Losy egipskich obelisków nie ograniczają się tylko do Egiptu. historia pokazała, że te olbrzymie monolity sporo podróżowały. Odbywały nawet podróże zagraniczne! Pierwsza taka wyprawa miała miejsce za Oktawiana Augusta w 10 r. przed narodzeniem Chrystusa - dwa obeliski zostały przetransportowane do Rzymu. Obecnie w tym mieście jest kilkanaście obelisków, chociaż nie wszystkie pochodzą z Egiptu. Te stojące dzisiaj na rzymskich placach często były odnajdywane wśród ruin wcześniejszych budowli.
Najbardziej znany obelisk stoi na Placu św. Piotra w Watykanie. Do Rzymu został sprowadzony z Aleksandrii w 36 r. Przez lata stał w cyrku Nerona (cyrk - w starożytnym Rzymie miejsce wyścigów konnych i walk gladiatorów) na Wzgórzu Watykańskim i podobno wyznaczał miejsce męczeńskiej śmierci św. Piotra. W 1586 r. na polecenie papieża Sykstusa V i jego architekta Domenico Fontany został przeniesiony na Plac przed Bazyliką. Przez 4 miesiące pracę tę wykonywało w milczeniu 1000 osób. Przeniesienie ważącego 360 ton dwudziestopięciometrowego kamiennego kolosa wymagało od ludzi skupienia i wielkiej ostrożności. Aby nadać mu chrześcijański charakter, na jego szczycie ustawiono krzyż.
W następnym roku (1587), na życzenie tego samego papieża, postawiono trzydziestodwumetrowy, ważący 455 t, obelisk Totmesa III z Teb. Jest to największy i najstarszy z „rzymskich” obelisków. Pochodzi z XV wieku p. n. e. Do Rzymu został sprowadzony przez cesarza Konstancjusza II w 357 r. i został ustawiony w cyrku Maximus.
Plac del Popolo w 1589 r. użyczył gościny obeliskowi Ramzesa II z Heliopolis. Za sprawą papieża Innocentego X na placu Navona stanął następny obelisk. Jego podstawę stanowi piękna Fontanna Czterech Rzek z 1650 r. dłuta Berniniego. Ale najładniejszy - moim zdaniem - jest „malutki” (5 m) obelisk Minerwy. Swoje miejsce znalazł on na placu o tej samej nazwie w 1667 r. za pontyfikatu Aleksandra VIII. Ustawiony został na grzbiecie słonia zaprojektowanego przez Berniniego, a wyrzeźbionego przez Ferratę.
Tyle o „rzymskich” losach egipskich obelisków.
Tzw. obelisk Teodozjusza w Stambule to w rzeczywistości obelisk Totmesa III z 1500 r. p. n. e. Stał on w Karnaku do 390 r., kiedy to cesarz Teodozjusz kazał go przewieźć do Konstantynopola (obecny Stambuł) i ustawić na miejscu rzymskiego hipodromu.
Dwudziestopięciometrowy obelisk Ramzesa II z Luksoru został podarowany Francji w 1831 r. przez Muhammada Allego. W 1836 r. na oczach paryżan stanął on na placu Zgody.
„Igły Kleopatry” - obeliski stojące niegdyś w Heliopolis, a potem w Aleksandrii - zostały przekazane do Londynu (1877 r.) i Nowego Jorku (1897 r.). Podobne zabytki znajdują się m.in. we Florencji i Monachium.
Od października 2002 r. również Polska ma swój egipski obelisk. Mały, bo tylko trzymetrowy i ważący dwie tony, monolit Ramzesa II stanął na terenie Muzeum Archeologicznego (Pałac Górków) w Poznaniu. Został on wypożyczony jako bezterminowy depozyt z berlińskiego Muzeum Egipskiego.
Kto by pomyślał, że budowle, które powstawały przed wiekami, znajdą swoje miejsce w tak odległych im kulturowo zakątkach świata. Kto by pomyślał, że ludzie będą przenosić ważące setki ton „kamienie”.