Redakcyjne zmaganie z tekstem, który trzeba napisać, który odkłada się w głowie na kolejne numery wymaga tzw. dalszego przygotowania, jakim jest lektura różnych tekstów. Wiele okruszyn czasu, który pochłania ta redaktorska kwerenda okazują się nieprzydatne, inne atrakcyjne i wywołujące ciekawe asocjacje, w chwili lektury giną w odmętach innych nowych wiadomości, a szkoda. Stąd ta mała rubryka ma być w zamiarze próbą uchwycenia takich właśnie chwil olśnienia, skojarzeń. Niekoniecznie, a nawet z założenia, nie będą to teksty „pobożnościowe”, ale jakby świeckie, komentujące, reflektujące. Nie jest to moja rubryka, więc zapraszam chętnych do dzielenia się refleksjami, które rodzi lektura medialnych przekazów.
Samorządowe mody...
Ja wam zwiastuję, że Polska nie będzie
Królestwem tylko lub rzeczpospolitą,
Lecz nad państw świeckich skończenie krawędzie
Prawem miłości, rozlewanym wszędzie,
Niedzielą wieków na jaw wydobytą.
Nagle, jak poseł ukaże się ona -
I pośród mocarstw spodlonego grona
Przezwą ją ludzie „mocarstwem-aniołem” -
Ja wam zwiastuję, że Polska kościołem
Będzie na ziemi widomego czynu,
Przed nią pobledną potępione społem
Królów uciski i wściekłości gminu
I będzie - będzie w tej Polsce i chwała,
O którą szlachta w dziejach harcowała -
I będzie - będzie - i wolność ludowa,
Ludziom romańskim i germańskim nowa,
Bo krwią rusztowań ni rzezi nie błotna,
A w wyższą dolę co dzień wstępniej lotna.
Tak pisał Krasiński w Dniu dzisiejszym. Ten nieco przydługi cytat wart jest refleksji w te listopadowe dni. Cmentarze to nasza przeszłość i pytanie o wierność prochom i temu, co w nich zamknięte. A zamknięta
jest tam także nadzieja o Polsce, która Dekalogiem się rządzi, a nie pokusą bycia papugą narodów. A jednak papuga wygrała z dumą i krwią protoplastów. Może być nieco denerwującym fakt, że znowu o niedzieli
chciałem pisać, deklarując się na wstępie, że nie będą to pobożnościowe dumki. Ale cierpliwości. Właściwie to o modzie chciałem pisać i może uda mi się tak właśnie zlądować.
Zaczęło się od Radomia, potem Warszawa, wreszcie na „wybieg” wyszli radni przemyscy. Tematem wiodącym prezentacji było świętowanie niedzieli. Medialna wrzawa, polemiki i jak się nagle
zaczęło, tak szybko minęło. Nie pierwszy zresztą raz. Przeżyliśmy już nie jeden taki cud, jakby zaśpiewał Tey.
Wygląda na to, że się czepiam. Pozornie. Nigdy nie ekscytowałem się tego rodzaju pomysłami, które są zwyczajnym wyważaniem otwartych drzwi. Te drzwi to dekalog, te drzwi to papieski dokument o świętowaniu
niedzieli Dies Domini. (Mam propozycję dla studentów socjologii - można napisać niezłą pracę licencjacką na temat percepcji owego ważnego dokumentu przez kapłanów, siostry zakonne i członków Akcji
Katolickiej, elity samorządowe). Zatem moda na świętowanie niedzieli minęła, pogasły światła rampy, na wybiegu błąka się tylko echo głośnych deklaracji i bogoojczyźnianych haseł. Na topie jest teraz kara
śmierci, za chwilę będą jakieś nowe hasła.
Dekalog nie jest sprawą mody. Jest wyrazem Bożej woli objawionej człowiekowi, jako wyraz miłości do człowieka. Ci, którzy pamiętają czasy orki na polach ojcowizny, pamiętają z jaką tęsknotą czekało
się na niedzielę. Smakowaliśmy ten czas, jak biedak darowany chleb. Dziś niedziela leży jak podeptany chleb na ulicy, wala się w koszach blichtru. Po co ten patetyczny Krasiński, zapyta ktoś zirytowany.
Ano po to, by ze smutkiem stwierdzić, że „Polska kościołem nie jest”, bo nie jest praworządna. W dniach owej wielkiej proniedzielnej parady samorządowców w Trójce radiowej wysłuchałem informacji
z Włoch. Otóż konsumenci i włoskie związki zawodowe zorganizowały wielotysięczne manifestacje potępiające niekontrolowany i nadmierny wzrost cen. Manifestacja, jak manifestacja, ale to, co mnie zainteresowało
to konkluzja redaktora: rząd włoski zwrócił się do handlowców z prośbą o zamrożenie cen do końca roku. W zamian rząd zliberalizuje przepisy handlowe. Okazało się, że w wielu państwach europejskich, obowiązują
ścisłe normy dotyczące czasu handlu. Takie normy są we Włoszech. Rząd prosi handlowców, by nie podnosili cen, a władze nie będą tak ostro ingerować w godziny otwarcia sklepu.
Proste. Ale jaki w tym urok dla Polaka. My lubimy rejtanowe gesty, a potem jak wówczas w Sejmie szara codzienność podepcze patetyczne hasła, owszem niektórzy coś zyskają na fali tych haseł, usadowią
się w wygodnych posadkach i znowu zostaje smutny Wyspiański: „silim się na wielkie rzeczy, a tu pospolitość skrzeczy”. Sparafrazujmy - zwykły populizm...
Pomóż w rozwoju naszego portalu