Czcigodni Prezbiterzy,
Umiłowani Bracia i Siostry!

1. W dniu 25 marca br. ogłoszona została decyzja Ojca Świętego Jana Pawła II o mojej nominacji na 76. biskupa włocławskiego. W miesiąc później, w dniu 26 kwietnia ksiądz arcybiskup Józef Kowalczyk, Nuncjusz Apostolski w Polsce, udzielił mi w prastarej i czcigodnej bazylice katedralnej we Włocławku święceń biskupich. Współkonsekratorami byli ks. abp Henryk Józef Muszyński, Metropolita Gnieźnieński, ks. abp Tadeusz Gocłowski, Metropolita Gdański, bp Bronisław Dembowski, mój poprzednik na katedrze biskupów włocławskich oraz ks. bp Jan Szlaga, Ordynariusz diecezji pelplińskiej, z której do Was przyszedłem. Tego samego dnia, 26 kwietnia, objąłem kanonicznie i liturgicznie rządy w diecezji.

2. W ciągu trzydziestu jeden lat mojego kapłaństwa pełniłem różne rodzaje posług w Kościele: sześć lat byłem wikariuszem; półtora roku proboszczem; czternaście lat uczyłem przedmiotów filozoficznych w Seminariach Duchownych: w Pelplinie, lecz również dwa lata w Koszalinie i dwa lata w Elblągu; jedenaście lat byłem rektorem Seminarium Pelplińskiego; pełniłem funkcję diecezjalnego duszpasterza rodzin i diecezjalnego wizytatora nauki religii. Przez dziesięć lat przewodniczyłem Radzie ds. Wydawniczych Diecezji Pelplińskiej, a jako redaktor naczelny wydałem jedenaście tomów rocznika naukowego WSD w Pelplinie "Studia Pelplińskie".
Wymieniając niektóre z pełnionych przeze mnie funkcji chcę powiedzieć, że całkiem znaczna jest suma doświadczeń duszpasterskich, przez które przeszedłem. Jestem pewien, że uda mi się je wykorzystać także w mojej nowej sytuacji.

3. Zwracając się do Was, Bracia i Siostry, chcę już prosić o przyjęcie mojej wdzięczności za waszą obecność w dniu 26 kwietnia w Katedrze Włocławskiej. Była mi ona bardzo potrzebna! Krzepiła mnie i dodawała otuchy, że razem przezwyciężymy nawet największe trudności, jakie pojawią się na moich pasterskich drogach.
Dziękuję za waszą modlitwę. W ciągu minionych trzech miesięcy przemierzałem diecezję przyglądając się jej z największą uwagą. Zapewniam Was: wiele się nauczyłem, poznałem wielu moich współpracowników - kapłanów, a także sporą grupę osób świeckich.
Jestem wdzięczny za zaufanie, jakim mnie darzycie i cenię je sobie ogromnie.

4. A skoro już mówię o wdzięczności: w dniach 18 i 19 maja miałem okazję wyrazić ją bezpośrednio Ojcu Świętemu w Rzymie. Całując z wiarą Pierścień Rybaka prosiłem o Boże błogosławieństwo dla siebie oraz dla moich kapłanów i wiernych. Jestem szczęśliwy, że dwukrotnie zostałem objęty papieskim błogosławieństwem u progu mojej pasterskiej drogi. Obiecałem również Ojcu Świętemu, że diecezjanie włocławscy pamiętają o Nim w modlitwach zawsze, a szczególniej szesnastego dnia miesiąca i w Dniu Papieskim, który w tym roku będziemy obchodzili 12 października! Bądźmy z Ojcem Świętym jak najczęściej, najlepiej każdego dnia!

5. Chcę także szczególniej podziękować mojemu poprzednikowi, ks. bp. Bronisławowi Dembowskiemu, który jedenaście lat kierował Kościołem Włocławskim. A skoro tu ks. biskupa Bronisława wspominam, to muszę dodać, że 24 sierpnia, o godz. 11.00 w naszej Katedrze będziemy świętować 50-lecie kapłaństwa Księdza Biskupa. Zaprosiłem na tę uroczystość przedstawicieli Episkopatu Polski, a także księdza arcybiskupa Nuncjusza Apostolskiego, Józefa Kowalczyka. Miło mi także powiadomić, że homilię wygłosi ks. kard. Marian Jaworski, arcybiskup Lwowa, od lat zaprzyjaźniony z naszym Jubilatem. Także Was, Bracia i Siostry, zapraszam serdecznie do udziału w tych uroczystościach.

6. Wyrazy wdzięczności kieruję pod adresem księdza biskupa Stanisława Gębickiego, a także biskupa seniora Czesława Lewandowskiego, za ich gotowość do współpracy i cały dotychczasowy wkład w diecezjalną administrację. Wspominam ks. bpa Romana Andrzejewskiego, którego tak niespodziewanie Pan nasz odwołał od pełnienia biskupiej posługi. Dziękuję Kapitule Katedralnej, Wyższemu Seminarium Duchownemu z ks. Rektorem, Moderatorami i Profesorami, Alumnom, Pracownikom Kurii Biskupiej, Caritas Diecezjalnej i innym instytucjom Diecezji!

7. Dziwi Was może, Bracia i Siostry, że czekałem tak długo z opublikowaniem tego listu. Nie chciałem jednak pisać bez znajomości Diecezji: jeszcze się jej uczę i dopiero poznaję. Widzę jej ogromne sukcesy i osiągnięcia, choćby wiele wspaniale utrzymanych kościołów a także liczne nowe świątynie. Dowodzą one żywej wiary wiernych i solidnej pracy kapłanów. Siłą diecezji są także jej święci - zarówno ci dawni jak i ci z ostatnich dziesięcioleci. Ile winno nas nauczyć ich wymowne świadectwo!
Chciałbym podkreślić z radością solidną pracę wielu księży: niech nam nie odbierają obiektywnego sądu pojedyncze, choć bolesne sytuacje! Właśnie szacunek dla pracy księży kazał mi zacząć moje pasterskie drogi od odwiedzin u kapłanów starych i chorych, steranych pracą!

8. Ogromna jest rola w życiu religijnym diecezji zgromadzeń zakonnych, dlatego spotykałem się z Siostrami Karmelitankami, Siostrami Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, Siostrami Szarytkami i Orionistkami, byłem u Ojców Paulinów w Brdowie, Kamedułów w Bieniszewie, u Orionistów w Zduńskiej Woli; u księży Marianów w Licheniu. Cieszę się promieniowaniem modlitwy, kontemplacji i ewangelicznego świadectwa, którego źródłem są zakony.
Z radością przewodniczyłem liturgii neokatechumenalnej i uczestniczyłem w posiedzeniu przedstawicieli Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich; żywe i autentyczne utożsamienie się świeckich z Kościołem stanowi prawdziwą gwarancję Jego żywotności.
Z satysfakcją przyglądałem się Katolickiemu Gimnazjum i Liceum im. ks. Jana Długosza dostrzegając wiele dowodów jego prężności i rozwoju. Cieszyłem się wyświęcając, w bazylice katedralnej, 19 nowych kapłanów i 15 diakonów. Proszę Boga, by wzbudził wśród młodych księży ducha misyjnego, gdyż na pracę naszych księży czeka Ameryka Południowa, Afryka i tereny za wschodnimi granicami Polski. Powołania misyjne są znakiem Bożej łaski i właściwego rozumienia zadań Kościoła Powszechnego. Módlmy się o nie i wspierajmy z najgłębszym przekonaniem!
Miałem okazję, zapraszany przez księży Dziekanów i Proboszczów, spotykać się z duchowieństwem diecezji. Dziękuję za stworzenie mi takiej okazji; nie mam innego sposobu poznania moich Najbliższych Współpracowników!
Wszystkie moje wyjazdy do parafii uświadomiły mi raz jeszcze w jakie wspaniałe dziedzictwo wchodzę i jak ogromną pracę moich Poprzedników dziedziczę; "Bóg zapłać" im za to!

9. A jakie są szczególne kierunki pracy w diecezji?
W pewnym sensie są one zawsze takie same, bo w Kościele zawsze należy się troszczyć głównie o wierność samemu Jezusowi i Jego nauce; zawsze i niezmiennie chodzi o głoszenie Ewangelii, co przypomniał Jan Paweł II w Adhortacji "Ecclesia in Europa". Jednak zmieniające się warunki społeczno-ekonomiczne, kultura, kontekst czasów, wykreślają równocześnie ciągle nowe zadania.
Pomaga nam je odkrywać Ojciec Święty Jan Paweł II i dokumenty Stolicy Apostolskiej oraz nauczanie Episkopatu Polski. Wsłuchujmy się uważnie w te głosy! Kierują one nasz wysiłek w stronę najuboższych (raz jeszcze chciałbym tu uradować się pracą diecezjalnej Caritas!), bezrobotnych, zagubionych ofiarując im pomoc w zdobywaniu chleba powszedniego i szans na kształtowanie zdrowego, prawego sumienia.
Najwyższą troską i starannością należy otoczyć dzieci i młodzież, katechizację na wszystkich poziomach! Wydział Katechetyczny musi nieustannie ożywiać zapał katechetów i służyć im szeroko rozumianą pomocą!
Źródłem niepokoju - ale i nadziei - są chrześcijańskie rodziny. To ich duszpasterstwo należy uznać za jedną z najważniejszych trosk duszpasterzy. Nieprzypadkowo Jan Paweł II mówił o sobie, że jest "papieżem rodzin"! Najwyższą uwagą chcę otoczyć Wyższe Seminarium Duchowne naszej diecezji: jest to kuźnia i matecznik rodzącego się w rodzinie powołania. Każdemu wiernemu i kapłanowi przypominam obowiązek najgłębszej troski o diecezjalną uczelnię i to na wszelkich poziomach jej pracy.
W naszej pracy wpatrujmy się w przeszłość, by umieć rozwiązywać zadania, jakie niesie przyszłość! Niebawem obchodzić będziemy uroczystości związane z kultem Pięciu Braci Męczenników; zapowiem je osobnym, krótkim listem. Niech staną się nam okazją do budowania zdrowej więzi z Bogiem, Panem Czasu!

10. Bracia i Siostry!
Dziękując dziś Bogu, Stwórcy Wszechświata, dziękując Ojcu Świętemu, Braciom moim Biskupom i Kapłanom, chcę równocześnie powiedzieć o moim bólu i zakłopotaniu w związku z tymi moimi księżmi, którzy nie umieją stanąć na wysokości zadania i zawodzą nie tylko Bożą Rodzinę Kościoła, swojego Biskupa, ale przede wszystkim samego Boga. Nie potępiam ich; raczej modlę się za nich gorąco prosząc o ducha pokuty i nawrócenia, o zadośćuczynienie za dokonane zgorszenie czy krzywdy, które wyrządzili. Was wszystkich, świeckich i duchownych, proszę o to samo.

11. Trwają wakacje: czas wypoczynku i relaksu. Niech posłuży nam do umocnienia więzi z Bogiem; do odszukania ludzi, którzy być może czekają na znak naszej przyjaźni, pamięci i życzliwości.

Błogosławię Wam najserdeczniej, Bracia i Siostry, błogosławię waszym rodzinom i bliskim; waszej pracy, obowiązkom, zadaniom. Bóg, który jest naszym Ojcem, niech nas wszystkich strzeże; niech otoczy nas swoim miłosierdziem i za pośrednictwem patronów diecezji: św. Józefa, oraz błogosławionych Bogumiła i biskupa Michała, prowadzi nas drogami prawdy, sprawiedliwości i miłości! + Wiesław A. Mering
Biskup Włocławski

Włocławek, dnia 26 lipca 2003 r.