Przygotowanie darów ma potrójne znaczenie: po pierwsze jest czynnością praktyczną (przyniesienie darów koniecznych do sprawowania Eucharystii); po drugie ma znaczenie społeczne (przynoszone dary maja służyć wspólnocie Kościoła, szczególnie ubogim); na koniec wreszcie wyraża wewnętrzną postawę człowieka, postawę gotowości do złożenia daru - ofiary.
Materią Eucharystii, czyli tym, co jest konieczne do sprawowania tego sakramentu są: chleb niekwaszony, wino (czerwone lub białe) oraz woda, którą miesza się z winem¹.
O społecznym wymiarze przynoszenia darów mówi Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego: „Pożądane jest także przynoszenie przez wiernych lub zbieranie w kościele pieniędzy albo innych darów przeznaczonych na potrzeby ubogich lub kościoła; składa się je w odpowiednim miejscu obok stołu eucharystycznego” (nr 73). Ta funkcja składania darów znana była od początków istnienia Kościoła i była pierwszym znakiem troski wierzących o Kościół i o ubogich².
Wymiar duchowy tego momentu Mszy św. łączy się z przytoczonymi na początku słowami św. Pawła. Nasz udział w Eucharystii nie może być udziałem biernym, nie wystarczy też ograniczyć się do wymiaru materialnego. Uczestnicząc we Mszy św., musimy naśladować Chrystusa, czyli oddać na ofiarę to, co mamy najcenniejszego: samych siebie, nasze życie, codzienność, pracę, miłość, problemy i cierpienia. Jednym słowem to wszystko, co nas stanowi, czym jesteśmy. Warto, zatem, idąc na Mszę św., lub modląc się przed jej rozpoczęciem, uświadomić sobie, co możemy ofiarować Bogu, jaki dar mogę dziś złożyć na ołtarzu, co najbardziej wypełnia moje serce i moje myśli.

¹ Mieszanie wody z winem wg św. Cypriana jest znakiem włączenia się wierzących w Chrystusa, natomiast w średniowieczu przypisywano temu znakowi jedność Chrystusa i Kościoła. Nawiązywano również do krwi i wody, które wypłynęły z przebitego włócznią boku Chrystusa.
² Warto uświadomić sobie, że ofiary składane przez nas w czasie Mszy św. (czy to tzw. stypendium mszalne, towarzyszące intencji, czy kolekta zbierana w czasie Mszy św.) są jedną z możliwych odpowiedzi na piąte przykazanie kościelne: troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.