Władysław Jędruszuk urodził się 19 listopada 1918 r. we wsi Lipno jako syn Łukasza Jędruszuka i Elżbiety z domu Kazimierczuk. Rodzice byli głęboko religijni, wprowadzali swoje dzieci w krąg modlitwy rodzinnej, żywej wiary i życia w wierności Bożym przykazaniom. W 1925 r. Władysław zaczął uczęszczać do publicznej szkoły powszechnej w Lipnie. Jako uczeń wyróżniał się pilnością i zdolnościami. We wrześniu 1929 r. rozpoczął naukę w 8-letnim Gimnazjum Państwowym w Drohiczynie. Przez lata szkolne był ministrantem, a harcerstwo, ideały służby i braterstwa oraz Sodalicja Mariańska kształtowały charakter przyszłego biskupa. Będąc w gimnazjum, Władysław uświadomił sobie, że nigdzie nie będzie mógł tak całkowicie służyć Bogu i Polsce jak w kapłaństwie.
Na wyborze przez Władysława dalszej drogi zaważyła przede wszystkim postać bp. Zygmunta Łozińskiego. Żywa legenda tego wielkiego Pasterza na wschodnich rubieżach przekazywana była z ust do ust. Dlatego też Władysław bez wahania zdecydował się w 1937 r. złożyć podanie do Wyższego Seminarium Duchownego im. św. Tomasza w Pińsku. Czas w Seminarium był czasem wojny, który zmusił Władysława do kontynuowania dalszej nauki w Seminarium pallotyńskim w Wadowicach-Kopcu. Od 13 maja 1943 r. został kapelanem bp. Kazimierza Bukraby. Po wybuchu powstania warszawskiego ksiądz Władysław stanął w szeregach walczących jako kapelan. W tym czasie spowiadał całymi godzinami, odprawiał nabożeństwa dla wojska. Po śmierci bp. K. Bukraby w maju 1946 r. ks. Władysław Jędruszuk przeniósł się do Świdra, bliżej Warszawy, by tam równolegle z zajęciami prefekta młodzieży kontynuować studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. 28 października 1952 r. ksiądz Władysław został profesorem liturgiki w Wyższym Seminarium Duchownym w Drohiczynie.
Ojciec Święty Jan XXIII 19 listopada 1962 r. mianował ks. prał. Wł. Jędruszuka biskupem tytularnym Klizmy i pomocniczym biskupem diecezji pińskiej. Za biskupią dewizę wybrał słowa, którymi Pan Jezus określił siebie: Via, Veritas, Vita. Uroczystość konsekracji odbyła się 23 czerwca 1963 r. Ks. Władysław Jędruszuk swoje biskupie posługiwanie rozpoczął u boku ciężko chorego administratora diecezji - ks. inf. Michała Krzywickiego. Ta posługa była trudną szkołą cierpliwości, pokory, dyskrecji i dyspozycyjności. Bp Władysław Jędruszuk usilnie zabiegał o to, aby zawsze pozostawać w cieniu ówczesnego rządcy diecezji. Nadal, gdy zachodziła potrzeba, pełnił funkcję kierowcy, mechanika, nosił bagaże administratora, jako notariusz załatwiał najzwyklejsze sprawy w Kurii Diecezjalnej. Po śmierci ks. inf. Michała Krzywickiego papież Paweł VI 23 stycznia 1967 r. mianował Biskupa Władysława administratorem apostolskim diecezji pińskiej.
Bp Jędruszuk zarządzał Kościołem poprzez listy duszpasterskie, dekrety, komunikaty i zarządzenia. Sprawdzał stan Kościoła przez wizytacje. Troszczył się o rozwój sieci parafialnej, inicjując budowę kościołów, kaplic i salek katechetycznych. Biskup Władysław w swojej działalności kierował się dwiema racjami - duchem Ewangelii i troską o rozwój Kościoła lokalnego. Rozwijał i tworzył urzędy diecezjalne, które - jak twierdził - były niezbędne do należytego kierowania Kościołem diecezjalnym. W czerwcu 1991 r. na błoniach pod Białymstokiem Ojciec Święty Jan Paweł II proklamował utworzenie diecezji drohiczyńskiej. Pierwszym biskupem drohiczyńskim został bp Władysław Jędruszuk. 25 marca 1992 r. obszar diecezji został powiększony o część diecezji siedleckiej. W posłudze biskupiej wspierał go biskup pomocniczy Jan Chrapek.
Niestrudzoną posługę biskupią w diecezji drohiczyńskiej przerwała niespodziewana choroba. Biskup Władysław odszedł do Pana 25 maja 1994 r. w szpitalu w Sokołowie Podlaskim. Został pochowany w podziemiach katedry drohiczyńskiej.
Działalność administratora w czasach komunistycznych była związana z różnego rodzaju trudnościami. Swoją posługę sprawował z wielką prostotą i bezpośredniością. Miał ojcowskie, chociaż bardzo wymagające podejście do kapłanów i wiernych. Jak wynika ze wspomnień świadków życia Biskupa Władysława wstawał on bardzo wcześnie, ok. godz. 4.00 nad ranem. Na spoczynek udawał się zwykle późno. Długie godziny spędzał w biskupiej kaplicy na rozmowie z Chrystusem Panem. Jako sługa wierny i gorliwy usilnie zabiegał o to, by cały lud Boży jego diecezji dążył do Chrystusa śladami Maryi. Kard. Gulbinowicz wspomina Biskupa Władysława jako wzór biskupa katolickiego, który wiele wymagał od siebie, od kapłanów i od wiernych. Był ascetą w dobrym tego słowa znaczeniu. Styl jego życia był prosty i ubogi. Nie szukał wygód ani luksusu, o czym świadczyło m.in. jego mieszkanie.