Świadectwo Józefa z Arymatei - jednego z członków Wysokiej Rady Sanhedrynu - o sądzie, jaki się dokonał przed Kajfaszem.
„Wysoka Rada Sanhedrynu została zwołana w nocy. Od razu, kiedy zostałem poinformowany o zebraniu, przeczuwałem w głębi serca, że coś złego się wydarzy i ja będę w tym uczestniczył. Przybyłem jak najszybciej było to możliwe, ale wchodząc na salę obrad, zamarłem w bezruchu. Stało się to, czego najbardziej się obawiałem. Na sali stał Jezus z Nazaretu, związany jak zwierzę, a dookoła słychać było tylko szepty prześladowców, którzy zapewne od dawna chcieli Go pochwycić i zgładzić. Pytam nieustannie siebie i Boga: skąd taka nienawiść w nas drzemie? Skąd taka zawiść? Dlaczego akurat Jego znienawidzili? Co On im uczynił? Czym zawinił, że Go nienawidzą? To właśnie Jezus stał się dla mnie, mimo mojego podeszłego wieku, Nauczycielem, Dawcą nowego życia, stał się dla mnie wszystkim. A teraz stoję wraz z innymi, by Go osądzić o bluźnierstwo, którego się nigdy nie dopuścił. Nie wybaczę sobie, że nie zrobiłem wtedy czegoś więcej...”.
Ciekawe było też świadectwo Namary, służącej w Świątyni: „To była ciemna noc, mimo pełni księżyca. Widziałam Jezusa z Nazaretu, słyszałam Jego słowa, słyszałam Jego naukę. Uwierzyłam Jemu, uwierzyłam w Jego Królestwo. Stał się moim Nauczycielem, dał mi nadzieję na nowe życie, dał mi radość. Pokazał, że to szare życie ma sens, że Pan troszczy się o nas i że jesteśmy Jego dziećmi. Od tego momentu niby nic się nie zmieniło: nadal pracowałam, nadal było mi ciężko, ale wszystko w sercu stało się inne, pełne pokoju, pełne miłości. A ja tego wieczoru tak po prostu zostawiłam Go, nie potrafiłam Go obronić i wyparłam się Go przy wszystkich. Stałam się ziarnem rzuconym w ciernie; gdy przyszło prześladowanie, uciekłam jak najdalej od cierpienia... Zdradziłam siebie samą, zostawiłam Go... On jednak był nadal przy mnie; wychodząc z bramy spojrzał na mnie z miłością i usłyszałam głos: „Nie lękaj się, wybaczam... wybaczam wszystko”.
Jedną z najważniejszych postaci w procesie Chrystusa był Piłat. Oto jak brzmiało jego świadectwo:
„Tamtego dnia stanął przede mną pozornie zwykły człowiek, posądzony o jakieś bluźnierstwo. Nie miałem ochoty zajmować się kolejnym żydowskim sporem religijnym, miałem dość innych spraw na głowie i dość tego miejsca, które było dla mnie przeklęte. Z tego, co mówili starsi Żydzi, Jego przewinienia były drobne, nie zasługiwał na karę śmierci. Żydzi jednak bardzo się jej domagali; widać było, że jest im niewygodny, a takich ludzi się usuwa. Żołnierze donosili mi, że w Jerozolimie jest wielki prorok, czyniący wielkie cuda, ale tutaj stał pobity Człowiek, a nie przywódca. Było w Nim jednak coś niesamowitego, nie bał się. Nie bał się mnie, ani Żydów; patrzył bez lęku, łagodnie. Powiedział, że jest Królem i że każdy, kto jest z Prawdy, słucha Go. Czy ja jestem z Prawdy? Czym jest Prawda? Czy istnieje jakaś Prawda? I przeraziłem się tymi pytaniami, bo jedyną Prawdą jest to, że jej nie ma, a jeśli jej nie ma, to moje życie jest bez wartości i istnieje tylko szary koniec, tylko śmierć”.
Jednak najbardziej przejmujące świadectwo przekazała Matka Jezusa: „Oto mój Syn. Oto Bóg Cierpiący i Umierający z miłości do nas. Patrzcie na Jego rany - niech one nas przekonują o nieskończonym poświęceniu swojego życia za drugiego. Patrzcie na Jego twarz, okrutnie pobitą i znękaną - niech ona nas przejmuje i zawstydza swoją łaskawością. Patrzcie na Jego ręce nogi i bok, z którego płynie strumieniem Krew i Woda - oto świadectwo Jego prawdziwego Bóstwa. Patrzcie na krzyż, gdyż odtąd nie śmierć symbolizuje, ale zwycięstwo miłości nad wszelkim złem. Oto znak naszej nadziei. Oto Drzewo Życia. Kochać, to znaczy umierać każdego dnia”.
W czasie misterium było jeszcze wiele ciekawych świadectw. Nie powinno też zabraknąć świadectwa każdego z nas. Zastanówmy się zatem, na ile nasze życie zmieniło się w zetknięciu z Chrystusem w Wielkim Poście. Na ile zostaliśmy z Nim przybici do krzyża i na ile z Nim zmartwychwstaliśmy...
Pomóż w rozwoju naszego portalu