Jest w szczecińskiej alei Piastów, w miejscu dawnej lodziarni " Mors", dosyć niezwykły lokal: herbaciarnia "Pod sukniami". Niemal niezauważalna z powodu swego usytuowania w suterenie i niepokaźnego szyldu. Wewnątrz cicho i nastrojowo - bez papierosów i piwa wszechobecnych w każdym pubie. Na ścianach... wystawa prac malarskich, nie całkiem zwyczajnych. Bo i to miejsce nie jest zwyczajne. Od lat związane z ruchem "Wiara i światło", na różne sposoby promuje wychowanie społeczeństwa do integracji z ludźmi upośledzonymi umysłowo. Kiedyś było i tak, że "Muminki" (inne określenie osób upośledzonych) pracowały tu na miarę swych możliwości. Organizowano również koncerty na przyległym podwórku. Obecnie w herbaciarni (i sałatkarni zarazem) obejrzeć można wystawy łączone: twórców profesjonalnych i "muminkowych". W wydanym specjalnie z tej okazji biuletynie tak pisze o obecnej ekspozycji M. Poszumska: "Wystawa prac Teresy Babińskiej i Darii Awęckiej jest w pełnym znaczeniu tego słowa wystawą wspólną. Prezentowane obiekty - rzeźby i obrazy - nie zostały zgrupowane równocześnie w jednym miejscu w wyniku przypadku. One wzajemnie się dopowiadają, prowadzą ze sobą dialog, odkrywając nieprzewidywane wcześniej zbieżności odkryć, odczuć, rozumienia świata". Grafiki i rzeźby Teresy Babińskiej, artystki dojrzałej, nawiązują do motywu siedzącej postaci. Z kolei obrazy Darii Awęckiej, 17-latki dotkniętej autyzmem, obdarzonej samorodnym talentem - to baśniowo przedstawione drzewa. Wystawa - łącząc dwie tak różne osobowości twórcze - ukazuje prawdę, że sztuka pomaga przekraczać bariery komunikowania, przemawiając językiem kształtów i barw, poza słowami.

Przyznaję, że dla mnie osobiście inicjatywy w rodzaju opisanych powyżej są źródłem ogromnej radości. Świadczą bowiem o tym, że istnieją w naszym społeczeństwie środowiska, gdzie upośledzonych traktuje się nie tylko jako obiekty miłosierdzia i opieki, lecz jako ludzi, którzy mogą wiele nauczyć tzw. zdrowych, mogą ich "swoim ubóstwem ubogacić". Wprawdzie podstawowa różnica między nimi, a nami polega na stopniu opóźnienia w rozwoju, to jednak my skrupulatnie ukrywamy nasze biedy, lęki, choroby, natomiast oni tego nie potrafią. Ta ich bezbronność owocuje jednak autentyzmem, szczerością w wyrażaniu uczuć i zdolnością do miłości. Jestem przekonana, że wspólnoty Arki, założone w połowie lat siedemdziesiątych przez Jeana Vaniera, w których żyją razem ludzie zdrowi i z upośledzeniem, są czytelnym świadectwem obecności Boga i miłości na tym świecie. Ewangeliczne spojrzenie na chorych pozwala bowiem doświadczyć, że Bóg w szczególny sposób obecny jest w ubogich, cierpiących i odrzuconych.

Jest rzeczą niemożliwą, byśmy nagle wszyscy zaangażowali się we wspólnotę Wiara i Światło. Możemy jednak rozglądnąć się dookoła i zrewidować nasze poglądy na temat niepełnosprawnych. Może i nam dane będzie wtedy zrozumieć słowa założyciela Arki: "Im bardziej zbliżamy się do ubogich i wchodzimy w przymierze miłości z nimi, tym bardziej zbliżamy się do Boga".