdeczni przyjaciele zaprosili nas na grilla. Grillowaliśmy sobie kilka dni wcześniej i było wspaniale. Przyjaciele mają piękny, leśny ogród, pani domu wspaniale przyprawiła mięso, pan domu z zaangażowaniem je piekł. Rozmowa była przy tym interesująca, iskrząca się humorem, przyjazna. Na szczęście były też komary - w przeciwnym razie moglibyśmy nabrać niesłusznego przekonania o doskonałości ziemskiego bytowania. Rzecz jednak w tym, że tym razem zaproszono nas na to grillowanie w piątek.

Otóż piątek to dla nas dzień, w którym odmawiamy sobie mięsa. Jest to dla nas ważne z wielu względów. Jesteśmy przecież katolikami, a piątkowa wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych jest ciągle obowiązkiem katolika - przynajmniej w Polsce. Ofiara nie jest z tego wielka, bo mięso, owszem, lubimy, ale potrawy bezmięsne co najmniej tak samo mocno. Większa trudność wynika z konieczności pamiętania o piątku: Ten czas tak szybko leci! Ale okazuje się, że największa trudność wiąże się z koniecznością wyjaśnienia przyjaciołom, dlaczego ta piątkowa wstrzemięźliwość jest dla nas ważna i chcemy jej przestrzegać. W końcu tyle jest dyspens od tego postu, tyle usprawiedliwień. Ostatecznie jedzeniem mięsa w piątek nikomu krzywdy nie czynimy (oczywiście, nie biorąc pod uwagę zwierzątek), a odmową skorzystania z gościny możemy wyrządzić gospodarzom niezasłużoną przykrość...

Cóż, kiedy my odmawiamy sobie mięsa w piątek nie tylko z powodu tradycji, ale i z rzetelnego przekonania. Nawet niewielka ofiara i konieczność pamiętania o niej jest ważna: przypomina nam ciągle o wszystkim, co w życiu jest najważniejsze, pomaga w utrzymaniu " duchowego pionu" nie tylko każdego z nas, ale i całej rodziny razem. Sam piątkowy post, oczywiście, nie wystarczy, ale jeśli jest elementem większej całości, którą Kościół budował od z górą dwudziestu setek lat?

Ciekawe, że jest w Polsce pełna społeczna aprobata dla kuchni wegetariańskiej. W wielu ośrodkach szkoleniowych lub wypoczynkowych pada pytanie, czy ktoś nie życzy sobie posiłków wegetariańskich. Twierdząca odpowiedź jest przyjmowana z pełnym szacunkiem i zrozumieniem. Ale gdy mówię, że jestem wegetarianinem w każdy piątek - widzę zgorszone spojrzenia.

Starcy z pustyni, którzy w swoich pustelniach umartwiali ciało okrutnymi postami, gdy byli w gościnie u nieznanych sobie ludzi, jedli bez ociągania wszystko, co im podano, sławiąc gospodarzy i dziękując Bogu. A potem u siebie pościli w dwójnasób. I to jest piękne...

Jednak mięsny poczęstunek w piątek u dobrze znanych przyjaciół? Jak się zachować w sytuacji, gdy wszyscy oczekują jakiejś reakcji? Jedni może spodziewają się słów potępienia, drudzy mają nadzieję, że wspaniała woń pieczystego zwycięży religijne skrupuły? Z kolei odmowa poczęstunku, nawet bez komentarza, może być wzięta za potępienie, przyjęcie zaś za potwierdzenie, że piątek już nie jest ważny. Tak źle i tak niedobrze.

Pozostaliśmy w miłym gronie, nie przyjmując poczęstunku, staraliśmy się natomiast mile rozmawiać. Ale humory się zwarzyły.