1 września 2001 r. minęła 62. rocznica wybuchu II wojny światowej. Natomiast jutro polska młodzież i dzieci przekroczą progi naszych szkół. Te dwa fakty skłaniają nas, wierzących w Chrystusa, do refleksji nad naszą odpowiedzialnością wobec Boga i narodu za losy Kościoła i Ojczyzny.

Drodzy Rodzice i Pedagodzy!

Zawsze podziwialiśmy ofiarną postawę rodziców, a także polskich pedagogów wobec młodzieży i dzieci. Podzielamy całym sercem Wasze zatroskanie o stan wychowania, wykształcenia, a także o warunki materialne szkoły, a szczególnie uczących. Cieszy zatroskanie o przekazanie wartości trwałych, które są tak istotne w wychowaniu. Nadzieję na ciągłe doskonalenie wychowania budzi pragnienie coraz szerszej współpracy pedagogów z rodzicami i Kościołem. Niech ta postawa będzie ideałem także i na nowy rok szkolny.

Współczesny myśliciel Aleksander Sołżenicyn ostrzega nas, gdy pisze: "Źródłem siły lub słabości społeczeństwa jest poziom jego życia duchowego, a dopiero na drugim miejscu działalności gospodarczej. Jeżeli w łonie narodu wyschną źródła sił duchowych, wówczas żadna organizacja polityczna - nawet najlepsza na świecie - ani żaden rozwój przemysłu, nie uratują go od śmierci: drzewo zgniłe od wewnątrz łamie się i przewraca" (A. Sołżenicyn, Comment reamenager notre Russie, Fayard Paris 1990, s. 56). W polskiej rodzinie i w polskiej szkole pragniemy wychowywać niewzruszone dęby, zdrowe od wewnątrz i mocne. Pragniemy wychowywać ludzi, których nie złamie, ani nie przewróci żadna przemoc zła duchowego czy fizycznego. Pragniemy to czynić, bo miłujemy Boga i Ojczyznę, bo miłujemy każdego człowieka.

Drodzy Diecezjanie!

Tragiczne wydarzenia z września 1939 r., a szczególnie konieczność stawienia czoła dwom najeźdźcom zobowiązuje nas dzisiaj do poczucia odpowiedzialności za przyszłość Polski, okupionej krwią męczeńską milionów Polaków i ludzi dobrej woli z innych narodów.

Do odpowiedzialności za życie społeczne zobowiązuje nas również pełne entuzjazmu powitanie Ojca Świętego przed czterema laty. Byłoby niedopuszczalne, gdybyśmy podczas spotkań z Ojcem Świętym wyrażali narodowy entuzjazm, a potem w życiu społecznym lekceważyli obowiązki wobec Ojczyzny, które z tak wielką troską przypomina nam ustawicznie Jan Paweł II.

Kościół nie pragnie dla siebie żadnych przywilejów. Pragnie zachowania ładu moralnego, który jedynie w pełni potrafi uszanować ludzką godność. Dlatego czuje się odpowiedzialny za zachowywanie zasad etycznych w życiu społecznym.

Drodzy Bracia i Siostry!

Od dwunastu lat korzystamy z pełnej wolności politycznej. Trzeba ją teraz mądrze zagospodarować. Do tego konieczna jest wolność wewnętrzna od egoizmu, prywaty, zakłamania i wszelkich innych wad i nałogów. Polsce potrzeba bardzo ludzi mądrych i odpowiedzialnych, którzy będą w naszym imieniu uchwalać i wprowadzać w życie ustawy i reformy służące dobru narodu.

W imię odpowiedzialności za przyszłość narodu i świata pragnę podać kilka zasad etycznych, którymi winien się kierować wierzący chrześcijanin w życiu społeczno-politycznym.

Zgodnie z dobrze uformowanym sumieniem chrześcijańskim, wierzący winien czynnie uczestniczyć w wyborach. Uchylanie się od odpowiedzialności za reprezentację narodu w instytucjach ustawodawczych, którymi są sejm i senat, oraz w rządzie, oznacza przyjęcie na siebie odpowiedzialności za ewentualne zło duchowe i materialne, gdyż z powodu naszej bierności władzę będą wówczas sprawować ludzie bez prawego sumienia.

Chrześcijanin winien możliwie obiektywnie znać proponowanych kandydatów. Nie chodzi tylko o informacje propagandowe, które czasem ukrywają postawy i działalność przestępczą lub szkodliwą dla narodu i Ojczyzny. Chodzi o sięganie po informacje obiektywne o kandydatach do parlamentu. Chodzi także o podstawowe kryteria, które czynią w miarę wiarygodnym lub które dyskwalifikują kandydatów.

Duże prawdopodobieństwo postawy służebnej wobec narodu i Ojczyzny daje prawość sumienia objawiająca się w sytuacjach, kiedy ktoś mógł kraść, a nie kradł; mógł kłamać i szkodzić dla własnej korzyści, a mówił prawdę i służył nawet za cenę pomówień; postawa taka najczęściej pojawia się u ludzi, którzy mają oparcie w głębokiej wierze w Boga.

Kandydat na parlamentarzystę winien przedkładać dobro Ojczyzny nad własną korzyść materialną czy karierę. Powinien więc być wrażliwy na potrzeby bliźnich, zatroskany o życie dzieci nie narodzonych, dobre wychowanie dzieci i młodzieży, o rodziny, zwłaszcza wielodzietne, zdrowie i leczenie chorych, o ludzi starych i rencistów itp. Winien również dbać o bezpieczeństwo i dobre imię Polski na arenie międzynarodowej.

Kandydat na parlamentarzystę winien odznaczać się szacunkiem wobec każdego człowieka bez względu na przynależność narodową, przekonania polityczne czy wyznawaną wiarę. Równocześnie winien uznawać i trzymać się podstawowych zasad etycznych zawartych w Dekalogu.

Wierzący chrześcijanin nie może zgodnie z sumieniem oddawać głosu na tych, którzy w swoich deklaracjach partyjnych lub indywidualnych usiłują wykrętnie usprawiedliwiać zabijanie życia ludzkiego czy to w jego początkach, czy też w końcowym okresie życia. Są bowiem środowiska, które zapowiadają, że kiedy tylko dojdą do władzy, natychmiast zamienią przepisy, aby ułatwić zabijanie poczętego życia. Chrześcijanin winien powiedzieć zdecydowane "nie" wobec ludzi, którzy życie ludzkie czynią terenem przetargów politycznych.

Nasza odpowiedzialność za Kościół nie może pozwolić nam głosować na ludzi, którzy sprzeciwiali się przywróceniu nauki religii do szkół, strasząc ponurą wizją fanatyzmu religijnego, ani nie dopuścili do ratyfikacji konkordatu ze Stolicą Świętą w czasie, gdy sprawowali władzę.

Chrześcijanin nie może oddawać głosu na ludzi promujących ideologię "luzu", a więc tych, którzy lekceważą dotychczasowy model rodziny, a promują związki osób tej samej płci; tych, którzy bronią i promują przemoc, narkotyki i pornografię w środkach przekazu itp. Tak więc chrześcijanin winien zgodnie z sumieniem poznawać dobrze programy wyborcze, ludzi kandydujących i głosować na ludzi sumienia, którzy stają w obronie godności ludzkiej, w służbie najsłabszych, w służbie narodu i Ojczyzny.

Na koniec, proszę Was o modlitwę w intencji Ojczyzny. Proszę, by każdego dnia po pacierzu wieczornym w tej intencji odmawiać Zdrowaś Maryjo... lub Pod Twoją obronę..., zaś w niedziele poprzedzające wybory po Mszy św. śpiewać: Boże, coś Polskę.

Modlę się razem z wami za Ojczyznę oraz o mądre i odpowiedzialne wybory, a na nowy rok szkolny dzieciom i młodzieży oraz pedagogom z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Zielona Góra, 20 sierpnia 2001 r.