Wikariusz generalny Państwa Watykańskiego, archiprezbiter papieskiej Bazyliki Świętego Piotra otrzymał tytuł Zasłużony dla miasta i gminy Niepołomice. Kardynał Comastri przyznał, że poprzez to wyróżnienie czuje się jeszcze bardziej związany ze św. Janem Pawłem II oraz – co podkreślił - z drogą mu Polską.

Homilia kard. Angelo Comastri

W osobie św. Jana Pawła II poznaliśmy niepowtarzalne i niezaprzeczalne rysy Jezusa, Dobrego Pasterza. Odczuwaliśmy i odczuwamy nadal wiele emocji i podziwu, patrząc na przykład jego życia.

Postawmy sobie pytanie: „Gdzie Jan Paweł II został ukształtowany na pasterza dobrego, odważnego, wiernego, na pasterza wspaniałomyślnego aż do całkowitego daru życia? Tak, aż do przelania krwi!”. Odpowiedź jest natychmiastowa: Jan Paweł II jest przepięknym kwiatem wyrosłym na glebie nadzwyczajnej wiary ludu polskiego. Nie ma co do tego wątpliwości.

I jestem tutaj po to, by powiedzieć wam: „Dziękuję!”. A w moim „dziękuję” zawarte są uczucia wdzięczności milionów młodych ludzi, którzy wzrastali pod odważnym prowadzeniem jego nauczania i konsekwentnego świadectwa życia.

Ufam, że wyrażam uczucia wdzięczności milionów rodzin, które widziały w nim niezłomnego obrońcę Bożego projektu o rodzinie, i w tym samym czasie uznały w nim piewcę prawdziwej miłości – miłości czystej i miłości wiernej, w której uwidacznia się miłość Boga: prawdziwa miłość, która rodzi szczęście.

Matka Teresa z Kalkuty, duchowa córka Jana Pawła II, nie przestawała mówić: „Dzisiaj, znika miłość ze świata. Wielu ludzi nie potrafi już kochać! Niezdolność kochania, niezdolność prawdziwego kochania jest najbardziej dramatycznym ubóstwem, które może ogarnąć społeczeństwo”.

Tytułem świadectwa opowiem wam, co ostatnio powiedział syn Johna Lenona, znanego piosenkarza uwielbianego przez ludzi młodych. W czasie wywiadu przeprowadzonego po śmierci matki, zapytano go: „Jak wspominasz twojego ojca?”. Odpowiedział z nadzwyczajną szczerością: „Mój ojciec mówił i śpiewał zawsze o miłości, ale mój ojciec nie kochał nikogo: nie kochał mojej mamy, nie kochał nawet mnie. Mój ojciec nie kochał nikogo, poza sobą. Był niezdolny kochać!”.

Są to straszne słowa, które opisują wiele dzisiejszych osób i zapowiadają powstawanie grup samotnych, smutnych dzieci, niezdolnych do stawiania czoła życiu, pozbawionych doświadczenia miłości ze strony rodziców.

Jan Paweł II znał to wszystko. I właśnie z tego powodu poświęcił siłę swego umysłu i serca do przywrócenia prawdziwej miłości: tej miłości, którą oddychał w swojej rodzinie i w Polsce.

On sam odpowiada w autobiograficznej książce „Dar i Tajemnica”: „Przygotowanie do kapłaństwa, które otrzymałem w Seminarium, było w jakichś sposób poprzedzone tym, co otrzymałem poprzez życie i przykład moich rodziców. Moją wdzięczność wyrażam szczególnie mojemu ojcu, który przedwcześnie został wdowcem. Jeszcze przed przyjęciem Pierwszej Komunii Świętej straciłem mamę: miałem wówczas 9 lat. Nie mam więc jasnej świadomości wpływu, z pewnością wielkiego, jaki miała ona na moje religijne wychowanie [jak piękne jest to podkreślenie ważności osoby mamy] Po jej śmierci, a następnie po śmierci starszego brata [Karol miał wtedy dwanaście lat!], zostałem sam z moim ojcem, człowiekiem głęboko religijnym. Mogłem codziennie przyglądać się jego surowemu życiu. Był zawodowym żołnierzem i kiedy został wdowcem, jego życie zmieniło się w stałą modlitwę. Kiedy czasami budziłem się w nocy, zastawałem mojego ojca klęczącego, podobnie jak na kolanach widziałem go zawsze w kościele parafialnym. Między sobą nie mówiliśmy o powołaniu kapłańskim, ale jego przykład był dla mnie w pewnym sensie pierwszym seminarium, czymś w rodzaju seminarium w rodzinie”. Jak bardzo wymowne jest to wyznanie!