Droga Młodzieży,

Drodzy Diecezjanie!

Doświadczenie Wielkiego Jubileuszu roku dwutysięcznego, przeżywanego w Kościele w duchu wiary, przyniosło nam nadzieję, że nowe tysiąclecie będzie dla wszystkich narodów czasem pojednania i pokoju. Dziś, w pierwszym roku nowego wieku, wiemy już, że najbliższa przyszłość może być dla mieszkańców ziemi bardzo trudnym i bolesnym doświadczeniem walki z ujawniającą się przemocą obecnego w świecie zła. Narastające poczucie zagrożenia może zrodzić pokusę utraty tej nadziei, którą dał nam Jubileusz. Jaką odpowiedź w tej sytuacji daje nam Kościół?

Kościół daje nam jako odpowiedź świadectwo życia i śmierci świętych męczenników. Oni bowiem, wobec przemocy zła zagrażającego ich życiu, pozostawali niewzruszeni i wierni Bogu oraz Jego miłości aż do końca. Swą postawą do dziś głoszą zatem prawdę, że miłość, którą daje człowiekowi Bóg, jest silniejsza niż śmierć.

Patronka naszej diecezji, Święta Wiktoria, dziewica i męczennica, także złożyła ofiarę z życia do końca wierna miłości względem Boga. Wobec takiego świadectwa trudno nie zadać pytania, gdzie i w jaki sposób młoda dziewczyna zdążyła nauczyć się tak wielkiej i wiernej miłości?

W pogańskich czasach Cesarstwa Rzymskiego, w których żyła Święta Wiktoria, nie było dla dzieci i młodzieży innej szkoły wiary niż dom rodzinny. Świadectwo życia w niewinności i męczeńska śmierć Patronki naszej diecezji mówią nam zatem o wychowawczej sile i duchowym znaczeniu rodzinnego domu. Na jakich zatem zasadach powinien być zbudowany w sensie duchowym dom rodzinny, aby mógł być fundamentem takiej wiary? Jaki powinien być prawdziwie chrześcijański dom, aby dzieci mogły wzrastać w tak wielkiej miłości do Boga?

Dom to miejsce życia rodziny, którą tworzą mąż i żona jako ojciec i matka oraz zrodzone z ich miłości dzieci.

Założenie domu wymaga trwałości małżeństwa. Wobec zmienności losu tylko małżeństwa zgodne z prawem naturalnym, prawem Bożym i prawem państwowym, jako najlepiej chronione, bo aż przez trzy rodzaje prawa, dają najwyższą gwarancję trwałości rodziny i stworzonego przez nią domu.

Dom to miejsce, gdzie rodzina powinna być prawdziwie u siebie, gdzie duchowo człowiek się rodzi i gdzie sercem "przebywa na zawsze" (por. J 8, 35). Być u siebie, w swoim domu, to znaczy odrzucać to, co obce. W tym znaczeniu dom nie jest ulicą, czy też targowiskiem, gdzie wszystko jest możliwe, gdzie każdy obcy może przebywać i może głosić dowolne poglądy oferując różne, obce chrześcijańskiej tożsamości rodziny, sposoby życia. Rodzina wtedy jest prawdziwie u siebie w domu i wtedy jest bezpieczna, gdy drzwi, także te duchowe drzwi kultury i moralności, są dla obcych nurtów i fałszywych wartości zamknięte.

Prawdziwy dom to miejsce wspólnoty, czyli miejsce, gdzie ludzie mają wspólne sprawy, gdzie rzeczywiście są blisko siebie nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim emocjonalnie i duchowo. Prawdziwy dom to miejsce, gdzie chodzi się bez maski, gdzie szczerość nie kojarzy się z zagrożeniem, a ujawniona słabość nie rodzi obaw o potępienie i odrzucenie.

Wreszcie prawdziwy dom to miejsce święte. Miejsce, gdzie w jakiś przedziwny sposób pomiędzy ludźmi i w nich samych poprzez miłość zamieszkuje i objawia się Bóg. Dlatego w domu nie wolno czynić zła. Jest to prawda tak oczywista, że nie trzeba jej uzasadniać żadnymi argumentami. Ma ona jednak także oczywiste konsekwencje. Mieszkanie ludzi, gdzie istnieje przyzwolenie na zło, przestaje być prawdziwym domem rodziny.

Jako miejsce święte, dom rodzinny jest także miejscem, gdzie składa się świadectwo o Bogu, gdzie normalną rzeczą jest modlitwa, zachowanie przykazań Bożych i wzajemna miłość - czuła, troskliwa i miłosierna.

Jeśli taki dom zakładają chrześcijańscy małżonkowie, to dla ich dzieci wartości te są wartościami wrodzonymi, a zasady obowiązują w ich odczuciu od niepamiętnych czasów. Wtedy nie pojawia się zdziwienie, wątpliwość i pytanie: Dlaczego tak żyjemy? Czy trzeba tak żyć? Tak jak nie zaskakuje i nie budzi u dzieci zdziwienia odziedziczone po rodzicach nazwisko, ojczysta mowa, czy też przynależność do narodu.

Święta Wiktoria miała zapewne szczęście urodzić się i wychować w takim prawdziwym domu, w takiej prawdziwej rodzinie. Skoro więc pod przymusem miałaby odrzucić wiarę, musiałaby też, wedle własnego odczucia, odrzucić swój dom, swoją rodzinę, swoją duchową tożsamość, samą siebie. A wtedy nie ma już człowieka. Wtedy życie nie jest już ludzkim życiem i nie ma sensu. Przekreślając takie wartości, człowiek skazuje się na duchowe unicestwienie. Tylko wierność w miłości wobec Boga i ludzi daje życie wieczne.



Droga Młodzieży,

Drodzy Diecezjanie!

To właśnie Święta Wiktoria została nam dana jako patronka naszej diecezji. Oznacza to, że za Jej wstawiennictwem my, wierni zgromadzeni we wspólnocie Kościoła łowickiego, możemy i powinniśmy modlić się, aby nasze domy rodzinne mogły także być miejscem, gdzie prawdziwie bylibyśmy zawsze u siebie, gdzie doświadczalibyśmy miłości ze strony najbliższych, gdzie czulibyśmy się bezpiecznie, a nade wszystko, gdzie moglibyśmy trwać w jedności z Bogiem. W ten sposób możemy ocalić i umocnić naszą nadzieję na życie w pokoju i miłości mimo narastających zagrożeń. Niech zatem liczny udział wiernych wszystkich stanów, a szczególnie katolickich rodzin, w centralnych uroczystościach ku czci Świętej Wiktorii stanie się prawdziwą manifestacją naszej wiary w zwycięstwo dobra nad złem.

Główna uroczystość ku czci Świętej Wiktorii w Łowiczu rozpocznie się jak zawsze 11 listopada w kościele Świętego Ducha o godz. 10.00, skąd w procesyjnym pochodzie przejdziemy Alejami Sienkiewicza na Stary Rynek, gdzie zatrzymamy się, aby zanosić do Boga modlitwy za naszą Ojczyznę, diecezję i Łowicz; i Świętymi Relikwiami pobłogosławić miastu i całej diecezji. Następnie udamy się do bazyliki katedralnej, gdzie odprawiona zostanie Msza św. pontyfikalna w intencji wszystkich diecezjan koncelebrowana także przez zaproszonych na tę Uroczystość księży biskupów.

Ufam, że w niedzielę, 11 listopada, nie zabraknie na tej Uroczystości mieszkańców Łowicza, a także wiernych z terenu całej diecezji. Księży proboszczów z odległych dekanatów proszę, aby zatroszczyli się o umożliwienie przyjazdu wiernych do Łowicza poprzez wynajęcie na koszt parafii odpowiedniego autokaru bądź minibusa.

Oczekując spotkania w tym dniu z liczną rzeszą wiernych, wszystkim Diecezjanom z serca błogosławię.

Łowicz, 17 października 2001 r.