17. Niedziela zwykła, rok „C”, Rdz 18, 20-32; Kol 2, 12--14; Łk 11, 1-13.

„Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów»” (Łk 11, 1).
„Pan Jezus nie tylko kazał modlić się i nauczył nas z jakim usposobieniem mamy się modlić, ale zostawił nam modlitwę dziwnie doskonałą i piękną.
Oto Jego słowa: Tak się modlić będziecie: »Ojcze nasz, któryś jest w niebie». Już w Starym Testamencie nakazał Bóg nazywać Siebie Ojcem, a Chrystus Pan to ponowił, aby ludzie garnęli się do Boga, jak dzieci do kochającego i ukochanego ojca. Oby takie usposobienie miał każdy człowiek; wówczas całe jego życie byłoby jednym hymnem miłości, a wszystkie jego pragnienia, słowa i czyny miałyby za cel przypodobanie się temu Ojcu najlepszemu. Wtedy także w modlitwie łatwiej by było o ufność dziecinną; ufność bowiem rodzi się z rozważania miłości, jaką Bóg ma ku nam. Czy masz dziecinną iście miłość i ufność ku Bogu, jako ku Ojcu nieskończenie cię kochającemu?
Pan Jezus każe przemawiać do Boga: «Ojcze nasz», nie mój, aby nas nauczyć, że On jest Ojcem wszystkich dzieci ziemskich i że wszystkie mają się uważać za członków jednej Bożej rodziny, a stąd wspierać się wzajem i modlić się jedni za drugich. Czy pamiętasz zawsze o tym, że każdy człowiek jest dzieckiem Bożym i bratem twoim w Bogu?
Dodaje Pan Jezus: «Któryś jest w niebie», chociaż Bóg jest wszędzie obecny, abyśmy przed modlitwą myśl i serce odrywali od ziemi, a podnosili w górę do Boga. Czy tak czynisz w modlitwie?
Rozważ, że modlitwa Pańska zawiera siedem próśb, z których pierwsze trzy ukazują nasze obowiązki względem Boga. Pierwszym obowiązkiem, dla którego żyjemy na świecie, jest uwielbienie Boga; stąd też prosimy: «święć się Imię Twoje», czyli bądź Boże pochwalony od wszystkich, zawsze i wszędzie.
Czy i ty o to się starasz, by modlitwą pokorną, gorącą, a także życiem świętym i ofiarnym uwielbić w sobie Pana Boga? Czy wszystko co z chwałą Bożą ma związek, jest przedmiotem twoich pragnień?
«Niech przyjdzie Twoje królestwo», czyli króluj, o Boże, w sercu moim i w sercach wszystkich. Króluj przez wiarę, ufność, posłuszeństwo i miłość. Niech Kościół święty, to królestwo prawdy i łaski, które założyłeś przez Syna Swego Jezusa Chrystusa, obejmie wszystkie pokolenia i wieki, aby przed Jego tronem korzyli się wszyscy ludzie i przez Niego byli zbawieni, a na Jego imię klękało wszelkie kolano istot niebieskich, ziemskich i podziemnych. (...)
«Bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi», boś Ty jest naszym Bogiem, Stwórcą i Panem, a wola Twoja jest najwyższą, najświętszą, najmędrszą i najbardziej godną miłości. Niechże wszyscy ludzie spełniają wolę Twoją, i to z podobną rączością, czystością intencji i dokładnością, jak Aniołowie i Święci w niebie. Niech też wszyscy poddają się z pokorą i miłością ojcowskiej woli Twojej, o ile nimi rządzi, choćby im zsyłała ciężkie próby, bo Ty pragniesz prawdziwego ich dobra i wiesz najlepiej, co posłuży ku ich zbawieniu. (...)
Cztery następne prośby tyczą się naszych potrzeb ziemskich i duchownych.
«Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj». O chleb powszedni, czyli o to, co jest konieczne do utrzymania życia, a nie o rzeczy zbytkowne każe prosić Zbawiciel, [poleca] prosić dzisiaj, czyli na każdy dzień, stąd codziennie [trzeba] się modlić, jak to robi pokorny żebrak przed drzwiami człowieka zamożnego. [Trzeba] z drugiej strony zaufać Opatrzności Bożej, która jak matka dobra o nas się troska, jeżeli się uważamy za jej dzieci.
Ponieważ jednak nie samym chlebem ziemskim żyje człowiek, przeto Pan Jezus każe zarazem prosić o chleb duchowny, to jest o naukę i łaskę Bożą, a szczególnie o ten Chleb, który z nieba zstąpił i daje żywot światu. (...)
«I odpuść nam nasze winy»; bo jako grzesznicy, jesteśmy wobec Ciebie winowajcami, zasługującymi na karę. Lecz my wiemy, że Ty jesteś Sędzią sprawiedliwym i zarazem Ojcem najlitościwszym, a stąd nie odrzucasz synów marnotrawnych, gdy z żalem wracają do Ciebie, ale z łaską swoją naprzeciw nim wybiegasz: toż żałując i wyznając swoje grzechy, rzucamy się do stóp Twoich i wołamy: Ojcze, odpuść nam; a my też odpuszczamy z serca urazy, przykrości lub krzywdy, jakie nam ludzie zadali. Módl się tak i ty, ilekroć się spowiadasz albo robisz rachunek sumienia. Miej też ten zwyczaj, by przed każdą Komunią Świętą wzbudzać akt doskonałej skruchy, a codziennie wszystkie prace i przykrości życia ofiarować Sercu Jezusowemu, jako dar miłości i jako pokutę za grzechy. (...)
«Ale nas zbaw ode złego». Tak módl się w końcu: Zachowaj mię, Boże, od największego i prawdziwego złego, jakim jest grzech, a szczególnie śmierci w grzechu; gdybyś zaś przewidział, że w tej pokusie upadnę i od Ciebie przez grzech ciężki się oderwę, weź mię pierwej z tego świata, abym Cię na wieki nie utraciła. Strzeż mię również od tego, co ludzie złem mienią, to jest, od choroby, niedostatku, prześladowania, ucisku; ale o to proszę Cię warunkowo, o ile to do zbawienia mego posłuży; zresztą karz mię, siecz i pal, byłeś mi przepuścił na wieki. (...)
«Amen», tak niech się stanie ze mną, we mnie i przeze mnie, w każdej chwili i aż do końca życia, abym umierając, mogła powiedzieć: Amen - wykonało się czego wola Twoja żądała ode mnie; zbaw mię o Boże!”.
(Św. Józef Sebastian Pelczar, Rozmyślania o życiu Pana naszego Jezusa dla zakonnic, Kraków 1918, s. 357-359)