8 stycznia 1961 r. w częstochowskiej katedrze pw. Świętej Rodziny otrzymał święcenia biskupie ks. dr Stefan Bareła. Został mianowany przez Ojca Świętego Jana XXIII biskupem pomocniczym dla diecezji częstochowskiej. Święceń udzielił mu ówczesny biskup częstochowski Zdzisław Goliński w asyście biskupa pomocniczego z Częstochowy Stanisława Czajki i biskupa pomocniczego z Krakowa Karola Wojtyły.
Uroczystość ta była wielkim przeżyciem dla wszystkich, szczególnie dla nas, kleryków Niższego Seminarium Duchownego w Częstochowie, gdyż ks. dr Bareła był wówczas naszym ojcem duchownym. Częstochowa zyskiwała nowego, młodego, dynamicznego, a jednocześnie o niezwykle subtelnej osobowości biskupa pomocniczego.

*

W styczniu 1964 r., 3 lata od tamtej uroczystości, po zakończeniu sesji egzaminacyjnej na KUL-u, gdzie wtedy studiowałem, miałem możliwość uczestniczenia we wspólnym z bp. Barełą i o. Teofilem Krauze, paulinem z Jasnej Góry, wyjeździe do Wrocławia, do rezydencji abp. Bolesława Kominka. Podczas obiadu abp Kominek z tajemniczym uśmiechem zauważył, że być może Częstochowa ma już nowego biskupa. Przeczuwaliśmy, o co chodzi. Po obiedzie udaliśmy się do Sióstr Nazaretanek. Przyszedł tam wrocławski biskup pomocniczy Paweł Latusek.
O. Teofil polecił, żebym włączył Radio Watykańskie, bo miało być właśnie oficjalne ogłoszenie nominacji biskupiej. I usłyszeliśmy to, o czym dyskretnie już wiedzieliśmy. Rozwiązały się języki. Złożyliśmy nowemu Pasterzowi częstochowskiemu homagium i pod wieczór pojechaliśmy do Częstochowy.
Następnego dnia rozdzwoniły się w Kurii telefony i nowy Biskup częstochowski zaczął przygotowywać się do ingresu. Księża byli bardzo zadowoleni z tej nominacji papieskiej, bo bp Stefan Bareła był powszechnie lubiany, zawsze przyjazny i pełen uśmiechu.

*

I pamiętam Wigilię roku 1983. Biskup Stefan był już wtedy bardzo chory, trawiony przez nowotwór. Podczas swego ostatniego spotkania bożonarodzeniowego z księżmi powiedział: „Nie będę się upierał przy życiu, jeżeli Pan Bóg będzie chciał inaczej...”. Ale później, w styczniu, przeprowadziłem z nim jeszcze dość obszerny wywiad dla Niedzieli. Ksiądz Biskup podsumowywał w nim wiele wydarzeń, m.in. podkreślił, że pytał specjalnie Ojca Świętego Jana Pawła II, czy duszpasterstwo polskie winno mieć charakter maryjny. Ojciec Święty zdecydowanie to potwierdził. Myślę, że bp Bareła potraktował wtedy tę swoją wypowiedź jako swego rodzaju testament.
Zbliżał się nieuchronnie dzień jego odejścia do Pana. W obecności najbliższych przyjął sakramenty święte i pożegnał się ze współpracownikami. W niedzielę 12 lutego odprawiliśmy koncelebrowaną Mszę św. razem z umierającym Pasterzem. Późnym wieczorem bp Stefan Bareła odszedł do Pana.
Podczas uroczystości pogrzebowej niesiono jego ciało z Jasnej Góry do katedry. W tej żałobnej procesji uczestniczyły rzesze biskupów, kapłanów i wiernych diecezjan. Jasna Góra była oczkiem w głowie Księdza Biskupa. To on obronił nasze narodowe sanktuarium przed pamiętną budową tunelu, którym komuniści chcieli utrudnić dojście pielgrzymów do Jasnej Góry. Argumentowano, że Częstochowa potrzebuje pilnie drogi szybkiego ruchu w kierunku Opola i właśnie nad tunelem, na ścianie podjasnogórskich parków, miała być ona usytuowana. Bp Bareła doskonale rozeznał sytuację i z najwyższym zaangażowaniem poświęcił się obronie Jasnej Góry.
Dziś, gdy kończy się Rok Ojca Kordeckiego, możemy zauważyć, że bp Stefan Bareła był dla Jasnej Góry drugim Kordeckim, bo z równie wielką determinacją, praktycznie osamotniony przez elity inteligenckie, podjął obronę Jasnej Góry, co z pewnością przyśpieszyło też jego śmierć.
Pogrzeb bp. Stefana Bareły był wielkim dziękczynieniem za jego życie, które oddał Kościołowi, ale przede wszystkim Maryi Jasnogórskiej.