Podczas kazania odpustowego ku czci św. Pawła Pustelnika w Jasnogórskiej Bazylice, 17 stycznia 1965 r., kard. Stefan Wyszyński zapoznał wiernych z nową propozycją duszpasterską związaną z Tysiącleciem Chrztu Polski i czwartą sesją Soboru Watykańskiego II. Zgodnie z programem Episkopatu Polski 3 maja 1966 r., w uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, cały naród miał oddać się Najświętszej Maryi Pannie w macierzyńską niewolę. Przygotowaniem do tego aktu miało być oddanie się Matce Bożej przez diecezje, parafie, rodziny, stany i zawody.

"Podajemy więc - mówił na Jasnej Górze Prymas Tysiąclecia - plan, by naprzód jeszcze przed wyjazdem na czwartą, ostatnią sesję Soboru, oddać Maryi nasze diecezje, a potem kolejno już w czasie sesji soborowej wszystkie parafie. Oddawanie Matce Kościoła polskich diecezji i parafii za Kościół święty będzie nową formą naszej pomocy dla Soboru Watykańskiego II.

Później, po oddaniu diecezji i parafii, kiedy każdy świadomy prafianin oddawać będzie Matce Bożej aktem zbiorowym swoją parafię - przyjdzie czas na oddawanie się rodzin katolickich. Idzie o to, by tak przygotowane, miały ducha i gotowość przygotowania każdego serca i umysłu, każdego dziecięcia, dziewczęcia czy młodzieńca, męża czy żony, do oddania się aktem indywidualnym w osobistą, dobrze zrozumianą niewolę macierzyńską Maryi. Będzie to program duszpasterski następnych lat".

Zapowiedziany przez Prymasa Polski na Jasnej Górze kalendarz obejmował oddanie się kobiet (11 października 1965 r.), mężczyzn ( 19-20 marca 1966 r.), młodzieży pozaszkolnej (26 sierpnia 1966 r.) i młodzieży szkolnej (jesień 1966 r.)

27 stycznia odbyła się, przygotowana dzień wcześniej przez Komisję Główną pod przewodnictwem kard. Wyszyńskiego, 85. Konferencja Plenarna Episkopatu Polski, podczas któtej Ksiądz Prymas omówił aktualną sytuację polityczno-społeczną w Polsce i przedstawił program duszpasterski na okres sesji Soboru. Wspólnie z obradującymi biskupami przygotował listy do wiernych: Wezwanie do trzeźwości i Na wejście w życie instrukcji w sprawie należytego wykonywania Konstytucji o Liturgii Świętej.

W tym drugim dokumencie biskupi polscy odnieśli się do sprawy wprowadzenia języka polskiego do liturgii:

Biskupi polscy od dawna zastanawiali się wielokrotnie nad wprowadzeniem języka ojczystego do obrzędów świętych. Już przed Soborem uzyskaliśmy pozwolenie Stolicy Świętej na spolszczenie rytuału rzymskiego. Obecnie Konferencja Episkopatu Polski otrzymała pozwolenie na wprowadzenie języka polskiego do Mszy św. w dość szerokim zakresie.

Jednak okoliczności naszej pracy duszpasterskiej wymagają, aby działać rozważnie i rozwojowo, w zależności od tego, jak zdołamy przygotować łacińsko-polskie mszały liturgiczne. Posiadamy już wprawdzie mszaliki do użytku wiernych, jednak w niewielkiej liczbie; nie mogą one w Polsce zastąpić mszałów ołtarzowych. Przystąpiliśmy więc do opracowania pełnego mszału ołtarzowego.

Zgodnie z postanowieniami Episkopatu przedstawionymi w liście z 7 marca 1965 r. we Mszach św. z udziałem wiernych po polsku miały być czytania z Pisma Świętego oraz udzielanie Komunii św. od słów "Oto Baranek Boży".