Agnieszka Bugała: - Kiedy Ksiądz poznał ks. „Wujka”?

Ks. Andrzej Dziełak: - Pierwsze moje spotkanie z ks. Aleksandrem Zienkiewiczem miało miejsce w 1964 r. Przyszedłem do Seminarium wrocławskiego po maturze, a ks. Zienkiewicz miał wówczas zajęcia z języka polskiego z klerykami I-go roku. Tam nas ćwiczył w pięknej polszczyźnie, pomagał udoskonalić ortografię, pisownię i wymowę.

- To była homiletyka?

- Nie, to był po prostu język polski. Później, jako klerycy seminarium, mogliśmy uczestniczyć w spotkaniach DA, na które ks. Zienkiewicz zapraszał seminaryjnych wykładowców. Tam go widywałem, obleganego chmarą studentów. Miałem to szczęście, że w 1980 r. zostałem jego współpracownikiem w DA „Pod Czwórką” i trwało to do 1990 r. Był to czas szczególny, nie tylko w historii Wrocławia, ale też całej naszej Ojczyzny - czas „Solidarności”, czas stanu wojennego.

- Księże, w jaki sposób najlepiej patrzeć na osobę ks. Zienkiewicza? O czym trzeba pamiętać, aby dostrzec jego osobę we właściwym świetle?

- Odpowiem tak. Patrząc na każdego człowieka trzeba pamiętać o tym, co go ukształtowało, bo człowiek przecież nie bierze się znikąd. Teraz jest dobra okazja, by zobaczyć w takim historycznym kontekście osobę ks. Zienkiewicza, przypada bowiem 60. rocznica utworzenia polskiej administracji kościelnej na Ziemiach Odzyskanych, a z tym jubileuszowym wydarzeniem łączy się historia poszczególnych jednostek, które na te ziemie dotarły z Kresów, z ziemi lwowskiej. Byli też z diecezji pińskiej, z Nowogórdczyzny - jak Ksiądz Aleksander. Ci Polacy przywozili ze sobą trochę majątku materialnego, chociaż w odniesieniu do ks. Zienkiewicza nie wiemy, co przywiózł z rzeczy osobistych, bo majątku przez całe życie nie miał. Wiemy, że z rzeczy materialnych przywiózł jedną bezcenną perłę - księgę metrykalną z wpisem chrztu Adama Mickiewicza, którą złożył w Bibliotece Jasnogórskiej.

- Pewnie narażał życie, aby ten skarb przechować i przywieźć…

- Tak, to niezwykle ważne, ale oprócz tego przywiózł ze sobą to, co mogliśmy poznawać, nie wiedząc o tym - bogactwo wiary wyniesionej z licznej rodziny, umiłowanie literatury, poezji, zamiłowanie do twórczości Mickiewicza, z tym połączony duch patriotyzmu, który wciąż się przewijał w jego pracy duszpasterskiej, towarzyszył tej wierze. Ducha harcerstwa i zamiłowanie do pracy z młodym pokoleniem - to wyposażenie, które stamtąd przywiózł - duchowe i najcenniejsze.

- Przez wszystkie lata ks. Zienkiewicz, mimo braku czasu, wiele pisał. Pozostawił notatki, zapiski homilii, artykuły. Po jego śmierci te materiały ocalono i uporządkowano z niezwykłą starannością. W tej chwili istnieje już elektroniczne archiwum, efekt mozolnej pracy…

- Tak, głównie wychowanków, zafascynowanych jego osobą, jego kapłańską pracą, jego poświęceniem dla młodych. Z tego doświadczenia, które ze sobą przywiózł, a o którym nie opowiadał, teraz dopiero człowiek wyłuskuje prawdę o nim. Prawdę o człowieku, którego okres wczesnej pracy kapłańskiej przypadł na czas II wojny. Jak w tym czasie mogło się kapłaństwo ukształtować? Jak przetrwać? Trzeba na ten kontekst historyczny patrzeć, żeby ks. Zienkiewicza zrozumieć. To, co przeżył na Kresach, na Nowogródczyźnie, to ze sobą przywiózł - łącznie ze śmiercią sióstr nazaretanek. I to wszystko w tym zgromadzonym materiale można znaleźć.

- Czy coś Księdza szczególnie w tych notatkach zadziwiło?

- Gdy zaczynał pracę na Dolnym Śląsku jako katecheta w Sycowie, to wśród materiałów, które stanowiły dla niego kanon pracy katechetycznej znalazł się też tekst św. Pawła „Nie daj się zwyciężyć złu, lecz zło dobrem zwyciężaj”. I to wybrał jako myśl przewodnią pracy wewnętrznej młodzieży już w 1947 r.! Po doświadczeniach, gdzie zaznał zarówno nienawiści, jak i poniżenia człowieka przez dwa totalitaryzmy - hitlerowski i sowiecki. Wymowne, prawda?

- Minęło wiele lat a na „Wujkowe” ślady wciąż natrafiają nowe pokolenia. Fenomen osoby?

- To, co posiał w sercach młodych ludzi tak licznych, rozrzuconych po całym świecie, wciąż prowokuje nas do postawienia pytania: Co stanowiło wielkość tego człowieka? I tu przede wszystkim jawi się bardzo żywa wiara, której towarzyszy świadectwo życia. To jest świadek Ewangelii, którą głosił z pogodą, z zaufaniem do człowieka. Do niego mógł każdy przyjść - i przychodzili, o każdym czasie. I to zarówno w czasie normalnej pracy - jeśli normalną można nazwać pracę duszpasterza akademickiego w czasie wojującego ateizmu. Służył nie tylko radą, ale też konkretną pomocą materialną. Pomagał studentom - świadczą o tym ci, którzy się z nim zetknęli. Towarzyszył tym młodym na dobre i na złe. Myślę, że nade wszystko jako świadek - nie tylko minionego czasu, ale świadek nieprzemijających wartości ewangelicznych, wiary w Pana Boga, w Chrystusa i bardzo na serio traktowanego kapłaństwa - służebnego.

- Dziękuję Księdzu za rozmowę.