O funkcjonowaniu Ośrodka Wspierania Rodziny w Korytowie k. Choszczna wielokrotnie już informowaliśmy, ale w naszym cyklu chcemy skupić się na całościowym ukazaniu prowadzonych tutaj działań terapeutycznych, gdyż tak najkrócej charakteryzuje funkcjonowanie OWR ks. Sławomir Kokorzycki - proboszcz miejscowej parafii, a zarazem pomysłodawca i „dusza” całej inicjatywy.
Po przybyciu do Korytowa w 1995 r. dostrzegł on głęboką potrzebę szybkiego działania na rzecz poprawy bytu mieszkańców okolicznych miejscowości, zagubionych w nowej rzeczywistości, niepotrafiących wybrnąć z narastających problemów dnia codziennego. Z grupą oddanych sobie osób powołał więc w 1998 r. ośrodek, którego naczelnym zadaniem było służenie pomocą w zakresie działalności edukacyjnej dzieciom i młodzieży poprzez różnorodne działania socjalno-wychowawcze. Inspiracją do powołania ośrodka było zainicjowanie w byłym woj. gorzowskim programu wspierania działań na rzecz dzieci i młodzieży z terenów popegeerowskich. Do realizacji programu włączyli się: przedstawiciele Kuratorium Oświaty, Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej, Ośrodka Pomocy Społecznej z Choszczna, Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Choszcznie, SP w Korytowie i Biura Pracy. Korytowo zostało wybrane pilotażowo do realizacji tego przedsięwzięcia ze względu na złożoność istniejących tutaj problemów.
Diagnoza ks. Sławomira Kokorzyckiego jest niezwykle bogata i trafna, gdyż - według jego założeń - wszelkie poczynania na polu niesienia pomocy winny koncentrować się wokół kilku podstawowych zagadnień. Na pierwszym miejscu wymienia pracę nad rodzicami, nad wyzwoleniem ich z marazmu, w jaki popadli. Ważnym czynnikiem w tym procesie ma być zdobywanie dalszego wykształcenia i podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Ma to ogromne znaczenie wychowawcze, gdyż degradacja autorytetu niewykwalifikowanych rodziców wpływa na postawę dzieci, które ich wzorem również nie mają ambicji, by do czegoś godnego w życiu dojść własnym uporem i wytężoną pracą intelektualną. Jedyną skuteczną metodą wyjścia z tej zapaści jest, zdaniem ks. Sławomira, zapewnienie takim rodzinom niezbędnego minimum socjalnego, obejmującego dostępność opieki medycznej, pomoc w kwestiach formalno-prawnych oraz problem kształcenia i wychowywania dzieci. Konieczna staje się także szeroko rozumiana terapia, w której ogromną rolę do spełnienia mają świetlice środowiskowo-socjoterapeutyczne. Młode pokolenie zagrożone patologiami społecznymi powinno spędzać w nich jak najwięcej mądrze zorganizowanego czasu. W świetlicach dzieci i młodzież nabierają przekonania o wartości dalszego kształcenia, a poza tym poprzez różnorakie mechanizmy wychowawcze rozwijają swój horyzont myślowy, uczestnicząc w zajęciach rozwijających talent muzyczny, plastyczny, artystyczny, sportowy, a także ucząc się języków obcych. Ostatnim zaś czynnikiem warunkującym choć w małym stopniu poprawę codziennej egzystencji jest zintegrowanie działań wszystkich instytucji odpowiedzialnych za poziom życia w środowiskach wiejskich. Wielką rolę do spełnienia mają tutaj lokalne samorządy, urzędy pracy, ośrodki pomocy społecznej, Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie, stowarzyszenia, fundacje, parafie i Caritas. Korytowski ośrodek pokazuje, że przy zaangażowaniu wielu środowisk sukces jest możliwy. W ramach merytorycznej działalności w OWR organizowane są: bezpłatne dożywianie (ok. 100 porcji dziennie), zajęcia świetlicowe (codziennie od godz. 12.00 do 18.00), wypoczynek w formie półkolonii w wakacje i ferie, poradnictwo prawne (dwa razy w miesiącu), wypożyczalnia sprzętu rehailitacyjnego oraz wydawanie bezpłatnych leków, dyżur lekarza (dwa razy w tygodniu) w ramach NFZ, dyżury pracownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Choszcznie, kolonie, obozy i rekolekcje na bazie 30-miejscowego domu. Na terenie ośrodka działa także magazyn odzieży używanej, w którym odpłatność za korzystanie jest niezwykle symboliczna. Pomieszczenia ośrodka zostały wyremontowane i przystosowane do działalności dzięki pomocy ówczesnej AWRSP. W ośrodku działa świetlica socjoterapeutyczna, z której korzysta duża grupa miejscowych dzieci, odrabiając lekcje, uczestnicząc w kołach zainteresowań i innych formach aktywnego odpoczynku. Istotnym czynnikiem integracji z całą społecznością jest współpraca z lokalnymi stowarzyszeniami, a szczególnie Kołem Gospodyń Wiejskich, OSP czy Radą Sołecką, choć pewnie można w tych relacjach wiele jeszcze udoskonalić dla wspólnego dobra.
Jak podkreśla ks. Sławomir, bolączką pracy ośrodka jest ciągła niepewność finansowa, która stawia pod znakiem zapytania możliwość dalszego rozwoju i wprowadzenia nowych form działalności. Ks. Kokorzycki dokonuje cudów, aby osoby troszczące się o wizerunek ośrodka mogły na co dzień wykonywać swoje zadania. Jednak jego kapłański zapał i pomysłowość oraz uniwersalność w dochodzeniu do ostatecznych rozwiązań budzi nieskrywany podziw. Mimo wszystkich braków i niedostatków grono osób zjednoczonych wokół idei OWR czyni wszystko, by wyjść naprzeciw potrzebom wychowawczym dzieci i we współpracy z miejscową szkołą podstawową godnie wypełnia tę misję. Radość i satysfakcję przynosi świadomość, że dzieci chętnie uczestniczą w zajęciach, szybko się uczą dobrych wartości i wnoszą dużo pozytywnego optymizmu w codzienność ośrodka.
Przykład Korytowa jest swoistym ewenementem na skalę krajową, ale to właśnie takie ośrodki i taka postawa wielu oddanych dzieciom ludzi może budzić nadzieję, że w środowiskach wiejskich dokona się odrodzenie zdrowych postaw, które przyniosą wymierne, szlachetne efekty w niedalekiej przyszłości. Warto więc, aby i inne środowiska wzięły przykład z tego, co było możliwe do zrealizowania w Korytowie.