Zwieńczeniem Kongresu była uroczysta Msza św., sprawowana pod przewodnictwem abp. Józefa Życińskiego z udziałem wielu księży, przedstawicieli katolickich stowarzyszeń i wspólnot, sióstr zakonnych, kolejarzy, dzieci pierwszokomunijnych, młodzieży i licznie przybyłych wiernych. We wprowadzeniu do Mszy św. proboszcz parafii - ks. kan. Janusz Bogdański przypomniał podstawowe założenia duszpasterskie i poszczególne etapy kończącego się Kongresu Eucharystycznego. W homilii Ksiądz Arcybiskup ukazał tajemnicę Bożej miłości, wyrażonej w milczącej Eucharystii i w Sercu Jezusa przebitym na krzyżu. Przypomniał, że człowiek bez Chrystusa nie może sam siebie zrozumieć, a usuwając Boga ze swego życia, popada nieuchronnie w chorobę sierocą, odczuwając brak podstawowej miłości potrzebnej do rozwoju osobowości. Przesłaniając miłość Bożą pseudowartościami, człowiek może przeżywać jedynie fałszywą radość ze złudzeń, tracąc właściwe poczucie sensu i żyjąc na skraju rozpaczy. Dlatego chrześcijanie muszą wciąż powracać do tajemnicy Wieczernika, do Eucharystii, w której mogą odnaleźć moc łaski w godzinie niepokoju i zwątpienia. Ksiądz Arcybiskup zachęcił do umiejętnego wyzwalania się z jarzma katastroficznych wiadomości, które powodują w człowieku poczucie bezradności i bezsilności wobec zła. Chrześcijańska nadzieja ma źródło w miłości Boga, który przemawia również w milczeniu Eucharystii. Metropolita Lubelski wezwał wiernych, aby owocem przeżywanego Kongresu była społeczna solidarność z tymi, którzy w naszej ojczyźnie czują się osamotnieni, oszukani i ekonomicznie wyzyskiwani.
Celebrację eucharystyczną poprzedził znakomity wykład ks. prof. Jerzego Szymika z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, zatytułowany Msza św. jako ofiara. Prelegent przypomniał o dwóch istotnych wymiarach Eucharystii, jakimi są uczta i ofiara. W kontekście błędnego rozumienia samego pojęcia ofiary i negowania jej wartości należy ukazywać konsekwentnie głęboki sens Mszy św. pojętej jako Ofiara Chrystusa i Kościoła. W referacie Ksiądz Profesor najpierw przedstawił trzy najważniejsze dokumenty Kościoła, dotyczące omawianej problematyki: dogmatyczne orzeczenie Soboru Trydenckiego z 1562 r., encyklikę papieża Piusa II Mediator Dei z 1947 r. oraz stosowne fragmenty Katechizmu Kościoła Katolickiego z 1992 r. Wszystkie te dokumenty podkreślały fakt, że Eucharystia jest prawdziwą ofiarą, ponieważ w sposób bezkrwawy uobecnia krwawą ofiarę złożoną przez Chrystusa na krzyżu. W tej ofierze uczestniczy również Kościół, który jest Mistycznym Ciałem Chrystusa. W drugiej części wystąpienia Prelegent uzasadniał, że istota ofiary Chrystusa nie polega na tym, aby zaspokoić bezwzględne żądania Boga Ojca. Należy ukazywać prawdziwie chrześcijański obraz Ojca, który jest miłością. Sens ofiary Chrystusa, Jego bólu i męki kryje się w najwyższym sposobie wyrażenia miłości, która zbawia. Ofiara Kościoła dokonuje się mocą wszczepienia w Chrystusa będącego winnym krzewem i jest w swej istocie włączeniem ludzi przez Boga we własne zbawcze działanie. Spożywanie przez ludzi ofiary Chrystusa jest jej ważną częścią składową. Przywołując myśl teologa Hansa Ursa von Balthasara, ks. prof. Szymik wyjaśnił, że współofiarowanie się z Chrystusem wyraża się w dawaniu siebie samego Bogu Ojcu w absolutnym zaufaniu i wolności. Bóg pragnie człowieka, jego miłości i ofiary serca. W końcowej części referatu Ksiądz Profesor, odwołując się do nauczania Jana Pawła II, zaproponował, by kontemplować Chrystusa w adoracji eucharystycznej, składać dziękczynienie na wzór Chrystusa ukrzyżowanego, ucząc się postawy ofiarniczej oraz oprzeć - jak umiłowany uczeń - głowę na piersi Jezusa, znajdując w Nim źródło i nieustanną inspirację do miłości, która jest wolna od lęku.
Uczestnicząc w kongresowych Eucharystiach i procesjach, otwieraliśmy nasze serca na tchnienie Ducha prawdziwej mądrości w poszukiwaniu własnych dróg prowadzących do świętości. W atmosferze Wieczernika odkrywaliśmy, że mocą Kościoła jest milczący Chrystus w tajemnicy Eucharystii, która kryje w sobie wezwanie do realizacji programu międzyludzkiej solidarności, wyrażonej w trosce o najbiedniejszych, pokrzywdzonych i odrzuconych. Chrystusowa miłość ofiarowana w darze Eucharystii powinna znaleźć swoje przedłużenie w postawie służby i miłosierdzia okazanego tym, których ciężary codziennego dnia skutecznie pozbawiły nadziei. W perspektywie przeżywanego w tym roku jubileuszu 200-lecia diecezji lubelskiej mogliśmy przywołać w kongresowych dniach postacie wspaniałych kapłanów i świeckich, którzy potrafili łączyć żywą wiarę z odważnym zaangażowaniem w tworzenie chrześcijańskiej kultury w środowisku swojego życia i pracy. W poczuciu głębokiej wdzięczności za życie i posługę Ojca Świętego Jana Pawła II staraliśmy się przyjąć na nowo jego duchowe dziedzictwo, ukazujące piękno ewangelicznego posłannictwa i odpowiedzialność za kształt naszego życia społecznego. Modlitewna wspólnota Kongresu zapewne znajdzie swe przedłużenie w działalności ruchów i stowarzyszeń katolickich przy parafiach, w których codziennie odkrywamy piękny dar Eucharystii, nieustannie niosący światu chrześcijańskie przesłanie prawdziwej nadziei i wolności.