Sługa Boża s. Małgorzata Łucja Szewczyk przybyła do Nieszawy w 1904 r., kiedy po 20 latach przestała pełnić funkcję przełożonej generalnej Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej (popularnie sióstr serafitek). Zgromadzenie to założył w 1881 r. bł. Honorat Koźmiński, a sługa Boża siostra Małgorzata Łucja Szewczyk była jego współzałożycielką. W Nieszawie miała przeżyć s. Małgorzata resztę swego świątobliwego życia. Od 1903 r. istniał tu niewielki dom zakonny niehabitowych sióstr serafitek. Niewiele wiemy o jej pobycie tutaj. Dom, w którym mieszkała sąsiadował z kościołem, co dawało jej możliwość jego częstego nawiedzania. Dzień rozpoczynała udziałem w porannej Eucharystii, a kończyła popołudniową adoracją Najświętszego Sakramentu. Kiedy jednak przyszła choroba, niemożliwe stało się nawet nawiedzanie świątyni. Trwała jednak na modlitwie adoracji, widząc z okna swego pokoju kościół, a przez jego otwarte drzwi wejściowe - wnętrze świątyni.
Ze wspomnień Marii Fisz z Nieszawy wiemy, że s. Małgorzata uległa nieszczęśliwemu wypadkowi, mianowicie wpadła do niezabezpieczonej należycie piwnicy. Po kilku miesiącach choroby, 5 czerwca 1905 r. zmarła. Jej śmierć potwierdza zapis w księdze zmarłych, znajdującej się w zbiorach archiwum parafialnego w Nieszawie.
W pamięci mieszkańców zapisał się jej pogrzeb. Ciało s. Małgorzaty wystawiono w kaplicy św. Wojciecha w kościele parafialnym. 3 dni po śmierci odbyły się uroczystości pogrzebowe. Miało im przewodniczyć aż 4 księży z Włocławka oraz towarzyszyły tłumy z całego miasta i okolicznych wiosek. S. Małgorzata została pochowana na cmentarzu parafialnym. Jej ciało spoczywało tam do 1931 r., tj. do czasu, kiedy Zgromadzenie przeniosło doczesne szczątki swojej Matki Założycielki do Oświęcimia, gdzie znajdował się ówcześnie dom generalny.
W 1908 r. placówka w Nieszawie została zamknięta. Rozwiązano ją prawdopodobnie w związku z ogólną reorganizacją wszystkich zgromadzeń niehabitowych, założonych przez o. Honorata Koźmińskiego. W 2 lata później, na posiedzeniu Rady Generalnej Zgromadzenia, 21 kwietnia 1910 r., przełożona generalna s. Hieronima Węgrzyk wysunęła wniosek o ponowne założenie filii w Nieszawie, jednakże nie uzyskała dla niego poparcia. Nieszawa doczekała się ponownego przybycia sióstr serafitek, nastąpiło to jednak blisko 90 lat później.
Polecamy uwadze Czytelników „Ładu Bożego” książkę Waldemara Rozynkowskiego Siostry serafitki w Nieszawie. W 100-letnią rocznicę przybycia do Nieszawy i śmierci s. Małgorzaty Łucji Szewczyk (1828-1905), wydaną w 2004 r. staraniem parafii nieszawskiej w Toruńskim Wydawnictwie Diecezjalnym. Autor ukazuje historyczne związki Nieszawy ze Zgromadzeniem Córek Matki Bożej Bolesnej, przedstawia dokumenty, przypomina daty i wydarzenia związane z obecnością lub pamięcią o s. Małgorzacie Łucji Szewczyk. Słowo wstępne napisał ks. kan. Wojciech Sowa. Książka jest bogato ilustrowana.