Krok po kroku

Liturgia święceń kapłańskich rozpoczęła się po Ewangelii. Kandydaci zostali imiennie wywołani, a następnie bp Śmigielski spytał przełożonych, czy są godni święceń. Po zapewnieniu, że tak jest, Ksiądz Biskup ogłosił ich wybór. Ten rytuał pochodzi jeszcze z dawnego zwyczaju wybierania kapłana przez daną wspólnotę. W naszych czasach parafie nie głosują, kto ma zostać wyświęcony, ale ten obrzęd uświadamia nam, że kandydaci są spośród nas i dla nas oraz że jesteśmy odpowiedzialni za ich przygotowanie i posługę. Po homilii kandydaci, odpowiadając na pytania Księdza Biskupa, wyrazili wobec całej wspólnoty wolę wypełniania obowiązków kapłańskich. Po tym dialogu każdy z kandydatów podszedł do Biskupa Ordynariusza i, wkładając swoje złożone dłonie w jego dłonie, ślubował mu posłuszeństwo. Następnie rozpoczął się śpiew Litanii do Wszystkich Świętych, w czasie której kandydaci leżeli krzyżem. Po Litanii Ksiądz Biskup dokonał najważniejszego znaku w trakcie całej Liturgii - włożył ręce na głowę każdego z kandydatów. Gest ten już w czasach Apostołów oznaczał udzielanie Ducha Świętego i przekazanie władzy kapłańskiej. Na znak jedności włożenia rąk dokonali wszyscy obecni kapłani. Następnie Ksiądz Biskup odśpiewał modlitwę konsekracyjną, której najistotniejszym fragmentem są słowa: „Użycz, prosimy, Panie, wszechmogący Ojcze, tym sługom godności prezbiteratu, odnów w nich Ducha Świętości od Ciebie, Boże, otrzymanego”. Od tego momentu diakoni zostali już kapłanami. Po modlitwie konsekracyjnej nastąpiło wprowadzenie nowych kapłanów w ich obowiązki. Po pierwsze, neoprezbiterzy ubrali się w szaty kapłańskie. Następnie podeszli do Księdza Biskupa, który namaścił ich ręce olejem - znakiem darów Ducha Świętego. Po namaszczeniu otrzymali patenę z chlebem i kielich z winem i wodą, ponieważ za moment, wspólnie z Biskupem, odprawili pierwszą w życiu Mszę św. Na zakończenie Liturgii sakramentu Biskup Sosnowiecki udzielił każdemu neoprezbiterowi pocałunku pokoju, co uczynili także obecni kapłani.

Powołanie nie zawód

Kapłaństwo to nie zawód, lecz powołanie, a ksiądz, który jest wierny wskazaniom Chrystusa, nie jest urzędnikiem, lecz duchowym ojcem i przyjacielem. Kapłan pozostaje do dyspozycji wszystkich ludzi, których spotyka. Rezygnuje z założenia własnej rodziny właśnie dlatego, aby łatwiej mu było traktować każdego człowieka jak swojego krewnego. „Z naszego odniesienia do Eucharystii wynika bardzo wymagający charakter sakralny naszego życia. Świętość powinna być widoczna w całym stylu życia, a szczególnie w sposobie celebrowania Liturgii” - nauczał bp Adam Śmigielski SDB.
Podstawowym zadaniem kapłana jest wspieranie wiernych, a przede wszystkim rodzin, by były trwałe i szczęśliwe, gdyż to właśnie rodzina w największym stopniu decyduje o obliczu tej ziemi. Stwarza bowiem optymalne warunki, by nowy człowiek mógł przyjść na świat, by mógł odkryć swoją tajemnicę, by nauczył się kochać i by włączył się w historię Zbawienia. Ksiądz wierny powołaniu to ktoś, kto komunikuje prawdę i miłość. To duchowy rodzic. „A ojcostwo duchowe to pomaganie człowiekowi, by narodził się on dla swego człowieczeństwa, czyli by stał się w pełni człowiekiem, tym kimś jedynym na tej ziemi, kto potrafi myśleć i kochać i kto jest powołany do przyjaźni z Bogiem, świętości i zbawienia. Tak czynił Ojciec Święty Jan Paweł II. A czynił to dlatego, gdyż był ukierunkowany eucharystycznie. I w Eucharystii i modlitwie znajdował siły” - tłumaczył Biskup Ordynariusz.
- Ludzie mają prawo - przekonywał bp Śmigielski - zwracać się do kapłanów w nadziei, że zobaczą w nich Chrystusa. Szczególnie potrzebują tego ludzie młodzi, których Chrystus nie przestaje wzywać. Niektórym z nich proponuje, by całkowicie oddali się dla sprawy królestwa Bożego. Dlatego prośmy Ducha Świętego, aby udzielił nam swoich darów, byśmy zrozumieli, czym jest dar kapłaństwa i jak Duchem Bożym ożywiać innych” - mówił Kaznodzieja.

Kapłańskie credo

Jednym z najbardziej przejmujących momentów Liturgii święceń jest wprowadzenie w istotę tajemnicy kapłaństwa. Czyni to zawsze Ksiądz Biskup, a słowa przez niego wypowiadane są kapłańskim credo: „Głoście Słowo Boże, które z radością przyjęliście, rozważajcie prawo Boże, wierzcie w to, co przeczytacie, nauczajcie tego, w co uwierzycie i pełnijcie to, czego innych będziecie nauczać. Niech wasza nauka będzie pokarmem dla ludu Bożego. Niech świętość waszego życia stanie się źródłem radości dla wyznawców Chrystusa. W ten sposób słowem i przykładem będziecie budować Dom Boży, tj. Kościół. Mocą Chrystusa będziecie również pełnić urząd posługi uświęcenia, za waszym bowiem pośrednictwem duchowa ofiara wiernych zostanie udoskonalona przez włączenie w Chrystusową ofiarę, którą będziecie składać własnymi rękami w sposób bezkrwawy i sakramentalny. Rozważajcie zatem, co czynicie, naśladujcie to, czego dokonujecie, a sprawując sakramentalną Ofiarę Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego, starajcie się wyniszczać wszelkie wady i rozwijać nowe życie. Przez chrzest będziecie włączać wiernych do ludu Bożego, w sakramencie pokuty odpuszczać grzechy w imieniu Chrystusa i Kościoła, będziecie umacniać chorych, namaszczając ich świętym olejem. Będziecie sprawować święte obrzędy i w różnych porach dnia składać Bogu uwielbienia, dziękczynienia i prośby nie tylko za lud Boży, lecz także za cały świat. Czyniąc to wszystko, pamiętajcie, że zostaliście wzięci z ludu i dla ludzi ustanowieni, aby im pomagać w dążeniu do Boga. Z nieustanną radością i prawdziwą miłością pełnijcie urząd Chrystusa Kapłana, nie szukając korzyści własnej, lecz Jego chwały. Bądźcie też, drodzy synowie, złączeni z biskupem i jemu oddani. Starajcie się włączyć wiernych w jedną rodzinę, aby przez Chrystusa, w Duchu Świętym mogli doprowadzić ich do Ojca. Miejcie zawsze przed oczyma przykład Dobrego Pasterza, który przyszedł nie po to, aby mu służono, ale służyć oraz szukać i zbawiać to, co zginęło”.