Wszystkie siły polityczne, organizacje związkowe i instytucje przedstawicielskie zrozumiały w ostatnich latach sens integracji europejskiej i próbują różnymi metodami przekonywać społeczeństwo o korzyściach rychłego członkostwa w Unii Europejskiej. Najtrudniej argumenty te przyjmowane są przez polskich rolników i mieszkańców wsi, czyli te grupy społeczne, które najwięcej straciły podczas zachodzących procesów transformacji ustrojowej. Uważają oni często, iż zintegrowane kraje Europy Zachodniej to klub ludzi bogatych, dążący do dalszego powiększania swoich dochodów kosztem uboższych i słabszych krajów oraz środowisk społecznych. Nie rozumieją przy tym roli Wspólnej Polityki Rolnej Krajów UE oraz wpływu funduszy strukturalnych tworzonych właśnie dla zniwelowania różnic w poziomie życia poszczególnych regionów i stworzenia szans rozwojowych dla wszystkich mieszkańców. Konieczna jest zatem szeroka kampania informacyjna o rzeczywistych zasadach funkcjonowania "piętnastki" europejskiej, celach jej reformy i możliwościach poszerzenia o nowych członków ze wschodniej części kontynentu.

W dokumentach unijnych podpisanych przez wszystkie państwa w marcu 1999 r. w Berlinie, określanych nazwą "Agenda 2000", sprecyzowano wysokość funduszy przeznaczonych dla krajów kandydujących. Środki te, opisywane jako pomoc przedakcesyjna, stanowią darowiznę, która jednak będzie wydawana zgodnie z wytycznymi Komisji Europejskiej. Polski rząd pod koniec roku ubiegłego przedstawił urzędnikom brukselskim swoje priorytety inwestycyjne w formie "memorandum finansowego". Zakładają one dwa główne obszary wsparcia terenów wiejskich. Pierwszy - to poprawa efektywności gospodarowania w rolnictwie, czyli działania sprzyjające wzrostowi dochodów poszczególnych form działalności produkcyjnych. Temu celowi mają służyć przedsięwzięcia w przetwórstwie rolno-spożywczym, modernizacja gospodarstw rolnych oraz doskonalenie różnych form marketingu artykułów rolno-żywnościowych. Rolnicy polscy w ramach tej osi priorytetowej będą mogli poprawić jakość swojej produkcji, a tym samym uczynić ją bardziej konkurencyjną w Europie i innych rynkach. Ponadto przewiduje się dotacje do odtworzenia zanikających form aktywności (np. chów owiec), stanowiących ważny czynnik ekologicznego nastawienia działalności rolniczej.

Drugi obszar wspomagania finansowego terenów wiejskich to budowa i doskonalenie infrastruktury technicznej, czyli sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, systemów energetycznych i telekomunikacyjnych oraz dróg lokalnych. Są to elementarne warunki postępu cywilizacyjnego wsi polskiej, pozwalające przyciągnąć potencjalnych inwestorów prywatnych i zachęcające mieszkańców miast do częstszego odwiedzania rejonów niezurbanizowanych. Dopiero gdy baza ta osiągnie poziom porównywalny z miejskim, można się spodziewać powstawania nowych, pozarolniczych miejsc pracy dla osób pozostających dziś bez środków do życia. Właściciele gospodarstw rolnych mogą wcześniej uruchamiać procesy pozarolniczego wykorzystywania posiadanych zasobów gospodarczych, zamieniając część domów w obiekty agroturystyczne czy udostępniając swoje stawy dla wędkarzy z miasta. Co zdolniejsi mają szansę w rzemiośle artystycznym lub rękodzielnictwie, a nawet w propagowaniu kultury ludowej.

W tych dwóch dużych obszarach inwestycyjnych planuje się wydanie rocznie ok. 800 mln złotych ze środków Unii Europejskiej oraz dodatkowe 200 mln z budżetu krajowego. Jest to wciąż mało w stosunku do realnych potrzeb szacowanych na 25-30 mld zł, ale ze względu na formę dotacji nie wolno nam tych środków nie wykorzystać. Tym bardziej, gdy uwzględnimy fakt, iż każda złotówka środków publicznych może przyciągnąć kolejne dwa złote z funduszy prywatnych.

I dobrze by się stało, gdyby mieszkańcy wsi chcieli z umiarkowanym optymizmem włączyć się w proces pozyskiwania pieniędzy europejskich dla swojego własnego dobra.