Benedykt XII (1334-1342) Francuski cysters Jacques Fournier do historii przeszedł jako asceta i legalista. Po wyborze na papieża snuł plany przeniesienia Stolicy Apostolskiej z Awinionu do Rzymu. Niestety, różne ważne dla Kościoła sprawy spowodowały, że jego plany pozostały jedynie w sferze marzeń i pobożnych życzeń. Współcześni oskarżali go (m. in. Francesco Petrarka) o nieczułość serca, upór, zawziętość, zachłanność a nawet skłonność do nadużywania napojów wyskokowych. W rzeczywistości Benedykt XII prowadził życie prostego mnicha cysterskiego. O jego prostocie w ubiorze świadczył fakt, że nawet po wyborze na papieża chodził w cysterskim habicie. Jako dawny mnich zalecał przywrócenie pierwotnej gorliwości i surowości w przestrzeganiu obserwy zakonnej. Sam w tym względzie dawał przykład ascetycznego trybu życia. Odznaczał się nadzwyczajną surowością obyczajów i niespotykaną pobożnością.
Wolny był od wszelkiego nepotyzmu. Podjął się reformy dworu i kancelarii papieskiej. Dla podniesienia religijności wśród zakonnego duchowieństwa wydał szereg konstytucji, które miały przyczynić się do odnowy ducha zakonnego wśród benedyktynów, cystersów, franciszkanów i kanoników regularnych. Dbał także o przestrzeganie norm kościelnych w nadawaniu odpustów i przyznawaniu dyspens. Jemu to przypisuje się utworzenie watykańskiego urzędu zwanego Rotą Rzymską. Z jego to inicjatywy zaczęto przeprowadzać badania kandydatów do stanu duchownego na stanowiska kościelne.
Benedykt XII wszedł w nasze dzieje narodowe przez wysłanie do Warszawy w roku 1338 dwóch legatów papieskich. W toczącym się sporze sądowym między Polską a Zakonem Krzyżackim reprezentowali oni sprawę ziem zagarniętych przez Krzyżaków w Polsce. Obaj legaci poparli roszczenia terytorialne Polski.

Benedykt XIII (1725-1730) zwany „duszpasterzem”. Pochodził z zamożnej i wpływowej rodziny Orsinich z Gravina k. Bari. Na papieża wybrało go kolegium kardynalskie po 9 tygodniach jego trwania. Przez całe swoje życie prowadził żywot prostego mnicha. Po wyborze na papieża żył bardzo skromnie. Mieszkał w pomieszczeniu przypominającym celę klasztorną. Unikał wspaniałych apartamentów pałacu papieskiego.
Zdecydowanie krytykował kardynałów za ich ekstrawagancki sposób noszenia się i nadmiernie wyszukane wierzchnie szaty. Negatywnie był nastawiony do szybko postępującego procesu laicyzacji niższego duchowieństwa. Ostro piętnował tych duchownych, którzy nie przestrzegali obowiązującego ich celibatu. Dla uniknięcia wszelkich nadużyć finansowych zabronił grania w loterię na całym obszarze państwa kościelnego.
Sprawą, którą Benedykt XIII żywo interesował się od pierwszych dni swego pontyfikatu, było duszpasterstwo. W tym celu od początków sprawowania Urzędu Nauczycielskiego w roku 1725 zwołał na Lateranie w Rzymie prowincjalny synod. Z jego polecenia zostały opublikowane najważniejsze postanowienia synodu. Nie szczędził żadnego trudu w podejmowaniu różnych inicjatyw duszpasterskich. Jedną z nich były wizytacje kanoniczne na obszarze archidiecezji Beneventu w latach 1727-1729.
Benedykt XIII wiele godzin poświęcał na sprawowanie sakramentów, odwiedzanie w domach mieszkańców Wiecznego Miasta oraz konsekrowanie nowo wzniesionych świątyń na terenie Rzymu. Sprawom liturgii Benedykt XIII poświęcił dzieło zatytułowane Opera liturgica. Odnowie życia liturgicznego w kościele miały służyć przeprowadzone przez niego w 1726 r. kanonizacje: św. Jana od Krzyża, karmelity bosego, dwóch młodych jezuitów: Alojzego Gonzagi i Stanisława Kostki i Jana Nepomucena, kapelana żony cesarza Wacława IV.

Benedykt XIV (1740-1758) - mąż nauki. Przed wyborem na Stolicę Piotrową Prosper Lambertini był sekretarzem Kongregacji Soborów. Odznaczał się niezwykłą pobożnością, niespotykaną pracowitością i tolerancją w drobnych sprawach, w fundamentalnych dla Kościoła kanonach był nieprzejednany. Dla zachowania depozytu wiary nie wahał się potępić purytańskiego ruchu religijnego głoszonego przez francuskiego biskupa Korneliusza Janssena (1585 - 1638) tzw. janssenizmu. Podobnie jak jego poprzednik na stolicy Piotrowej, Klemens XII, ponownie ekskomunikował w roku 1751 groźną dla Kościoła libertyńską podziemną organizację - masonerię. Był gorącym zwolennikiem modyfikacji w zakresie praktyk liturgiczno-duszpasterskich. Powołał do życia dla podjęcia prac nad unowocześnieniem tekstów brewiarzowych. Za jego pontyfikatu opublikowano zmodyfikowane martyrologium. Jemu to przypisuje się utworzenie urzędu, obrońcy węzła małżeńskiego. Z jego inicjatywy została przeprowadzona kodyfikacja prawa kanonicznego dla Kościołów wschodnich.
W sposób negatywny wypowiadał się przeciwko praktykowaniu lichwy i powszechnie stosowanym warunkom lichwiarskim przy udzielaniu pożyczek.
Benedykt XIV potrafił umiejętnie łączyć głęboką religijność z gruntownym i wszechstronnym wykształceniem. Idąc z duchem czasu powoływał do życia akademie literackie, katedry nauk ścisłych: matematyki i chemii oraz nauk medycznych. Jego rozległe horyzonty myślowe zyskały mu szacunek ze strony protestantów a nawet francuskiego filozofa Francois Marie Arouet, ps. Woltaire (1694 - 1778). Jemu to Woltaire dedykował swój sceniczny utwór zatytułowany Mahomet. Gest ten wywołał wielkie zdziwienie wśród ówczesnych środowisk katolickich.
Papież ten zapisał się złotymi zgłoskami w naszych dziejach narodowych. Bullą Ad decorem Ecclesiae z roku 1749 nadał ówczesnemu prymasowi polskiemu Adamowi Komorowskiemu i jego następcom prawo noszenia purpurowych szat na wzór kardynalskich. W wydanym w 1754 brewe papieskim Cum alias nos zatwierdził program reform szkolnictwa polskiego zainicjowanego przez ks. Stanisława Konarskiego ze Zgromadzenia Księży Pijarów.

Benedykt XV (1914 - 1922) zwany papieżem misyjnym. Cały jego pontyfikat przypadł na zmagania wojskowe podczas pierwszej wojny światowej. Jakub della Chiesa był znakomitym dyplomatą. W młodości ukończył z wyróżnieniem watykańską szkołę dyplomacji, powołaną do życia przez papieża - Leona XIII. Od pierwszych dni trwania działań wojennych Benedykt XV starał się zapobiec mordowaniu ludów, w tym celu wystosował list do ówczesnego cesarza niemieckiego Wilhelma II i prezydenta USA Wilsona. Niestety, głos papieski nie został uwzględniony w dyplomacji światowej. Podejmował także różne środki zaradcze i działalność humanitarną. Dla złagodzenia tragicznych skutków toczącej się wojny roztoczył opiekę nad jeńcami wojennymi, apelował do walczących stron o stosowanie wymiany jeńców wziętych do niewoli, wstawiał się za skazańcami wojennymi. Organizował pośrednictwo w wyszukiwaniu zaginionych. Rozwinął specjalną akcję duszpasterską między jeńcami. Z jego to inicjatywy umieszczano inwalidów wojennych w ośrodkach rehabilitacyjnych na trenie Danii, Holandii i Szwajcarii. Usilnie zabiegał o dostarczenie żywności dla ludności okupowanych krajów. W ostatnich miesiącach swego pontyfikatu starał się złagodzić klęskę głodu w bolszewickiej Rosji.
W liście skierowanym do arcybiskupa krakowskiego Adama Sapiehy i polskiego noblisty Henryka Sienkiewicza z 15 listopada 1915 r. informował ich, że zarządził ogólnoświatową kwestę na rzecz narodu polskiego. Darzył nasz naród wielkim szacunkiem. W roku 1915 w odbudowującym się państwie polskim mianował nuncjuszem papieskim Achille Rattiego, późniejszego papieża Piusa Xl. Do godności kardynalskiej podniósł arcybiskupa warszawskiego Aleksandra Kakowskiego (1862 - 1938) i prymasa Polski Edmunda Dalbora (1869 - 1926). Zezwolił na otwarcie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i wydziałów geologicznych na Uniwersytecie Warszawskim i Wileńskim. Szczególną troską otaczał prace misyjne na świecie. W maju 1917 r. utworzył Kongregację Kościołów Wschodnich. Tego samego roku powołał do życia: lnstytut Orientalistyczny. W październiku 1920 r. ogłosił Doktorem Kościoła św. Efrema (306-373), egzegetę i wybitnego syryjskiego teologa oraz autora popularnej maryjnej modlitwy Pod Twoją obroną. Ze względu na jego zaangażowanie się w prace misyjne otrzymał przydomek „papieża misyjnego”.
Z jego osobą wiąże się zwyczaj odprawiania trzech Mszy św. w Dzień Zaduszny. Benedykt XV do końca swych dni życia był gorącym entuzjastą światowego pokoju. Jego ostatnie słowa przed zgonem brzmiały: „Życie nasze chętnie ofiarujemy za spokój na świecie”. Zmarł na grypę w wieku 67 lat.

Benedykt XVI
19 kwietnia tego br. Kolegium Kardynalskie wybrało, nowego namiestnika Chrystusowego w osobie dziekana Kolegium Kardynalskiego, kard. Józefa Ratzingera. Jest on z pochodzenia Niemcem. Urodził się w małym miasteczku bawarskim Marktl na terenie diecezji Passau 16 kwietnia 1927 r. Należy do nieprzeciętnych umysłów wśród współczesnych teologów. Jest autorem 60 pozycji książkowych, głównie zakresu teologii dogmatycznej i fundamentalnej. Z tego powodu papież Jan Paweł II mianował go w roku 1981 na stanowisko prefekta Kongregacji Nauki Wiary.
Benedykt XVI przed swym wyniesieniem na stolicę Piotrową pełnił stanowisko przewodniczącego Papieskiej Komisji Biblijnej i Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Przez wiele lat prowadził wykłady z teologii na katolickie uczelniach w Niemczech m. in. w Bonn, Freising i Tybindze.

Z piętnastu papieży noszących imię Benedykt - 12 żyło w okresie średniowiecza, dwóch w XVIII stuleciu, a jeden na początku XX wieku. Czterech z nich niestety, przeszło do historii w wielkiej niesławie. Pozostałych jedenastu to nieprzeciętne osobowości. Godni byli sprawowania tego zaszczytnego urzędu. Można było wśród nich spotkać mężów głębokiej modlitwy, strażników depozytu wiary, umysłów o szerokich horyzontach myślowych, propagatorów osiągnięć naukowych w okresie baroku, reformatorów wewnętrznych struktur Kościoła, gorliwych duszpasterzy, wybitnych teologów i ascetów. Z pierwszych publicznych wystąpień papieża Benedykta XVI, wyniesionego na stolicę Piotrową 19 kwietnia 2005 r., można wnioskować, że jego pontyfikat będzie zapewne kontynuacją posługi papieża Jana Pawła II.