W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, 27 marca 2005 r., po długiej i ciężkiej chorobie, zmarł we Wrocławiu, w wieku 68 lat, śp. Stanisław Jabłonka, pracownik naukowy, chemik, fotografik, działacz społeczny i związkowy oraz współzałożyciel Filii Fundacji im. Brata Alberta we Wrocławiu i honorowy przewodniczący Rady Fundacji w Radwanowicach k. Krakowa, a przede wszystkim wielki przyjaciel osób niepełnosprawnych intelektualnie.
Urodził się w 1937 r. w Chorzowie na Górnym Śląsku, w rodzinie powstańców śląskich. W wieku 2 lat stracił ojca, walczącego w obronie Katowic w czasie kampanii wrześniowej. Po ukończeniu Politechniki Gliwickiej pracował naukowo na Politechnice Wrocławskiej, z którą związał całe swoje życie zawodowe. W 1980 r. zaangażował się w tworzenie struktur NSZZ „Solidarność” na Dolnym Śląsku. Związkowi zawodowemu był wierny tak w czasie stanu wojennego, jak i po roku 1989. W latach 90. dwukrotnie kandydował na senatora z listy związkowej.
Jako ojciec niepełnosprawnego syna, Macieja, był od wielu lat związany ze środowiskiem osób upośledzonych umysłowo i ich rodziców. W latach 70. był członkiem zarządu Koła Pomocy Dzieciom Specjalnej Troski we Wrocławiu. Natomiast w latach 80. był aktywnym uczestnikiem wspólnot „Wiara i światło”, czyli ruchu „Muminków”, założonego przez śp. Teresę Brezę. Był moderatorem jednej ze wspólnot. W 1988 r. był współzałożycielem Grona Przyjaciół Fundacji im. Brata Alberta w Krakowie, a od 1989 r. przewodniczącym Zarządu Regionalnego Fundacji we Wrocławiu. W listopadzie 1997 r. wybrany został na przewodniczącego Rady Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach k. Krakowa. W 2003 r. został honorowym przewodniczącym tejże Rady. Wszystkie funkcje pełnił społecznie, nie przyjmując żadnego wynagrodzenia.
Stanisław Jabłonka był współinicjatorem powstania pierwszego we Wrocławiu przedszkola dla dzieci specjalnej troski. W roku 1992 założył z własnej inicjatywy Warsztaty Terapii Zajęciowej „Wspólnota” przy ul. Wystawowej 1. W latach 1996-97 przyczynił się walnie do utworzenia drugich Warsztatów Terapii Zajęciowej we Wrocławiu, które uruchomione zostały w grudniu 1997 r. przy ul. Obornickiej 99. W 2002 r. przyczynił się także do utworzenia Świetlicy Terapeutycznej „Alternatywa”. W obu Warsztatach i Świetlicy swoje miejsce znalazło 70 upośledzonych umysłowo osób. W 2002 r. zainicjował przebudowę starej szkoły przy ul. Okulickiego 2 we Wrocławiu - Zakrzowie na Wielofunkcyjny Ośrodek dla Osób Niepełnosprawnych. Na potrzeby tego domu powołał wspólnie z Regionem Dolnośląskim NSZZ „Solidarność” Fundację „Przyjazny Dom”, która w styczniu 2005 r. uzyskała osobowość prawną. Został jej pierwszym prezesem.
Od wielu lat zmagał się z nieuleczalną chorobą, pomimo której aż do ostatnich dni był nadzwyczaj aktywny społecznie. Jako człowiek głęboko wierzący, swoją siłę czerpał z wiary w Boga. Był człowiekiem wielkiej dobroci, a zarazem człowiekiem czynu; wszystkie swoje siły poświęcił swojej Rodzinie, osobom niepełnosprawnym i „Solidarności”. Był laureatem wielu nagród społecznych m.in. Medalu św. Brata Alberta (1997 r.), Nagrody Fundacji POLCUL z Sydney (1999 r.) oraz Nagrody Episkopatu Polski TOTUS (2001 r.).
Requiescat in pace!

Nabożeństwo pogrzebowe odprawione zostało 4 kwietnia 2005 r. o godz. 13.00 w kościele pw. św. Faustyny przy ul. Jackowskiego we Wrocławiu-Biskupinie, skąd kondukt przeszedł na cmenatrz przy ul. Smętnej.