„Duch udziela człowiekowi «światła i sił, aby zdolny był odpowiedzieć najwyższemu swemu powołaniu»; dzięki Duchowi «dochodzi człowiek przez wiarę do kontemplacji i pojmowania tajemnicy planu Bożego»; co więcej, «musimy uznać, że Duch Święty wszystkim ofiarowuje możliwość dojścia w sposób Bogu wiadomy do uczestnictwa w paschalnej tajemnicy». W każdym razie Kościół wie, że człowiek, pobudzany przez Ducha, nie będzie mógł być całkowicie obojętny na problem religijny i będzie zawsze pragnął poznać, przynajmniej niejasno, jaki jest sens jego życia, jego pracy i jego śmierci. Duch zatem znajduje się u samego źródła egzystencjalnych i religijnych pytań człowieka, które rodzą się nie tylko z przygodnych sytuacji, ale z samej struktury jego bytu. (...)
W ten sposób Duch, który «tchnie tam, gdzie chce» (por. J 3, 8) i «działał już na świecie, nim jeszcze Chrystus został uwielbiony», Duch, który «wypełnia ziemię, Ten, który ogarnia wszystko, ma znajomość mowy» (Mdr 1, 17), nakłania do szerokiego otwarcia oczu, aby rozważać Jego działanie obecne w każdym czasie i w każdym miejscu. Jest to wezwanie, które ja sam wielokrotnie powtarzałem i które towarzyszyło mi w spotkaniach z różnymi ludami”.

Jan Paweł II, encyklika „Redemptoris Missio”