Bp Edward Dajczak, żegnając 21. pieszą pielgrzymkę z Głogowa na Jasną Górę, powiedział, że gdybyśmy po wspólnym wędrowaniu po prostu się rozjechali, rozeszli i nic by w nas z tych pięknych dni spędzonych z naszymi siostrami i braćmi nie pozostało, to po cóż pielgrzymować.

Oczywiście. Ale myślę, że każdy pielgrzym zachowuje w sercu i w pamięci to, co zobaczył, to, czego doznał, czego doświadczył. Nieraz są to głębokie przemiany wewnętrzne. Kilka dni temu w wiadomościach TV Puls młody człowiek powiedział pod Jasną Górą, że dzięki pielgrzymce na nowo powrócił do Boga. To piękne oświadczenie. Większość z nas stara się nastrój wzajemnej życzliwości przenieść do codziennego życia. Słowa ze słyszanych konferencji pobudzają do refleksji, do pracy nad sobą. Nasza słabość powoduje jednak, że chyba za szybko zapominamy o dobrych zamierzeniach i wpadamy w stare "koleiny" życia, nie zawsze godnego pochwały.

We wspomnieniach pielgrzymkowych zachowujemy często konkretne zdarzenia, kościoły, wizerunki Matki Bożej i - co uważam za bardzo ważne - ludzi, których poznajemy na pielgrzymim szlaku. Te nowe znajomości procentują nieraz latami przyjaźni, a są i przypadki zawierania małżeństw. Ja po każdej wyprawie, indywidualnej też, przypominam sobie ludzi, którzy w jakiś sposób zapisali się w mojej pamięci. Dziś kilka słów o kapłanach, których spotkałem na swej pielgrzymce pod koniec czerwca.

Wybrałem się do trzech diecezjalnych sanktuariów maryjnych w zagłębiu "truskawkowo-wiśniowym", w trójkącie: Góra Kalwaria - Grójec - Warka.

Góra Kalwaria - niewielkie miasto nad Wisłą, 35 km na południowy-wschód od Warszawy. Spotkani mieszkańcy nie bardzo wiedzą, w którym to kościele znajduje się słynący łaskami obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Zrozumiałem później, że w mieście właściwym miejscem pielgrzymkowym jest kościół pw. Wieczerzy Pańskiej z XVII w. na tzw. Mariankach. W tym to kościele znajduje się sarkofag sługi Bożego o. Stanisława Papczyńskiego, założyciela Zgromadzenia Księży Marianów. Gospodarzami świątyni są oczywiście Księża Marianie. Ojciec Papczyński zmarł w 1701 r. i trwają modlitwy o jego beatyfikację. Tu właśnie było kiedyś centrum modlitewne miasta. Dziś Marianki są nieco z boku, a w nowszym kościele pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny jest obraz Matki Bożej Góreckiej, której kult datuje się od XVIII w. Niewiele jednak zobaczyłem, gdyż kościół jest w remoncie. Udało mi się wejść do środka i wśród kilku robotników spotkałem miejscowego proboszcza, omawiającego z zapałem jakieś problemy. I chociaż przecież nasi księża także remontują kościoły, to ten obraz kapłana rozprawiającego z robotnikami, z planami w ręku, wbił mi się w pamięć.

Ze wzruszeniem natomiast wspominam małą wioskę Pieczyska ( w bok od szosy Góra Kalwaria - Grójec). Zanim wszedłem do kościoła, odwiedziłem plebanię. Wita mnie tu ks. kan. Hieronim Serzysko, mocno podekscytowany, chętnie podejmuje rozmowę. Okazuje się, że od 48 godzin jest na emeryturze. Wyświęcony był przez Prymasa Tysiąclecia 8 grudnia 1956 r. W tej parafii był 15 lat. Widać po nim wielki trud i zaangażowanie. Taki "spracowany" ksiądz, który całe życie służył Bogu i ludziom i robiłby to dalej, gdyby nie utrata zdrowia. Wyjeżdża do rodziny w diecezji siedleckiej. Cieszy się, że będzie mógł spokojnie raz jeszcze przeczytać Trylogię Henryka Sienkiewicza. Kupi sobie psa i będzie chodził na dalekie spacery. Ksiądz kanonik pisze wiersze. Na to też brakło czasu. Czasu w ogóle nigdy nie było. Mało jeździł. We Wrocławiu był ostatni raz na wystawie Ziem Odzyskanych w 1948 r. Opowiadam o naszej diecezji, o Rokitnie i Grodowcu. Zostawiam swój adres. Zapraszam serdecznie do Głogowa. Mówi, że kto wie..., może przyjedzie.

Prowadzi nas (mnie i kuzyna z żoną) do kamienia (leżącego kilkaset metrów od plebanii, w polu), na którym znajduje się odciśnięty ślad stópki, przypisywany Najświętszej Maryi Pannie. Z serdecznością i szacunkiem całuje kamień. Ileż razy to czynił? Może to już jeden z ostatnich takich pocałunków? Ileż wiary w tym człowieku! A przy tym przekonanie, że coś się skończyło, ale też coś jeszcze przed nim. Żywo dyskutujemy o naszych "polskich" sprawach.

Drogi Księże Kanoniku! Daj Ci, Boże, zdrowie i zapraszam do Głogowa. Na pewno pojedziemy do Grodowca, do Jutrzenki Nadziei.

I trzeci obraz kapłana. Boglewice, wieś na trasie Grójec - Warka. Kościół wprawdzie nowy, z początku XIX w., neogotycki, ale w ołtarzu głównym obraz Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia z XVII w. Na obrazie aniołki wkładają koronę Matce Bożej. Przystrojenie obrazu może świadczyć o dawnym kulcie, o którym pisano w XVIII w. Obraz otoczony czcią do czasów dzisiejszych.

A proboszcz? Żywo opowiada o czekającym kościół remoncie. Ze skromnością pokazuje, co już wykonane, mówi o tym, co trzeba jeszcze zrobić. Znów taki ksiądz "budowlaniec".

Pracowici są polscy kapłani. Przecież ci, którzy towarzyszą nam na pielgrzymkach, też pracują i to najczęściej wtedy, kiedy sami powinni odpocząć. Wdzięcznym sercem i modlitwą otaczajmy naszych duszpasterzy, szczególnie tych starszych, mających te same choroby i dolegliwości, jakie mamy my wszyscy. Oni pracują dla Boga i dla nas.