Bp Gurda podkreślił znaczenie połączenia tych dwóch wydarzeń. Powiedział, że jest to świadectwo jedności Kościoła, który bierze doświadczenie z przeszłości i odważnie patrzy w przyszłość, nie zapominając jednocześnie o kształtowaniu teraźniejszości. - To pomaga kształtować ciągłość, której gwarantem jest Pan Historii, czyli Bóg, który zgodnie ze swoją wolą jednoczy wszystkich wierzących. Jest również przyczyną tej jedności - mówił.

Kreśląc sylwetkę bp. Świrskiego, bp Gurda podkreślił, że lata jego posługi pokazały odwagę i radość, z jaką wypełniał swoje powołanie. Z wielkim sercem i zaangażowaniem pomagał wszystkim, którzy tej pomocy potrzebowali. Przypomniał, że Sługa Boży, kardynał Stefan Wyszyński, podczas uroczystości pogrzebowych nazwał Go Bożym Człowiekiem.

- Dzisiaj chcemy tego pięknego Bożego Człowieka pokazać całemu światu. Chcemy pokazać, jak odważnie i z radością odpowiadał na Boże powołanie. Jak naśladował Jezusa w dziele pomocy potrzebującym. To wzór dla nas, abyśmy i my mogli stać się świętymi - mówił biskup siedlecki.

Bezpośrednio po Mszy Świętej miała miejsce pierwsza, uroczysta sesja otwierająca proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny, którą rozpoczął Kanclerz siedleckiej Kurii Biskupiej ks. kan. Jan Babik. Został zaprezentowany skład Trybunału w skład którego wchodzą: ks. prałat Mieczysław Głowacki – delegat Biskupa, ks. Jarosław Ruciński – promotor sprawiedliwości, ks. Andrzej Karwowski – notariusz, ks. Maciej Majek – notariusz pomocniczy. Następnie postulator ks. Mariusz Świder przedstawił życiorys bp. Ignacego Świrskiego i zwrócił się z prośbą do Biskupa Siedleckiego i członków Trybunału o otwarcie i przeprowadzenie procesu. Po czym nastąpiło zaprzysiężenie Trybunału.

Od rozpoczęcia procesu bp. Ignacego Świrskiego formalnie można określać Sługą Bożym.

W uroczystości uczestniczyli przedstawiciele władz samorządowych, rodzina Świrskich, świadkowie, współpracownicy oraz księża wyświęceni przez śp. Biskupa Ignacego Świrskiego a także dziekani, członkowie kapituł, duchowieństwo i wierni.

A tych, którzy nie mogli przybyć na uroczystości do Siedlec bp Gurda poprosił o modlitwę w intencji rozpoczętego procesu beatyfikacji i kanonizacji Sługi Bożego Biskupa Ignacego Świrskiego w swoich parafiach i rodzinach, jak również o rozpowszechnienie jego kultu.

Uroczystość była transmitowana przez Katolickie Radio Podlasie.

***

Bp Ignacy Świrski urodził się w Ellern w okolicach Dyneburga na Łotwie 20 września 1885 r. w rodzinie ziemiańskiej jako czwarte spośród sześciorga dzieci Emilii i Michała Świrskich. Po maturze wstąpił do Seminarium Duchownego Archidiecezji Mohylowskiej w Petersburgu, gdzie szybko zauważono jego pobożność, pracowitość i nieprzeciętne zdolności. Po dwóch latach seminaryjnej formacji kleryk Ignacy Świrski zostaje wysłany na studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał podwójny doktorat – z filozofii w 1910 i teologii w 1914 r. W Wiecznym Mieście, 28 października 1913 r., przyjął święcenia kapłańskie.

Po powrocie z Rzymu został mianowany wykładowcą Akademii Duchownej i wychowawcą seminarium duchownego w Petersburgu. Następnie, po rozwiązaniu Akademii Duchownej w 1918 r. pracował w Dyneburgu jako dyrektor gimnazjum, a w latach 1919-21 służył jako kapelan w Wojsku Polskim. Ze wspomnień wiemy, że z otrzymanych gratyfikacji dobrowolnie kupował środki sanitarne dla rannych, a gdy ludzie umierali, z braku innych rąk do pracy, sam kopał groby na cmentarzu.

Od 1921 r., przez 18 lat, ks. Świrski był nauczycielem akademickim i kilkakrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Już wówczas – według świadków – oznaczał się niezwykle wrażliwym sercem i całą swoją pensję, a równała się ona uposażeniu posła, rozdawał biednym. Dnia 3 marca 1942 Niemcy aresztowali wszystkich profesorów uczelni. Uprzedzony o pułapce ks. Świrski do końca wojny ukrywał się w majątku państwa Ziemackich w Zacharyszkach Małych, w parafii Turgiele nieopodal Wilna, pracując jako ogrodnik.

Po wojnie został rektorem seminarium w Białymstoku. Funkcję tę piastował zaledwie kilkanaście miesięcy, gdyż 12 kwietnia 1946 r. Ojciec Święty Pius XII mianował go biskupem diecezji siedleckiej, czyli podlaskiej. Sakry biskupiej udzielił mu Prymas Polski kard. August Hlond 30 czerwca 1946 r. w kościele farnym w Białymstoku. Uroczysty ingres do katedry w Siedlcach miał miejsce 4 lipca tegoż roku.

Lata ponad dwudziestoletniej posługi pasterskiej biskupa Ignacego (1946-1968) przypadają na okres powojenny – niezwykle trudny czas dla Kościoła katolickiego w Polsce. Spośród wielu priorytetów jego pasterzowania, troska o duchową formację kałanów i seminarzystów zajmuje wyjątkowe miejsce. W jednej z konferencji mówił, że „najskuteczniejszą dziś bronią w ręku kapłana w walce z bezbożnictwem jest jego osobista świętość”.

Ponadto wielokrotnie uwrażliwiał swoich kapłanów przed niebezpieczeństwem systemu komunistycznego. Będąc wielokrotnie inwigilowany, podsłuchiwany i przesłuchiwany – jak potwierdzają dokumenty ze zbiorów Instytutu Pamięci Narodowej – bp Świrski w relacjach z rządzącymi wykazywał się roztropnością i służył zawsze dobru Kościoła. Teczka biskupa sporządzona przez urzędników Wydziału ds. Wyznań pokazuje walkę biskupa z władzami państwowymi w obronie wiary katolickiej. W jednej z notatek charakteryzujących biskupa, z 1954 roku, komuniści piszą o nim: „Ślepo posłuszny polityce Watykanu i Wyszyńskiego. Nie wierzy w zwycięstwo socjalizmu, nie interesuje się budownictwem Polski Ludowej”.

Jako roztropny pasterz diecezji, biskup Ignacy poświęcił się całkowicie Kościołowi siedleckiemu, troszcząc się przede wszystkim o odnowę życia duchowego swoich diecezjan. Organizował misje ewangelizacyjne i rekolekcje, którym niejednokrotnie sam przewodniczył. Szczególną uwagę zwracał na poziom moralny powierzonego mu ludu, m.in. mocno propagował ideę abstynencji alkoholowej. Wystosował do diecezjan ponad 60 listów pasterskich o różnej tematyce.

Jednak najbardziej rozpoznawalnym elementem jego posługi było nieustanne pochylanie się nad człowiekiem potrzebującym i praktyczna odpowiedź na jego biedę. „Nikogo nie pozostawił bez wsparcia, był zawsze gotowy do poświęcenia i ofiary” – potwierdza jednogłośnie wielu świadków dobroczynności biskupa Ignacego.

Regularnie rozdawał nie tylko pieniądze, ale także jedzenie i odzież. Jego szlachetna postawa niesienia pomocy materialnej i duchowej pokrzywdzonym upodobania biskupa Ignacego do Jezusa – Dobrego Samarytanina. Z jego inicjatywy powstała w Siedlcach kuchnia dla ubogich. Według wielu świadków biskup Ignacy zwykł mawiać z pełną świadomością: „wolałbym się pomylić i dać jałmużnę temu, komu nie powinienem, niż odesłać z niczym pozostającego w rzeczywistej potrzebie”. Niewątpliwie, ofiarna posługa ubogim była charakterystyczną cechą jego pasterzowania.

Bp Świrski zmarł w opinii świętości w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 1968 r. w Siedlcach, w obecności biskupa Wacława Skomoruchy, swojego najbliższego współpracownika. W dniu pogrzebu, 28 marca, Prymas Wyszyński w następujący sposób wyraził się o biskupie Ignacym: „Szczególnie jednak pasuje mi do tej postaci miano: Homo Dei – Człowiek Boży. On żył Bogiem, był pełen Boga. Wszystkie kategorie jego myślenia i działania były przejawianiem Boga”.

Przykład naśladowania Chrystusa przez biskupa Ignacego Świrskiego poprzez jego ofiarną i bezinteresowną służbę potrzebującym, odpowiedzialność za drugiego człowieka i wyjątkowa wrażliwość na ludzką biedą, tak materialną, jak i duchową, może stać się inspiracją dla każdego chrześcijanina, jak w codzienności żyć zasadami Ewangelii.