Ks. Jan Okuła

W upływający czas, jak i w historię życia każdego z nas wpisana jest nadzieja. Przekracza ona doczesne wymiary przestrzeni i linię czasu, kierując ludzkie serce ku wieczności. Nadzieja urealniona przez Jezusa Chrystusa, ożywiana przez Ducha Świętego, wyrywa nasze serce z rozpaczy i smutku. Nadzieja wskazuje nam prawdziwą ojcowiznę człowieka - niebo. Sprawia, że oczekujemy po śmierci realnego spotkania z tymi, którzy poprzedzili nas w przejściu do niebieskiej ojczyzny.

Apokalipsa - księga Bożego pocieszenia i nadziei przedstawia wizję nieba w symbolu miasta przyjaznego, otwartego, oświetlonego i szczęśliwego: "I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą - Baranek. I w jego świetle będą chodziły narody, i wniosą do niego królowie ziemi swój przepych. I za dnia bramy jego nie będą zamknięte: bo już nie będzie tam nocy. I wniosą do niego przepych i skarby narodów. A nic nieczystego do niego nie wejdzie ani ten, co popełni ohydę i kłamstwo, lecz tylko zapisani w księdze życia Baranka" (Ap 21, 23-27).

Nadzieja odziedziczenia nieba podtrzymywana jest nieustannie mocą Ducha Świętego w świętej społeczności Kościoła Chrystusowego. Urzeczywistnianie nadziei odbywa się także poprzez duchową łączność pielgrzymów ziemi z tymi, którzy przekroczyli próg śmierci. Sobór Watykański II prawdę "Świętych obcowanie" tak opisze: "Łączność pielgrzymów z braćmi, którzy zasnęli w pokoju Chrystusowym, bynajmniej nie ustaje; przeciwnie, według nieustannej wiary Kościoła umacnia się jeszcze dzięki wzajemnemu udzielaniu sobie dóbr duchowych" (KK 49).

Ci, którzy są już zbawieni, czyli mieszkańcy nieba, będąc zjednoczeni z Jezusem Chrystusem, utwierdzają cały Kościół w świętości. Oni też wstawiają się za nami u Ojca Niebieskiego, ofiarując Mu swoje zasługi przez Zbawiciela świata. O komunii Kościoła w niebie i na ziemi wymownie pisze św. Polikarp: "Składamy hołd Chrystusowi w naszej adoracji..., świętych zaś kochamy jako uczniów Pana, a to jest rzeczą słuszną, gdyż w niezrównanym stopniu oddali się oni na służbę swojemu Królowi i Mistrzowi. Obyśmy i my mogli stać się ich towarzyszami i współuczestnikami".

Komunia ze zmarłymi obejmuje także tych, którzy nie zdołali jeszcze osiągnąć nieba i przeżywają stan czyśćca. Kościół pielgrzymujący wszystkich tych ogarnia swoją modlitwą. Najistotniejsza w tym względzie będzie Najświętsza Ofiara - Eucharystia, ofiarowana za nich. W niej to sam Jezus Chrystus miłością swoją oczyszcza i przygotowuje zmarłych dla tego świata do ojczyzny w niebie. Niech uroczystość Wszystkich Świętych i wspomnienie wiernych zmarłych uwrażliwią nasze serca na przyjmowanie przez nas pomocy świętych i na nasze wsparcie duchowe, przez modlitwę i dobre uczynki, tych, których doświadczeniem jest cierpienie czyśćca.