Do kościoła Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny od strony południowej przylega pochodzący z początku XVIII w. klasztor Ojców Redemptorystów. W jego wnętrzu znajduje się cenne muzeum, którego twórcą był o. Stanisław Golec, ówczesny rektor. Są tam zgromadzone rzeźby, obrazy, naczynia i szaty kościelne pochodzące z wieków XVI-XIX. Nad klasztorem i muzeum jest dom pielgrzyma z 60-cioma miejscami.
Nad portalem wejściowym do klasztoru jest herb zakonny Redemptorystów. Od 1971 r. w podziemiach kościoła istnieje ruchoma szopka, której konstruktorem jest brat zakonny W. Janik oraz ojcowie K. Zymuła i R. Wantuch. Dawniej w Bardzie szopka była przy drodze do Górskiej Kaplicy, ale uległa zniszczeniu.
Sanktuarium bardzkie posiada Kalwarię, wiodącą do Górskiej Kaplicy na szczycie Góry Bardzkiej (583 m n. p. m.). Według tradycji na Górze Bardzkiej w XV w. objawiła się Matka Boża, płacząca nad ludzką niedolą wobec zbliżającej się wojny i jako znak swojej obecności pozostawiła na skale ślady swoich stóp i rąk. Ślady te były widoczne jeszcze w XVII w., niestety pobożni pielgrzymi z biegiem czasu połupali skałę na kawałki i zabrali do domu jako relikwię. Na miejscu objawienia znajduje się wzniesiona w latach 1617-1618 kaplica, której fundatorem był biskup wrocławski Karol. Za kaplicą znajduje się „stopka” zrobiona na pamiątkę tej prawdziwej, przyozdabiana kwiatami przez pobożnych pielgrzymów.
W połowie drogi do Górskiej Kaplicy jest źródełko - kaplica, zwane też „Studzienką Maryi”. Ostatnio kapliczka została ładnie odnowiona. Według tradycji, woda ze źródełka pomaga w chorobach oczu i bólu głowy.
Z chwilą objęcia sanktuarium w Bardzie przez Ojców Redemptorystów powzięli oni decyzję wybudowania kaplic różańcowych. W tym celu ówczesny rektor o. Franz wykupił 14 mórg ziemi, wytyczył aleję, obsadził ją klonami i lipami oraz wybudował 4 kaplice różańcowe. Dzieło jego kontynuował o. dr Schweter - dwukrotny rektor klasztoru, który również wybudował 4 kaplice. Z zaplanowanych 17 kaplic brak jeszcze 3: Nawiedzenia, Wniebowstąpienia i Wniebowzięcia.
Bardo od stuleci jest znanym miejscem pielgrzymkowym.
Można przyjąć, że pielgrzymki do Barda zaczęły się już pod koniec XIII w. Według o. Schwetera, pierwsze pielgrzymki odbywali Czesi, po nich Polacy, później Niemcy. Rozkwit pielgrzymek do Barda nastąpił w XVII w. Powstał wtedy nowy rodzaj pielgrzymowania ślubowanego. Parafie, które wyrzekły się protestantyzmu i wróciły do Kościoła Katolickiego, ślubowały corocznie pielgrzymować do Barda, jako dziękczynienie za powrót do wiary ojców. W tym czasie do Barda przychodziło 120 do 150 tys. pielgrzymów rocznie. Składano również cenne dary i wota.
Kasata klasztorów w 1810 r., wojny napoleońskie, Kulturkampf i pierwsza wojna światowa czasowo hamowały ruch pielgrzymkowy, jednak w okresie międzywojennym wzmógł się on na nowo i tak w 1935 r. przyjęto 170 tys. pielgrzymów. Pielgrzymki były też stanowe - mężczyzn, młodzieży męskiej, niewiast i młodzieży żeńskiej, a także różnych grup zawodowych. Były też pielgrzymki z Polski, dlatego to wśród księży bardzkich wielu znało język polski, by mogli służyć pielgrzymom polskim. Obecnie ruch pielgrzymkowy do Barda ożywia się, rocznie przybywa tu ok. 500 grup pielgrzymów oraz pielgrzymi indywidualni. Wzrastający ruch pielgrzymkowy jest wypełnieniem obietnicy Matki Bożej: „Bardo stanie się ukochaną moją siedzibą, tu będę królować”.