"O, wiekuista Trójco! Ty jesteś morzem niezgłębionym. Im bardziej się w nim zanurzam oraz im bardziej Cię odnajduję, tym bardziej Ciebie szukam. Nigdy nie można o Tobie powiedzieć: dość! Dusza, która syci się w Twoich głębokościach, nieustannie Cię pożąda, gdyż nieustannie głodna jest Ciebie, o Przedwieczna Trójco. Pragnie ona zawsze widzieć Twoją światłość w Twojej światłości"

św. Katarzyna ze Sieny

W niedzielę 18 czerwca, Kościół w swojej Liturgii w szczególny sposób oddawał cześć Trójcy Świętej, kierując uwagę wszystkich wiernych na Osobę Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego, mających tę samą boską naturę przy zachowaniu odrębności każdej z Osób. Trójca Święta jawi się jako tajemnica Boga, który jako Miłość objawił się w dziejach i daje się poznawać przez misterium miłości, jako Ojciec, Syn i Duch Święty. Bóg tworząc komunię trynitarną, pragnie nie tylko odkrywać ją przed człowiekiem, ale do takiej komunii miłości zaprasza i wzywa. On - miłujący, wzywa umiłowanego, by miłował.

Nauka o Trójcy Świętej, nie mająca swego wyraźnego odbicia na kartach Pisma świętego (analogii można doszukiwać się w tekstach Rdz 18, Dn 3, 19 -90 i Iż 6, 3), pozostała w teologii Kościoła, zwłaszcza zaś w Tradycji chrześcijańskiego Wschodu, żywa. Duże zasługi w tym względzie odegrali m. in. Teofil z Antiochii, apologeta żyjący w II w., św. Atanazy, św. Cyryl Aleksandryjski, św. Bazyli Wielki, św. Grzegorz z Nyssy i św. Grzegorz z Nazjanzu. Natomiast na Zachodzie teologią trynitarną zajmowali się: św. Augustyn, św. Ireneusz z Lyonu, św. Hilary z Poitiers, myśliciele ze Szkoły św. Wiktora, a także św. Tomasz z Akwinu. Tajemnicę Przenajświętszej Trójcy próbowali również przybliżać artyści, zwłaszcza zaś twórcy ikon. Do grona tego niewątpliwie należy Andrzej Rublow (+1430), mnich, asceta, myśliciel i teolog. W tradycji Kościoła Wschodniego uznawany za świętego, w wyniku otrzymanej wizji, którą poprzedziło duchowe przygotowanie, przedstawił przy pomocy pędzla komunię trynitarną - Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ponieważ przepiękna kopia ikony Rublowa znajduje się w kościele p. w. Trójcy Świętej na ul. Nałęczowskiej w Lublinie, warto poświęcić nieco miejsca i uwagi bogatej symbolice, do której odwołał się artysta prezentując wzajemne relacje między Ojcem, Synem i Duchem Świętym.

Mistrz Andrzej w nawiązaniu do biblijnej sceny z Księgi Rodzaju (Rdz 18) przedstawił trzech podróżnych, których gościł u siebie Abraham. Przybysze to trzej aniołowie o smukłych sylwetkach, zgromadzeni wokół biesiadnego stołu, na którym znajduje się kielich. Każdy z aniołów wskazuje na ten symbol uczty wyraźnym ruchem ręki. Patrząc na ikonę można odnieść wrażenie, że artysta połączył w jedno spoczynek boskich przybyszów i łagodny ruch, który związany jest z ich pełną powagi majestatyczną rozmową. Nie trudno dostrzec, że aniołowie są bardzo mocno do siebie podobni. Złotego koloru twarze wyrażają ich boskość, zaś wspólnym ich elementem są skrzydła. Duch Święty, postać anioła z zielonym płaszczem, kieruje nasz wzrok ku Synowi, postaci umieszczonej na obrazie w centrum. Syn odziany w szatę koloru purpury, spogląda na Ojca, jakby w ciągle trwającym stanie kontemplacji, pogrążony w miłości i świętej zadumie. Błękitny płaszcz Ojca stapia się, zlewa w jedno z szatą Ducha Świętego, przez co Rublow wyraził ich jedna boską naturę. Wspomniano już, że symbolem uczty jest kielich. Warto jednak zwrócić uwagę, że i sam stół biesiadny artysta przedstawił w formie kielicha. Jest to jednoznaczne nawiązanie do łączącej wszystkie postaci komunii miłości oraz ofiary zabitego Bożego Baranka - Jezusa Chrystusa. Widzimy zatem, iż mistrz Andrzej połączył ofiarę Jezusa Chrystusa, którą Ten złożył z siebie na krzyżu z Eucharystią, jako uobecnieniem Wieczernika i Golgoty. Krzyż, który łączy się z ofiarą Syna malarz przedstawił w subtelny sposób umieszczając środkowego anioła, czyli Syna, ponad pozostałymi, którzy tworzą niejako ramiona Jego krzyża. Z kolei ziemia ma na obrazie formę kwadratu znajdującego się u dołu stołu. Nad aniołem znajdującym się po lewej stronie wznosi się wyraźny kontur gmachu świątyni. To symbol niebieskiego Jeruzalem, oznaczające koniec dziejów, a zarazem wyznaczające nam pielgrzymującym, cel ziemskiej wędrówki. Zielone drzewo, umieszczone po przeciwległej stronie, symbol rajskiego ogrodu, nawiązuje do początku dziejów wszechświata i harmonii, jaka wtedy panowała pomiędzy Stwórcą i całym stworzeniem. Może na zakończenie warto jeszcze dodać, iż postacie aniołów wpisane są niejako w okrąg, czyli symbol, który nie ma początku ani końca, tak jak nie początku i końca sam Bóg.

Przybliżona tu w ogólnych zarysach symbolika ikony Andrzeja Rublowa kieruje nasz wzrok, umysł i serce ku tajemnicy Boga, który stanowiąc komunię trynitarną, pragnie i nas do tej komunii miłości zaprosić. "Kto Mnie widzi, widzi Ojca" - mówi Jezus. Zatem On, Boży Syn przybliża nam Ojca, Jego miłosierną miłość. On także udziela nam Ducha Świętego, byśmy pełni Jego światła, mocy i mądrości mogli do Boga, który jest tajemnicą, zbliżać się, poznawać ją, w niej uczestniczyć.

Uroczystość Trójcy Przenajświętszej była taką wyjątkową okazją do wyrażenia Bogu radości i uwielbienia. W sposób szczególny czyniła to wspólnota parafialna przy ul. Nałęczowskiej. Parafialne święto obchodzone przy pięknej, słonecznej pogodzie, zgromadziło rzesze wiernych, którzy odpowiedzieli na zaproszenie swego duszpasterza, ks. Waldemara Ćwieka. Przybyli również goście z parafii sąsiednich, aby śpiewem i wspólną modlitwą uwielbić Boga w Trójcy Osób. Odpustowej sumie przewodniczył dziekan - ks. kan. Stanisław Dziwulski, zaś homilię wygłosił piszący te słowa. Wokół dostojnie udekorowanego ołtarza, oprócz wiernych, zebrała się także duża liczba duchowieństwa diecezjalnego oraz przedstawiciele wspólnot zakonnych. W atmosferze radości i zadumy modlono się m. in. o siły i Boże błogosławieństwo potrzebne w trakcie wznoszenia nowej świątyni, której budowa niebawem się rozpocznie. Wspólnota parafialna pod przewodnictwem swego Księdza Proboszcza pragnie wznieść nowy dom Boży, w którym chce jeszcze gorliwiej i bardziej pobożnie oddawać cześć Bogu, który objawił się jako święta komunia miłości. To Jego, Ojca, Syna i Ducha Świętego wierni chcą uwielbiać, błagać i przepraszać. Święta zaś ikona, jako plastyczny wizerunek Trójcy Przenajświętszej, widziany z perspektywy prezbiterium, pełna majestatycznego piękna, ma stanowić przedziwny pomost między tym, co niewidzialne i tajemnicze, a tym, co wypełnia przestrzeń codziennego życia modlącego się i pielgrzymującego ludu. Warto może jeszcze dodać, iż materialnym darem parafian, a zwłaszcza mężczyzn był przepiękny ornat z wyhaftowanym wizerunkiem Trójcy Świętej, w którym czcigodny celebrans przewodniczył wspólnym modlitwą ku czci Przenajświętszej Trójcy.

Zakończmy to rozważanie słowami modlitwy mistyczki i Doktora Kościoła, św. Katarzyny ze Sieny, która miała tę łaskę, że nie tylko żyła na co dzień życiem Trójcy Świętej, ale dane jej było oświadczyć Świętej Trójcy w kontemplacyjnej wizji: "O, wszechmocna i wiekuista Trójco! O najsłodsze i niewysłowione Miłosierdzie! Któż mógłby nie zapłonąć od tak wielkiej miłości? (...) Co Cię skłania, że Ty, Bóg nieskończony, zwracasz się ku mnie, mizernemu stworzeniu? Nic innego, jak tylko Ty sam, Ogniu miłości! Nieustanna miłość, jedynie miłość skłoniła Ciebie i nadal skłania, abyś zmiłował się nad Twoimi stworzeniami, napełniając je swoimi łaskami bez końca i darami bez miary (...). O, Wielkości odwieczna! O Ty, Ogromie Dobroci! Uniżyłeś się, stałeś się mały, aby wywyższyć człowieka. W którąkolwiek stronę się zwrócę, widzę nieograniczony ogień Twojego miłosierdzia".