W osobie Jana Pawła II widzę osiągnięte szczyty ludzkich możliwości. Karol Wojtyła - Piotr naszych czasów - Opoka Kościoła katolickiego - Papież, który wprowadził Kościół w trzecie tysiąclecie, to wielki dar od Boga. Równocześnie dar Kościoła polskiego dla Kościoła powszechnego.
Wieść o wyborze Karola Wojtyły na Papieża zastała mnie w WSD w Lublinie. Przypominam sobie wieczór, dokładnie porę czytania duchownego i głos jednego z seminarzystów, który pędził przez korytarz i krzyczał: „Kardynał Wojtyła Papieżem!”. Wszyscy zostawiliśmy swoje zajęcia, w atmosferze uniesienia, euforii, radości, zebrani w kościele seminaryjnym dziękowaliśmy Bogu za dar nowego Papieża - tym razem z rodu Polaków. Jakie to było uskrzydlenie, upewnienie dla nas, młodych ludzi, co do słuszności obranej drogi życiowej. Ile wtedy było powziętych szczytnych postanowień.
Przyszły kolejne dni i lata, ileż wrażeń, uniesień, powodów do dumy, że Polak jest w Watykanie Papieżem. Z zapałem czytaliśmy papieskie teksty, śledziliśmy Jego kolejne poczynania. Jak wielu innych, gdzieś z oddali, mogłem uczestniczyć w papieskich pielgrzymkach, patrzeć na Piotra naszych czasów. Później były kolejne książki, nowe przemówienia, mój udział w Jego pielgrzymkach. Wielkim przeżyciem dla mnie była pielgrzymka z Lubaczowa do Rzymu. Dzięki obecności bp. Mariana Jaworskiego uczestniczyliśmy we Mszy św. z Papieżem w Jego prywatnej kaplicy. Później prywatna audiencja. Jan Paweł II podchodził do pielgrzymów - jakaż moc udzielała się przy spotkaniu. Majestat i osobowość zniewalała, z szacunkiem i przejęciem składałem pocałunek na pierścieniu Rybaka. W momencie spotkania wcześniej przygotowane i obmyślane słowa umykały z pamięci. Odczuwało się przed sobą wielki majestat. Papież do każdego coś powiedział, wręczył pamiątkowy różaniec i poszedł dalej. Na zakończenie zwrócił się do nas: „Mam do was wielką prośbę, puszczajcie częściej do mnie waszego Biskupa”. Więzi przyjaźni między tymi ludźmi uprawniały do tego rodzaju prośby. W tym realizowało się dobro ludzkie. Kard. Jaworski zwykł mawiać: „To łaska Boża - dar od Boga dla ludzi. Chciałbym kiedyś ofiarować jednego z was, kapłanów, Ojcu Świętemu”.
Po latach los padł na ks. Mieczysława. Dzięki ks. prał. Mieczysławowi Mokrzyckiemu otworzyła się dla wielu z nas możliwość kolejnych spotkań z Papieżem. Także możliwość wejścia do wnętrza Pałacu Apostolskiego w Watykanie i Castel Gandolfo. Dostąpiłem zaszczytu wielokrotnego uczestniczenia w prywatnej audiencji z Janem Pawłem II, zwłaszcza podczas mojego pobytu na studiach w Rzymie. Wszystko to traktowałem jako osobisty dar. Za każdym razem byłem pod wrażeniem Ojca Świętego, zwłaszcza tego, jak podniośle przeżywa Eucharystię. Zawsze ten sam onieśmielający majestat przy spotkaniu. Wreszcie świadomość - spotkanie twarzą w twarz z Namiestnikiem Chrystusa na ziemi.
Z biegiem lat i niekwestionowanych sukcesów Ojca Świętego przychodziła myśl o kolejnym darze, było nim zetknięcie się ze świętym człowiekiem - Jan Paweł II Wielki to święty człowiek. A święci ludzie to namacalny dar od Boga. Jako sternik łodzi Kościoła powszechnego okazał się człowiekiem na miarę swej wielkości. Przez całe swe pracowite życie spalał się na ołtarzu Kościoła. To potwierdzenie prawidłowości, im bardziej dobro się udziela, tym więcej przymnaża wartości. Jakże odkrywcze dobro ukazał później, gdy jako Papież przemawiał swoim cierpieniem. Jakiż był godny podziwu ten sędziwy starzec, z trudem poruszający się o własnych siłach, coraz bardziej niezrozumiale mówiący. Nawet wtedy jednakowo działał, a może jeszcze bardziej, zwłaszcza przez niesiony krzyż. Wreszcie przykład schodzenia z tego świata w cierpieniu, ale równocześnie pogodzie ducha, kiedy zdaje się mówić: „Wiem, komu zawierzyłem, śmierci się nie lękam”. Tym stylem schodzenia z tego świata Papież pokazuje, jak wielkim darem dla człowieka jest wiara chrześcijańska, życie chrześcijańskie. W tym miejscu powtórzę: katolicyzm to sprawdzony sposób na życie - to dobra szkoła na realizację swego człowieczeństwa. Odkryciem swej starości i pokazaniem swego zejścia, śmiercią pełną godności, daje odpowiedź na eutanazję, pokazuje, jak chrześcijanin winien umierać. Wielu widząc to, uczestnicząc w tym, od tej chwili otwarcie patrzy na własną śmierć, mimo panującej w świecie negacji śmierci przestaje się jej lękać.
Dziś, gdy Papież Jan Paweł II Wielki odszedł do Pana po zasłużoną nagrodę, jesteśmy świadkami kolejnego daru - wielkiej mobilizacji, w dodatku ludzi różnych ras, przekonań i poglądów. Za chorego Papieża, a także po Jego śmierci modlą się żydzi, muzułmanie, protestanci, prawosławni, niewierzący... Wielki człowiek odchodzi z tego świata, żal ściska za serce, łzy płyną do oczu, ale chrześcijańska nadzieja w sercu podpowiada: umarł, ale żyje. W dodatku to nie przypadek, ale znak, że umiera akurat w pierwszą sobotę miesiąca, u progu Święta Miłosierdzia Bożego. Jan Paweł II zostawił nam w darze całe swe dobro duchowe, które będzie trwało przez pokolenia. Stąd wyraz wdzięczności - spontaniczne spotkania modlitewne, tym razem nie „za”, ale „do” Jana Pawła II. Przekonanie, że jest już przed Majestatem Boga w rzędzie świętych Pańskich. W Ojcu Świętym mamy kolejnego orędownika u Boga. Gdy jest chrześcijańska nadzieja, to w takich chwilach żal, a nie smutek płynie z tego wydarzenia. Zmarły Papież przez przykład życia pokazuje nam, co należy i co można zrobić z człowieczeństwem, jak wielkie szczyty i zadania przed każdym z nas. Z tego daru Bożego, jakim był Jan Paweł II będzie mogła nadal korzystać ludzkość. Tym bardziej, że z drugiej strony egzystencji ludzkiej Jan Paweł II będzie proszących wspierał, pośredniczył w zdroju łask. Obyśmy skorzystali z tych darów. Obyśmy sami zaowocowali dla innych swym dobrym darem. Oby to widoczne powszechne obudzenie trwało nie tylko od święta, ale na co dzień.